Përmes dialogut drejt një media të pavarur
Bisedimet mes përfaqësuesve të medias dhe qeverisë, të nisura në janar, përfunduan në mënyrë ceremoniale, kur Dekani Mark Marku, në emër të Fakultetit të Gazetarisë, në rolin e negociatorit të paanshëm, i dorëzoi Kuvendit, para pak ditësh, përmbledhjen e diskutimeve – një material dyzetfaqësh rekomandimesh -, me synimin për t’i shndërruar më pas në amendamente ligjore.
Bisedimet nisën në janar, ku me dhjetëra gazetarë dhe përfaqësues të organizatave dhe platformave kombëtare mediatike, me nxitjen dhe mbështetjen e përfaqësuesve të Bashkimit Evropian (BE) dhe të Këshillit të Evropës (KE), së bashku me Fakultetin, u përfshinë për “Promovimin e Lirisë së Shprehjes në Shqipëri përmes Dialogut të Hapur”, një platformë diskutimi, ndërmjet qeverisë dhe komunitetit mediatik, për të përmirësuar legjislacionin që ka të bëjë me lirinë e shprehjes, aksesin në informacion, sigurinë e gazetarëve dhe pronësinë dhe pavarësinë e medias
Fakulteti mori përsipër, për herë të parë, “të lehtësonte” një marrëdhënie tejet të vështirë, të rënduar ndër vite, midis qeverisë dhe gazetarëve. Marku siguroi se diskutimet nuk do të vendoseshin nga askush. Ai kërkoi një proces të besueshëm dhe përfshirje me bazë të gjerë, si garanci suksesi. Qeveria përfaqësohej nga Elona Bano, drejtore e Integrimit në Ministrinë e Drejtësisë.
I ftuar në takimin çelës, Ambasadori i Delegacionit të BE-së, Silvio Gonzato, premtoi më shumë se një dëgjesë: zhvillimin e një dialogu. “Njerëzit kanë qenë dyshues, duke pyetur – pse kjo platformë -, ndaj kjo nuk do të jetë një qasje e imponuar, nga lart-poshtë”, – u kujdes të saktësonte ai.
Përgjatë muajve në vijim u zhvilluan dhjetë tryeza diskutimi, derisa javën e shkuar rekomandimet iu dorëzua Kuvendit të Shqipërisë.
Çfarë do të ndodhë më tej? Askush nuk mund ta thotë me siguri. Nuk ka asnjë garanci, nëse rekomandimet mund të “transpozohen” në amendamente ligjore. Së pari, ato nuk janë paraqitur në mënyrë përfundimtare, çka do të duhet akoma më shumë punë për përpunimin e tyre. Mund të thirren ekspertë të tjerë, natyrisht, por kjo mund të marrë kohë. Faktikisht janë humbur disa javë, pasi dorëzimi duhej të ishte kryer më herët, qysh në gusht. Së dyti, bëhet fjalë për dhjetëra rekomandime, të cilave u mungon hierarkia. Dekani Marku paralajmëroi qysh në fillim se bëhej fjalë për një proces gjithëpërfshirës, duke nënkuptuar vlerësim të barabartë ndaj çdo sugjerimi të bërë në tryezat e diskutimit. Mund të themi, se deri tani, procesi ka rezultuar i suksesshëm: të gjitha sugjerimet e dakordësuara nëpër diskutime u inkorporuan në materialin përfundimtar, në formën e rekomandimeve. Të njëjtën dakordësi reflektoi edhe Bano, përfaqësuesja nga Ministria e Drejtësisë, në bashkëpunim edhe me Ministrinë për Administratën Publike dhe Antikorrupsionin. Duhet theksuar – një bashkëpunim për t’u lavdëruar. Por rreziku i zhbërjes është real, ndonëse rrugëtimi ka nisur dhe vështirë që të mënjanohet ndokush.
“Sido që të ndodhë, duhet të punohet mbi rekomandimet tona”, – sqaron Marku, “dhe ato nuk mund të ndryshohen. Ne do të kërkojmë që Fakulteti të vijojë të monitorojë procesin edhe gjatë fazës së përgatitjes së amendamenteve në Kuvend”, siguron ai.
Deri tani nuk ka ende një përgjigje nga Kuvendi. Rekomandimet ndodhen mbi një tjetër tryezë: në tryezën e Komisionit për të Drejtat e Njeriut dhe Mjeteve të Informimit Publik. Do të duhen disa ditë të tjera, përpara se të merret një vendim për trajtimin e mëtejshëm të tyre.
“Filozofia jonë është se procesi duhet të jetë më i rëndësishëm sesa rezultati”, – deklaroi Marku, në takimin e parë të janarit. Por, a duhet të shqetësohemi edhe për rezultatin? Sido që të jetë, procesi nuk ka qenë asnjëherë qëllimi. Përmes fakultetit platforma është menduar si më e pranueshme për grupet e interesit – një taktikë e zgjuar dhe frytdhënëse nga ata të cilët konceptuan këtë nismë: BE-KE. Por ecuria e mëtejshme është e paqartë edhe për vetë këta. Përfaqësuesit e tyre nuk iu përgjigjën një kërkese për informacion lidhur me shqetësimet për procesimin e mëtejshëm të rekomandimeve në Kuvend. Përcjellja e tyre në Kuvend nuk insinuon asnjë detyrim, përveç se rithekson përkrahjen “për avancimin e lirisë së shprehjes dhe përmirësimin e mjedisit mediatik në Shqipëri”.
Por, a janë rekomandimet të detyrueshme për Kuvendin? Përgjigja e shkurtër dhe e drejtpërdrejtë është “Jo!”. Vota e një deputeti është pjesë e sovranitetit të tij individual dhe nuk mund t’i nënshtrohet asnjë pushteti tjetër. Shpesh, qeveritë (këto ballkanike ca më shumë) shfrytëzojnë komoditetin që ofrojnë parimet dhe tradita parlamentare perëndimore. Sidoqoftë, këto parime nuk u shërbejnë enkas qeverive, por në radhë të parë, popujve. Kështu, në një kuptim më të gjerë dhe më demokratik, liria e shprehjes, e cila përshkon çdo qelizë të rekomandimeve në fjalë, gëzon mbrojtje kushtetuese, respektimi i së cilës nuk mund të kushtëzohet vetëm nga vullneti politik i një grupi të zgjedhurish. Mbi të gjitha, mbizotëron, ose për të qenë realist – duhet të mbizotërojë – një frymë në favor të lirisë së shprehjes. Qeverisë së lodhur socialiste mund të mos i interesojë liria e shprehjes, përveç se të furçosë vitrinën e saj, me qëllim përfitimin në emër të saj, por ndërkohë, si një shtet anëtar i Këshillit të Evropës Shqipëria është e detyruar, jo vetëm ta respektojë, por edhe ta garantojë këtë liri.
Sipas vlerësimit të Komisionit (KE) në secilin prej katër viteve të fundit, Shqipëria qëndron në vend numëro për lirinë e shprehjes. Raporti mbi nivelin e përmbushjes së kritereve të anëtarësimit konfirmoi të njëjtën anomali. Ka kaluar një vit nga çelja e grup-kapitullit të parë të negociatave dhe brenda 2027-s palët janë zotuar t’i mbyllin që të gjitha. Cilado qoftë përshtypja, apo ndjenja, qeveria duhet të lëvizë. Amullia burokratike mund t’i ndërlikojë afatet e negociatave. Por mbi të gjitha bëhet fjalë për objektiva përmbajtësorë.
Në rreth 40 faqe rekomandime dërguar Kuvendit, kërkohet që të rritet siguria e gazetarëve, të përmirësohen kushtet e tyre të punës, të rritet transparenca dhe aksesi në informacion; të thellohet pavarësia dhe pluralizmi i mediave; transparenca dhe integriteti i AMA-s. Fjala është për një ndërhyrje të madhe, jo thjesht një qëndrim parimor, por për ndërhyrje konkrete në legjislacionin përkatës: në ligjin për të drejtën për informim, në Kodin e Punës, në Kodin e Procedurës Penale dhe në Kodin Penal, në përafrimin me disa prej direktivave përkatëse, por edhe me nënshkrimin e memorandumeve, marrëveshjeve, procedurave dhe manualeve të nevojshme për funksionimin e medias.
“Nisja e dialogut të strukturuar, ndërmjet institucioneve shqiptare dhe aktorëve të medias ishte një zhvillim pozitiv”, – u shpreh Gonzato javën e shkuar, në një konferencë të përbashkët me Kryeministrin Rama, gjatë prezantimit të raportit për Shqipërinë, “por” – konkludoi ai, “nevojiten përpjekje të mëtejshme…”.
Nënkuptohet se përpjekjet e mëtejshme i takojnë qeverisë. Rama mund të mos dojë, por ai nuk ka kohë. Ky është momenti që media të marrë sa më shumë. Jo duke spekuluar, por duke rifituar atë çka i është grabitur, arbitrarisht. Pushteti politik mund të humbasë diçka, por media do të forcohet; vendi dhe aspirata evropiane, gjithashtu. A nuk është ky qëllimi?
Sidoqoftë, edhe nëse ata nuk tërhiqen, media është mësuar të qëndrojë. Dhe askush nuk duhet ta harrojë këtë!
The post Përmes dialogut drejt një media të pavarur appeared first on Citizens.al.
