Në sistemin e shpërndarjes së ndihmave të Fondacionit Humanitar të Gazës, shohim një përpjekje për të shkatërruar një shoqëri të tërë.
Nga: Alex de Waal / The Guardian
Përkthimi: Telegrafi.com
Kur uria masive përfshin një komunitet, ndodh diçka e rrallë dhe e tmerrshme. Uria nuk është vetëm një fenomen biologjik i trupit që tretet. Është gjithashtu grahma e fundit e një shoqërie. Uria është pamja e njerëzve që kërkojnë ushqim në një grumbull plehrash. Është një grua që gatuan fshehurazi, duke fshehur ushqimin nga kushërinjtë e saj të uritur. Është një familje që shet bizhuteritë e gjyshes për një vakt të vetëm, me fytyra bosh dhe pa emocione, me shikim të përhumbur. Ky është degradimi, poshtërimi, turpi – dhe, po, çnjerëzimi – që ndodh kur qeniet njerëzore përplasen si kafshë për ushqim.
Ky është realiteti të cilin asnjë statistikë nuk mund ta mbërthejë. Dhe, metodat për matjen e emergjencave ushqimore dhe për vlerësim – “uria” duke qenë më e rënda – dështojnë kur shoqëria shpërbëhet në këtë mënyrë.
Por, ashtu si një mjek me përvojë që mund të diagnostikojë ethet pa pasur nevojë të dërgojë mostra gjaku në laborator, punonjësit humanitarë që kanë një përvojë, ata të cilët panë thellësitë e vuajtjes njerëzore në Biafra në 1969 ose në Etiopi në 1984, i njohin këto simptoma kur i shohin.
Dhe, ata i shohin sot në Gazë.
Kthehuni te deklaratat e Fondacionit Humanitar të Gazës [FHG] – organizata e mbështetur nga ShBA-ja dhe Izraeli që filloi operimin në maj – dhe hyni në një botë tjetër. FHG-ja paraqet veten si një operacion profesional, plot dhembshuri, i dizajnuar për shekullin XXI. Do të shihni imazhe rendi dhe efikasiteti, dhe një njoftim krenar se ajo shpërndau më shumë se dy milionë vakte dje nga katër “qendra të sigurta të shpërndarjes”.
Dhe, përkrah fotografive të atyre fëmijëve të uritur, të grave që shemben nga uria, ka edhe fotografi të të rinjve të shëndetshëm. Për dallim nga pamjet e filmuara nga gazetarët palestinezë, të përpjekjeve të dëshpëruara për pak ndihma të mbetura përmes OKB-së, FHG-ja ka imazhe të shpërndarjeve të rregullta, të punonjësve të saj që mbajnë për dore fëmijët palestinezë.
Zëdhënësit izraelitë këmbëngulin se Kombet e Bashkuara kanë qindra kamionë me ushqim brenda perimetrit të Gazës që refuzojnë t’i shpërndajnë.
Por, ajo pamje me ngjyra nuk qëndron as përballë një vështrimi më të thjeshtë. Ka katër arsye pse ky është, në rastin më të mirë, një improvizim nga amatorët, dhe në rastin më të keq një mbulesë për krimin e urisë masive që po vazhdon.
Së pari, shifrat thjesht nuk përputhen. Në prill, Organizata e Ushqimit dhe Bujqësisë e OKB-së llogariti rezervat ushqimore të mbetura në Gazë pas 18 muajsh rrethimi dhe lufte dhe dy muajsh bllokade totale nga Izraeli. Ajo vlerësoi se qasja në ushqim do të binte në vetëm gjysmën e asaj që nevojitet për të mbajtur gjallë jetën – në një moment mes majit dhe korrikut. Kjo do të thotë që përpjekja për ndihma duhet të mbulojë të gjitha nevojat ushqimore të Gazës. Dy milionë vakte në ditë janë më pak se gjysma e asaj që nevojitet. Racionet e FHG-së mund ta kenë ngadalësuar marshimin drejt urisë, por jo shumë.
Së dyti, nuk mund të lehtësohet uria vetëm me shifra. Sistemi i FHG-së është si të qëndrosh buzë një pellgu të madh dhe të ushqesh peshqit duke hedhur thërrime buke. Kush arrin të hajë nga këto racione?
Uria godet pakicën e pambrojtur. Matësi që përdor OKB-ja për të përcaktuar kur pasiguria e rëndë ushqimore arrin nivelin e urisë është kur 20 për qind e familjeve përballen me mungesë ekstreme ushqimi. Uria godet më të dobëtit, jo më të fortët.
Gjatë dekadave, programet humanitare kanë gjetur mënyrat më të mira për të ndihmuar më të varfrit, si gratë pa bashkëshort që kujdesen për disa fëmijë dhe ndoshta edhe prindër të moshuar. Është kilometri i fundit i shpërndarjes së ndihmës ai që ka rëndësi.
FHG-ja operon katër pika të shpërndarjes së racioneve. Tri ndodhen në skajin jugor të Gazës, në rrënojat e Rafahut, dhe një në Gazën qendrore. Të gjitha ato ndodhen në zona ushtarake. Ato hapen për periudha të shkurtra dhe me njoftim të shkurtër. Për të marrë këto racione, njerëzit duhet të dalin në rrënoja – gati për të vrapuar drejt portave në momentin e lajmërimit, duke kaluar mes postblloqeve ushtarake të Forcave të Mbrojtjes së Izraelit [IDF]. Ata e dinë se e vetmja mënyrë që ushtarët e IDF-së kanë për të kontrolluar turmat është arma e zjarrit – edhe kur nuk qëllojnë për të vrarë.
Kur FHG-ja flet për “vendet e sigurta të shpërndarjes”, ajo i referohet mënyrës se si kontrollon paketat e saj deri në momentin e dorëzimit, jo mënyrën se si i dorëzon ato në mënyrë të sigurt për më nevojtarët. Dhjetëra njerëz që kërkojnë ndihmë vriten çdo ditë duke u përpjekur që të arrijnë këto pika.
Si do t’i bashkohet kësaj rrëmuje një nënë e lodhur me fëmijë të uritur, ose persona të moshuar apo me aftësi të kufizuara? Si do të kalojnë jo vetëm postet ushtarake, por edhe banditët që për veten duan të vjedhin ushqimet më të vlefshme ose për t’i shitur në treg? FHG-ja nuk ka asnjë ide se kush po i ha racionet. Ajo nuk ka një formulë për të ushqyer më të varfrit. Është ligji i xhunglës.
Së treti, ndihma duhet të jetë e përshtatur për njerëzit që në të vërtetë kanë nevojë. Në krye të listës janë ushqimet e specializuara për kujdes për fëmijët e kequshqyer të cilët nuk mund të hanë vakte të zakonshme, si Plumpy’Nut, një ushqim terapeutik i gatshëm për përdorim.
Kutia e racioneve e FHG-së zakonisht përmban miell, makarona, tahini, vaj gatimi, oriz dhe qiqra ose thjerrëza. Asnjë ushqim për foshnje. Asnjë Plumpy’Nut. Dhe, nuk ka infermierë apo specialistë të ushqyerjes në komunitet që të ofrojnë kujdes terapeutik për fëmijët e uritur.
Mendoni për një nënë të dëshpëruar që është thjesht në fund të zinxhirit ushqimor: si do t’i gatuajë racionet që merr? Si do të gjejë ujë të pastër? Izraeli e ka reduktuar furnizimin me ujë në një pjesë të vogël të nevojës, dhe po bombardon impiantet e fundit të shkripëzimit. Çfarë mund të përdoret për të bërë zjarr? Pa energji elektrike apo gaz për gatim, ajo mund të djegë mbeturinat për të ngrohur ushqimin.
Dhe, së fundi dhe më domethënësja, një operacion vërtet humanitar mbështet njerëzit e prekur, duke respektuar dinjitetin e atyre në nevojë, duke punuar me komunitetet. FHG-ja, në thelb, bën të kundërtën: ajo poshtëron dhe minon.
Shkatërrimi shoqëror që po shohim, degradimi i qenieve njerëzore, nuk është një efekt anësor i dëmit që po shkakton Izraeli. Ky është elementi qendror i krimit: shkatërrimi i shoqërisë palestineze. Qeveria e Izraelit nuk shfaq asnjë shenjë se i intereson, qoftë edhe pak, nëse palestinezët jetojnë apo vdesin. Ajo thjesht dëshiron të shmangë stigmën e akuzës për urinë dhe gjenocidin, dhe FHG-ja është alibia e saj aktuale. Të mos masht. /Telegrafi/
The post Pikat e ushqimit të Izraelit nuk janë thjesht kurthe vdekjeje – ato janë alibi për urinë në Gazë appeared first on Telegrafi.
Login
