Ujësjellës Kanalizime Rajoni Vlorë ka njoftuar përfundimin e riparimit të avarisë së rëndë në rrjetin e furnizimit me ujë, duke bërë të ditur se sistemi i prodhimit është rikthyer në funksion që në orët e para të mëngjesit.

Sipas njoftimit zyrtar, zonat me furnizim 24-orësh kanë nisur tashmë marrjen e ujit, ndërsa pjesa tjetër e qytetit do të furnizohet gradualisht gjatë orëve të pasdites.

NJOFTIMI:

Ujësjellës Kanalizime Rajoni Vlorë, njofton qytetarët për përfundimin e riparimit të avarisë së rëndë në rrjetin e furnizimit me ujë.

Sistemi i prodhimit është vendosur në funksion prej orëve të para të mëngjesit.

Zona 24 orëshe ka nisur furnizimin me ujë.

Pjesa tjetër e qytetit do të furnizohet në orarin e pasdites.

Ujësjellës Kanalizime Rajoni Vlorë, në bashkëpunim me Njësinë Vendore të Kujdesit Shëndetësor do të ndjek protokollin zyrtar për kontrollin e cilësisë së ujit dhe matjen e parametrave.

Ne keto kushte kërkojmë mirëkuptimin tua,j që uji të përdoret vetëm për përdorim të jashtëm për 48 orët e para, jo për konsum dhe gatim.

Ju kërkojmë ndjesë për shqetësimin e krijuar gjatë këtyre ditëve dhe ju falenderojmë për mirëkuptimin dhe bashkëpunimin tuaj!

Pas protestave të qytetarëve për mungesën e ujit të pijshëm, defekti në tubacionin kryesor të furnizimit në Vlorë është riparuar pas mesnate.

Rregullimi i tubit u përfundua rreth orës 4:00 të mëngjesit, moment kur nisi edhe furnizimi i depove të qytetit.

Aktualisht, një pjesë e qytetit të Vlorës po furnizohet me ujë, ndërsa zonat e tjera pritet të marrin furnizim gradualisht gjatë orëve në vijim.

Megjithatë, furnizimi nuk po realizohet me kapacitet të plotë, pasi pajisja e re e montuar po i nënshtrohet fazës së testimit për të garantuar funksionimin e sigurt dhe të qëndrueshëm të sistemit.

Drejtoria Vendore e Policisë Tiranë ka marrë masa të posaçme për garantimin e rendit dhe sigurisë publike gjatë festimeve të ndërrimit të viteve.

Masat parashikojnë shtimin e pranisë policore me uniformë dhe të Policisë Kriminale në të gjithë qytetin, veçanërisht në zonat me fluks qytetarësh. Do të ketë pika fikse kontrolli në hyrje-daljet e kryeqytetit, si dhe patrullime të shtuara.

Policia do të intensifikojë monitorimin e qarkullimit rrugor për parandalimin e aksidenteve, si dhe kontrollet ndaj subjekteve dhe individëve që tregtojnë apo posedojnë lëndë piroteknike.

Prani e shtuar policore do të ketë edhe në sheshe publike, pedonale, objekte kulti, ambiente argëtimi dhe qendra tregtare. Paralelisht, do të vijojë bashkëpunimi dhe shkëmbimi i informacionit në kohë reale për parandalimin e ngjarjeve kriminale.

Masat e Policisë konsistojnë në:

-shtimin e prezencës së shërbimeve policore me uniformë dhe atyre të Policisë Kriminale, në të gjitha zonat urbane, me fokus të veçantë në zonat me fluks qytetarësh, me qëllim garantimin e rendit dhe sigurisë publike;

-vendosjen e pikave fikse të kontrollit në hyrje dhe dalje të qytetit, si dhe shtimin e patrullimeve të lëvizshme, me qëllim parandalimin e veprimtarive të paligjshme dhe rritjen e sigurisë;

-intensifikimin e masave për monitorimin e qarkullimit rrugor, nëpërmjet kontrolleve të shtuara, përdorimit të mjeteve inteligjente dhe patrullimeve në akset kryesore urbane dhe interurbane, me synim parandalimin e aksidenteve rrugore;

-kryerjen e kontrolleve të vazhdueshme ndaj subjekteve dhe individëve që posedojnë/shesin lëndë piroteknike (fishekzjarre dhe/ose kapsolla), për parandalimin e rreziqeve dhe ngjarjeve aksidentale;

-rritjen e prezencës së shërbimeve të Policisë, në sheshe publike, shëtitore, pedonale, objekte kulti, në ambiente argëtimi (bare, restorante, lokale nate) dhe në qendra tregtare, me objektiv garantimin e mbarëvajtjes së festimeve;

-bashkëpunimin dhe shkëmbimin e informacionit në kohë reale, për parandalimin e ngjarjeve kriminale dhe kapjen e shtetasve të shpallur në kërkim.

Policia apelon qytetarët të denoncojnë çdo paligjshmëri pranë patrullave ose në numrat pa pagesë 129 dhe 112, duke garantuar gatishmëri të plotë për ndërhyrje të menjëhershme gjatë gjithë ditëve të festimeve.

Last Updated on 30/12/2025 by Kesjana

Nga Ylli Manjani

Vendimet e masave të sigurisë janë ushqimi bazë për “drejtësinë popullore”.

Nuk di të ketë raste të tjera të ngjashme në perëndim, ku gjykatat për të justifikuar një masë arresti shkruajnë 200, 300, 400 e deri 500 faqe vendim.

Në fakt, gjykata në këto raste ka për detyrë të shpjegojë thjesht arsyet përse duhet aplikuar masa e sigurisë dhe përse kjo masë është në proporcion me nevojën, rrezikun e dështimit hetimor dhe lirisë  individit.  Sa faqe doni ti japim kësaj gjëje? 5, 10 ja maksimumi 20. Por kurrsesi 200 faqe e lart.

Në vendimet e gjykatave të masave të sigurisë do të gjeni çdo gjë, çdo thashethem apo hamendësim nën pretekstin “dyshim i arsyeshëm”, por vetëm arsyet përse njeriu duhet siguruar nuk thuhet, ashtu siç kërkon ligji me prova e arsye bindëse.

Tani pyetja lind, përse kaq shumë faqe të shkruara për një detyrë shumë më të thjeshtë?!

Gjykatat tona, veçanërisht GJKKO, mbush faqe të tëra vendimi me tekste përgjimesh; me thënie dëshmitarësh; me foto provash të cilat duhet të ruhen nga prokurori i çështjes në dosje si sytë e ballit.

Këto materiale hetimore, jo gjykatësit të masës po as gjykatësit që gjykojnë themelin e akuzës nuk duhet ti shikojnë paraprakisht. Të paktën përgjimet e dëshmitë jo.

Atëherë përse i shkojnë gjykatësit të masës?!  Përse ky i fundit i përfshin në mënyrë krejt të panevojshme në tekstin e një vendimi i cili sado ta ruash prap bëhet publik?! Se vendimet e gjykatave nuk sekretohen, siç sekretohet dosja hetimore dreqi e mori!

Sigurisht ka edhe të dhëna të tjera që nxjerrin prokurorët për të dëmtuar mbrojtjen e të hetuarve apo pandehurve, po shumica e atyre që thonë se “kam lexuar dosjen” në fakt lexojnë vendimet absurde të gjykatësve të masave të sigurisë, të cilat në thelb bëjnë përmbledhje të montuar përgjimesh, apo thënie të shkëputura dëshmish.

Përgjimet dhe dëshmitë janë super interesante për të bërë gjyq popullor. Dhe gjyq që nuk i jep asnjë shanc viktimës të mbrohet më publik jo e jo që s’mbrohesh dot se të shqyejnë, por as në sallën e gjyqit nuk mbrohesh sepse gjykata e ka dhënë verdiktin e saj që në fazën e hershme hetimore.

Pra ti gjykohesh nga një gjykatë që e ka paragjykuar bashkë me popullin(turmën) çështjen.

Kjo që ndodh sot në realitet nuk ka asnjë lidhje me proçesin e rregullt ligjor. Asnjë lidhje me hetimin e gjykimin e paanshëm e të drejtë. Asnjë, po asnjë lidhje!

Kjo është një situatë që kërkon saktësime ligjore shtesë që rrigin garancitë për proçes të rregull gjyqsor në sallën e gjyqit dhe jo në studiot e lajmeve.

Por ligji nuk mjafton.  Kërkohet saktësim i praktikës gjyqsore nga Gjykata e Lartë, duke vendosur kufinj të qartë të rolit të gjykatës dhe të mënyrës së administrimit të provave dhe të dhënave hetimore.

Dhe po, duhet të ketë edhe masa disiplinore për gjykatës që me vetëdije të plotë lejojnë nxjerrjen në publik, dmth vendimi i tyre është dokument publik, të të dhënave hetimore.

Drejtësia Popullore është dëmi më i madh që i vjen publikes. Edhe shkatërrimi popullor i individit është pjesë e dëmit publik./kb

Një garë argëtuese për ngrënien e shalqirit në Brazil u shndërrua në tragjedi, kur një burrë 37-vjeçar humbi jetën pasi u mbyt gjatë konkurrimit, para syve të bashkëshortes së tij. Sipas mediave lokale, ngjarja ndodhi më 11 dhjetor në një vendpushim në Sao Pedro. Viktima, Carlos Cerasoma, kishte marrë pjesë në një konkurs ku pjesëmarrësit duhej të hanin sa më shpejt një copë shalqiri, pa përdorur duart, për të fituar një çmim simbolik – një porcion patate të skuqura.

Vetëm pak minuta pas nisjes së garës, 37-vjeçari filloi të shfaqte shenja mbytjeje. Një roje plazhi u thirr menjëherë, ndërsa disa persona të pranishëm tentuan t’i jepnin ndihmën e parë dhe të kryenin reanimim kardiopulmonar (CPR).

Pavarësisht përpjekjeve, Cerasoma u dërgua me urgjencë në spital, ku fatkeqësisht ndërroi jetë. Shkaku i vdekjes u regjistrua si asfiksi, si pasojë e bllokimit të rrugëve të frymëmarrjes.

Bashkëshortja e tij, Kimberly Santos, deklaroi për mediat se tavolina e përdorur në garë ishte shumë e ulët për gjatësinë e burrit të saj, duke e detyruar atë të përkulej më shumë se normalisht, çka sipas saj mund të ketë ndikuar në incident. Ajo theksoi gjithashtu se në vendngjarje nuk kishte ekip mjekësor dhe se ndihma u ofrua vetëm nga kalimtarë të rastësishëm.

Sipas raportimeve lokale, Kimberly Santos ka shprehur synimin për të ndërmarrë veprime ligjore, me qëllim hetimin e plotë të rrethanave në të cilat ndodhi kjo tragjedi./kb

Policia e Shtetit ka paralajmëruar qytetarët për qarkullimin e një fushate mashtruese (phishing) në platformën “WhatsApp”.

Këto mesazhe paraqiten si kërkesë për votim për çmimin e parë të një burse falas, në favor të një personi të afërt me dërguesin, i cili dyshohet se mund të ketë rënë më parë pre e këtij mashtrimi, duke sjellë më pas përhapjen e mesazhit te kontaktet e tij.

Policia e Shtetit iu bën thirrje qytetarëve:

• Të mos klikojnë në lidhje të dyshimta, edhe kur mesazhi iu shkon nga kontakte të njohura;

• Të aktivizojnë verifikimin me dy hapa (Two step verification) në aplikacionin “WhatsApp”;

• Të raportojnë çdo rast të dyshimtë pranë strukturave të Policisë së Shtetit.

Policia e Shtetit po monitoron situatën dhe fton qytetarët të tregojnë kujdes maksimal ndaj mesazheve që ofrojnë votime, çmime apo përfitime të menjëhershme./kb

-Sopranoja lirimke u nda nga jeta në Tiranë më 30 dhjetor 1947, në moshën 37-vjeçare-

Nga Leonard Veizi

Tellall Trifoni bërtiste sa mundej nëpër kasabanë e Lushnjes, që askush të mos mbetej pa shkuar te rrepet e Çarshisë, ku dy hanemet e ardhura nga Tirana,-  njëra që do të këndonte e tjetra që do të lozte me hope aman-aman në një saze sa një hambar, – do të kënaqin miletin me këngët e tyre. “Veç atë këngën “Zare trëndafile ç’ma bëre me hile”, a më qafsh po nuk e kënduat”, ishte kërkesa e vetme e tellall Trifonit, drejtuar këngëtares me diplomë nga Franca dhe pianistes që kishte studjuar në Austri, të cilat kishin lënë rrugët e asfaltuara të Evropës për t’u zhytur në baltrat e kënetës ku mushkonjat anafele dhe ato të llojit koleks bënin kërdinë…

…Ajo që e ka gdhendur portretin e saj në mendjen e çdo shqiptari, duke i bashkangjitur dhe interpretimin e mahnitshëm të këngës qytetare, i atribuohet filmit “Koncert në Vitin 1936, të regjisorit Saimir Kumbaro e me skenar të Kiço Blushit, subjekti i marrë nga tregimi “Baltrave te Myzeqese” shkruar nga Dhimiter Shuteriqi. Në rolin e Donika Prokopit, që supozohet të jetë këngëtarja e famshme lirike Tefta Tashko, luan Manushaqe Qinami, ndërsa shoqëruesja e saj në piano Eleni Jankollari e luajtur nga Margarita Xhepa supozohet të jetë pianistja Lola Aleksi, që në atë kohë jepte mësim në Institutin “Nënë Mbretëreshë”. E ndërkohë ky ishte veç një film artistik me episode nga jeta e këngëtares së shquar lirike, ndërkohë që shtypi i viteve ’30 të shekullit të kaluar, kishte shkriuar se Tefta Tashko ishte talent i lindur, apo, kishte lindur me “zërin e saj ëngjëllor”.

Cilësitë

Tanimë ajo është kthyer në një legjendë. Cilësitë vokale të saj ishin të jashtëzakonshme. Zëri i saj ishte spektakolar e me një ngjyrë të çuditshme, nga specialistët është cilësuar herë “i çiltër dhe e ëmbël” dhe herë “timbrim i kulluar si uji që zbret nga mali”. Gjithçka përpunohej mes kordave të saj merrte një shtrirje diapazonale prej dy oktavash e gjysmë. Ndërsa ngjyresa dhe vibrimet, së bashku me nivelin profesional, i krijonin mundësi sopranos shqiptare të interpretonte pa vështirësi çdo lloj pjese, nga ato popullore të përpunuara e deri tek ariet më të vështira nga opera klasike.

Jetëshkrimi

Në jetëshkrimin e saj zyrtar thuhet se Tefta Tashko Koço u lind në Egjipt më 2 nëntor 1910. Ajo ishte dhe mbetet një këngëtare e shquar lirike në interpretimin e këngës popullore qytetare mbarëshqiptare dhe Artiste e Popullit e Shqipërisë.

Tefta Tashko ishte vajza e patriotit të shquar shqiptar nga Frashëri i Përmetit, Thanas Tashkos i cili prej vitit 1910 qe vendosur familjarisht në Egjipt. Me vdekjen e babait më 1915, familja kthehet në Korçë në vitin 1921. Këtu janë aktivizimet e para të Teftës si këngëtare. Data 26 qershor 1926 njihet si dajla e saj e parë në publik me një koncert.

Në shtator të vitit 1927, Tefta Tashko me gjithë familjen vendosen në Monpelie, Francë, ku ajo filloi edhe studimet muzikore, për t’i vazhduar ato me sukses në Konservatorin Superior të Parisit.

Në vitin 1930, bën inçizimet e para muzikore pranë shoqërisë diskografike “Pathe”-Paris, si pjesëmarrëse në grupin e këngëtarit të shquar të polifonisë himariote Neço Mukon.

Me përfundimin e studimeve, Tefta kthehet në atdhe ku më 26 nëntor 1935 shënohet edhe koncerti i saj i parë si këngëtare profesioniste në Shqipëri, koncerte të cilat ajo i dha në shumicën e qyteteve shqiptare. Pikërisht në këto vite, Tefta futi në programet e saj krahas arieve lirike të autorëve të shquar botërorë si Moxart, Guno, Shubert, Verdi, Donixeti, Pergolezi, Belini, Puçini, Rosini, etj, dhe këngët popullore shqiptare, si pjesë integrale e kulturës muzikore popullore shqiptare.

Janë 89 këngë popullore të të gjithë qyteteve të Shqipërisë që Tefta i kishte në repertor dhe 36 prej tyre ajo i regjistroi në pllaka gramafoni në vitet 1930, 1937 dhe 1942 në Paris, Francë dhe Milano, Itali. Ndër to po përmend: “Zare trëndafile”, “Të dua, moj goc’ e vogël”, “Bilbil çapkëni”, “Qante lulja lulen”, “Kenke nur i bukurisë”, “As aman, moj lule” etj.

Njihet tanimë faktet se Tefta Tashko i ka mbledhur një shumicë këngësh drejtpërdrejt nga goja e muzikantëvë popullore të vendit tonë. Një gjë të tillë e provon edhe pjesmarrja e saj, së bashku me këngëtaren tjetër të shquar Marie Kraja në festivalin e folklorit të mbajtur në Firence, Itali më 30 Maj 1939 krahas këngëtarëve dhe muziktarëve të njohur popullorë të atyre viteve.

Në listën e gjatë të këngëve të kënduara nga Tefta do të bashkangjisnim edhe këngët popullore të përpunura nga kompozitori Kristo Kono me poezi të Lasgush Poradecit si p.sh “Kroi i fshatit tonë”, apo “Kur më vjen burri nga stani”.

Në vitin 1945, Tefta këndon në operën e Beogradit me shumë sukses rolin e Mimisë nga opera “Bohemë” e Puçinit dhe atë të Rozinës nga opera “Berberi i Seviljes” e Rosinit. Shtyp vendas e cilësoi si një këngëtare e rangut të lartë.

Në fund

Tefta Tashko u martua me Kristaq Koçon. Çifti pati një djalë; Eno Koçon, një dirigjenit i suksesshëm më pas. Me hapjen e shkollës së parë muzikore në Shqipëri në vitin 1946 Tefta Tashko nisi të japë nësime në degën e kantos. Por një sëmundje e rëndë i ndërpreu aktivitetin. Vitin e fundit të jetës ka qënë vazhdimisht nën ndikimin e kësaj sëmundje.

U nda nga jeta në Tiranë më 30 dhjetor 1947, në moshën 37-vjeçare.

Pianoja personale e Tefta Tashko tashmë është pjesë e Muzeut Historik Kombëtar, pasi ka qëndruar dhe është përdorur nga breza mësuesish dhe nxënësish të Liceut Artistik “Jordan Misja” në Tiranë. Sot ajo mban titullin e lartë: “Nderi i Kombit”.

Vijon operacioni i koduar “The Wanted” për kapjen dhe ekstradimin e shtetasve të shpallur në kërkim ndërkombëtar. Në kuadër të fazës së radhës, autoritetet kanë arrestuar në Gjermani një shtetas shqiptar, i kërkuar nga drejtësia shqiptare.

Si rezultat i bashkëpunimit mes Interpol Tiranës dhe autoriteteve gjermane, u lokalizua dhe u arrestua me qëllim ekstradimin në Shqipëri shtetasi H. M., 60 vjeç. Ai akuzohet se, përmes falsifikimit të dokumenteve, ka përvetësuar një apartament në qytetin e Vlorës, të cilin më pas e ka prishur dhe ka ndërtuar një objekt tjetër me përmasa më të mëdha.

Gjykata e Shkallës së Parë e Juridiksionit të Përgjithshëm Vlorë, me vendimin e datës 19.06.2022, i ka caktuar këtij shtetasi masën e sigurisë “Arrest në burg” për veprat penale “Falsifikimi i dokumenteve”, “Shkatërrimi i pronës” dhe “Pastrimi i produkteve të veprës penale apo veprimtarisë kriminale”.

Sipas hetimeve, H. M. dyshohet se ka falsifikuar lejen e ndërtimit për të përvetësuar apartamentin e shtetasit J. M., duke shkaktuar dëme të konsiderueshme pronësore.

Interpol Tirana, në bashkëpunim me autoritetet gjermane, po vijon procedurat ligjore për ekstradimin e tij drejt Shqipërisë./kb

Khaleda Zia, ish-kryeministrja e Bangladeshit dhe gruaja e parë që drejtoi qeverinë e vendit, ka ndërruar jetë në moshën 80-vjeçare.

Lajmi u konfirmua sot, 30 dhjetor, nga Partia Nacionaliste e Bangladeshit (BNP), të cilën Zia e drejtoi për shumë vite. Ajo u nda nga jeta në orët e para të mëngjesit, ndërsa ndodhej e shtruar në spital në Dhaka.

Mjekët kishin bërë të ditur një ditë më parë se gjendja e saj shëndetësore ishte kritike. Zia mbahej në jetë aparate mbështetëse dhe vuante nga disa sëmundje, përfshirë probleme të rënda me veshkat, zemrën dhe pneumoni.

Pas lajmit të vdekjes, dhjetëra mbështetës u mblodhën para spitalit ku ajo po trajtohej.

Khaleda Zia hyri në politikë pas vrasjes së bashkëshortit të saj, presidentit të atëhershëm Ziaur Rahman, në vitin 1981. Ajo u bë kryeministrja e parë femër e Bangladeshit në vitin 1991.

Karriera e saj politike u shënua nga përballja e fortë me rivalen e saj, Sheikh Hasina, e cila u rrëzua nga pushteti pas protestave masive në fund të vitit 2024.

Zia shërbeu disa mandate si kryeministre dhe u vlerësua për përpjekjet në forcimin e demokracisë parlamentare dhe përmirësimin e rolit të grave në shoqëri. Megjithatë, mandati i saj u shoqërua edhe me akuza për korrupsion, të cilat ajo i mohoi dhe i cilësoi si të motivuara politikisht.

Ajo kaloi vite në burg dhe në arrest shtëpie, ndërsa iu lejua të udhëtonte jashtë vendit për trajtim mjekësor vetëm pasi Sheikh Hasina humbi pushtetin. Zia u lirua nga burgu në janar 2025.

Udhëheqësi i përkohshëm i Bangladeshit, Muhammad Yunus, e cilësoi Zian si një “simbol të lëvizjes demokratike”. Edhe kryeministri i Indisë, Narendra Modi, shprehu ngushëllime dhe vlerësoi rolin e saj në zhvillimin e Bangladeshit dhe marrëdhëniet rajonale./kb

Nuk kanë kaluar as pak muaj që kur Albin Kurti vizitoi Sarajevën, kryeqytetin e Bosnjë-Hercegovinës.

Kryeministri i Kosovës mori duartrokitje të stuhishme nga politikanë e publicistë, nga antifashistë e punëtorë ndërtimi, nga gra e burra që ndodheshin rastësisht në atë ndërtesë. Kurti ka karizëm dhe është i besueshëm. Këtë e ndjenë njerëzit në sallë atëherë, dhe këtë e treguan edhe të dielën, kur Kosova e rizgjodhi Kurtin me 50 për qind të votave.

Njësoj i bashkon edhe vetëdija se shoqëritë e përcaktuara mbi baza etnike çojnë vetëm në konflikte të mëtejshme. Bosnja, para 30 vitesh, u nda në zona etnike me ndihmën e rusëve, SHBA-së dhe gjithashtu Evropës; këtë gjë Kurti dëshiron ta shmangë me çdo kusht në Kosovë. Ai angazhohet për një shoqëri multietnike, duke qëndruar kështu pas kushtetutës së vendosur nga OKB-ja. Të drejtat e pakicave janë të garantuara, siç e dëshmojnë enklava e Graçanicës dhe zona të tjera. Por Serbia kërkon të imponojë ndarjen etnike në Kosovë dhe kështu provokon vazhdimisht konflikte, të cilat pastaj i faturohen Kurtit.

Por njerëzit në Kosovë i besojnë atij dhe qeverisë së tij; Kurti nuk është një „nacionalist i majtë“. Nuk është për t’u habitur që shumë njerëz në mbarë Evropën Juglindore dëshirojnë personalitete si Kurti si politikanë në vendet e tyre./kb

“Mchael është ndryshe, por ai është këtu”. Këto jashtë fjalët e thëna nga bashkëshortja e tij, Korina, përmbledhin realitetin e përditshëm të familjes Mikael Shumaher, 12 vjet pas asaj dite fatale të 29 dhjetorit 2013, kur jeta e tyre ndryshoi përgjithmonë.

Që prej aksidentit të rëndë gjatë skijimit në Alpet Franceze, Michael Schumacher jeton larg syrit të publikut, nën kujdes të vazhdueshëm mjekësor. Ditët e tij janë të mbushura me fizioterapi, rehabilitim ujor dhe stimulim shqisor, në një përpjekje të pandërprerë për të ruajtur funksionet bazë të trupit. Koha ka kaluar ngadalë, por shenjat e viteve nuk reflektohen aq shumë në trupin e tij, të mbajtur vazhdimisht në lëvizje nga specialistët sa në fytyrën e tij, e cila tregon kalimin e kohës.

Pas syzeve të tij, Shumaher “është aty”, por jo më siç ishte dikur. Ankthi i familjes mbetet i njëjtë: pamundësia për të ditur me siguri nivelin e vetëdijes së tij. Djali i tij, Mik Shumaher, ka folur më parë për dëshirën e madhe që një ditë të mund të ndajë sërish me të atin pasionin e përbashkët për sportet motorike. Në prill të vitit të kaluar, Mikael u bë gjysh, pasi vajza e tij Gina solli në jetë vajzën e saj. Një moment gëzimi për familjen, i përjetuar sërish në heshtje dhe privatësi. Ironikisht, aksidenti ndodhi pasi Shumaher kishte shprehur dyshime për cilësinë e borës, para se të dilte për ski në atë shpat fatal. Edhe pse ishte brenda shtyllave të pistës, siç u konfirmua nga pamjet e kamerës së tij dhe nga autoritetet franceze, ai rrëshqiti dhe goditi kokën në një shkëmb disa metra përtej limitit.

Shtatë herë kampioni i botës në Formula 1 u transportua me helikopter në spital, pavarësisht se mbante helmetë dhe u vendos në komë të shkaktuar nga mjekësia për disa muaj. Më pas, ai u transferua në shtëpinë e familjes pranë Liqenit të Gjenevës, ku jeton edhe sot, duke marrë kujdes mjekësor 24 orë në ditë. Detajet mbi gjendjen e tij shëndetësore janë mbajtur rreptësisht private. Raportet sugjerojnë se jeta e tij e përditshme është jashtëzakonisht e kufizuar, se ai kërkon kujdes të vazhdueshëm nga një ekip i madh mjekësor dhe se komunikon vetëm përmes syve. Familja ka qenë e palëkundur në mbrojtjen e privatësisë së tij, duke lejuar që vetëm një rreth shumë i ngushtë njerëzish ta vizitojë.

Ish-shefi i tij te Ferrari, Zhan Tod, mbetet një nga personat e paktë që lejohen ta takojnë Schumacherin. Sipas burimeve, rreth nëntë persona kanë këtë mundësi, me vizitat që menaxhohen drejtpërdrejt nga Corinna Schumacher. Pavarësisht thashethemeve të herëpashershme, përfshirë raportimet e vitit 2024 se Schumacher kishte marrë pjesë në dasmën e vajzës së tij Xhina, familja ka kundërshtuar publikisht këto pretendime, duke ruajtur vijën e qartë të heshtjes.

Për publikun, Mikael Shumaher mbetet ai që njihet dhe mbahet mend: një nga pilotët më të mëdhenj në historinë e Formula 1, fitues i pesë titujve radhazi me Ferrarin nga viti 2000 deri në 2004 dhe shtatë kampionateve botërore në total. Një legjendë e sportit, imazhi i së cilës jeton ende, edhe pse njeriu pas tij nuk është më ai që ishte dikur./kb

Shqipëria ka alokuar në vitin 2024 rreth 0,3% të Prodhimit të Brendshëm Bruto për aktivitetet e kërkimit shkencor dhe zhvillimit, sipas statistikave të publikuara për herë të parë nga Instituti i Statistikave (INSTAT) sot .

Të dhënat tregojnë një nivel të ulët të financimit publik për kërkimin dhe inovacionin, në një kohë kur këto fusha konsiderohen kyçe për rritjen afatgjatë dhe konkurrueshmërinë ekonomike të vendit

Pjesa dërrmuese e fondeve të buxhetit të shtetit është përqendruar te institucionet e arsimit të lartë, të cilat kanë përfituar 54,7% të totalit të financimeve për kërkim dhe zhvillim. Pas tyre renditet sektori qeveritar me 43,8%, ndërsa OJF-te kane përfituar vetëm 1,5% të fondeve të alokuara.

Sipas klasifikimit të objektivave socio-ekonomike (NABS), mbi gjysmën e fondeve, 52,6% janë orientuar drejt “përmirësimit të përgjithshëm të njohurive”, përmes kërkimit dhe zhvillimit të financuar nga universitetet. Ky orientim tregon se prioriteti kryesor i financimit publik mbetet mbështetja universiteteve, më shumë sesa zhvillimi i kërkimit të aplikuar apo projekteve të lidhura drejtpërdrejt me sektorët ekonomikë.

Të dhënat e INSTAT-it tregojnë gjithashtu se fusha si arsimi, energjia, bujqësia, shëndetësia dhe teknologjia industriale marrin vetëm një pjesë relativisht të vogël të fondeve totale, ndërsa investimet në kërkim për transportin, telekomunikacionin dhe infrastrukturën mbeten të kufizuara.

Strukturë aktuale e financimit nuk shkon në projekte të orientuara nga nevojat konkrete të zhvillimit ekonomik dhe shoqëror.

INSTAT klasifikon “Kërkimi dhe Zhvillimi (K&Zh)” një punë kreative dhe sistematike e ndërmarrë me qëllim të rritjes së stokut të njohurive, duke përfshirë njohuritë për njerëzimin, kulturën dhe shoqërinë dhe për të krijuar aplikacione të reja nga njohuritë e fituara.

Kërkimi shkencor përfshin punën kreative dhe hulumtimin origjinal të ndërmarrë mbi baza sistematike për të fituar njohuri të reja, duke përfshirë njohuritë për njerëzimin, kulturën dhe shoqërinë.

Të dhënat e përpunuara nga INSTAT lidhen me parashikimet e buxhetit, jo me shpenzimet në fund të vitit kalendarik./kb

Marrë nga Monitor

Bardot e magjepsi botën për pesë dekada, por polemikat dhe voyeurizmi që e rrethuan nuk duhet të errësojnë një karrierë filmike intriguese.

Peter Bradshaw

Bardot… kishte një kohë kur emri i saj nuk mund të shqiptohej pa një puthje të nënkuptuar në rrokjen e dytë. Titullshkruesit francezë kënaqeshin duke e quajtur yllin më të dëshiruar të kinemasë botërore me inicialet e saj: “BB” – bébé, një lloj bisedimi tabloidesh çuditërisht i infantilizuar. Kur Brigitte Bardot u tërhoq nga kinemaja në mesin e viteve ’70, duke iu kushtuar kauzës së të drejtave të kafshëve dhe ndalimit të importit të fokeve të vogla, shtypi francez filloi ta quante BB-phoque, një homofon i fjalës franceze për “fokë e vogël”, me një nuancë të hidhur loje fjalësh anglofone. Por historia e dashurisë së Francës me Bardot-in do të zbehej, pavarësisht patriotizmit të saj të zjarrtë dhe admirimit për Charles de Gaulle-in (ndjenjë që ishte e ndërsjellë). Ndërsa aktivizmi i saj për kafshët, në shekullin XXI, u shndërrua në sulme kundër mishit hallall dhe më pas në denoncime të ashpra të asaj që ajo e quante “islamizimi” i Francës, marrëdhënia e saj me botën moderne u përkeqësua edhe më shumë.

Në vitet ’50, para revolucionit seksual, para Valës së Re, para feminizmit, ishte Bardot: ajo ishte seksi, ishte rinia dhe, më e rëndësishmja, Bardot ishte moderniteti. Ajo ishte forca e pashpallur e zeitgeist-it që frymëzoi “luanët e rinj” të kinemasë, si François Truffaut, kundër rendit të vjetër. Bardot ishte eksporti kulturor më sensacional i vendit; në njëfarë mënyre, ajo ishte Beatles-at e Francës: një sirenë e ekranit e çliruar, këndshëm e paturpshme, që i bënte shikuesit meshkuj amerikanë të gëlltisnin pështymën nga dëshira, në atë vend puritan ku seksi në ekran ende nuk ishte i zakonshëm dhe ku sensualiteti duhej të paraqitej i mbështjellë me komedi të ndrojtur. Bardot mund të mos i ketë pasur aftësitë komike të Marilyn Monroe-s, por ajo kishte hijeshi naive dhe karizëm të vërtetë, një butësi dhe ëmbëlsi që shpesh u anashkaluan nga orteku i kureshtjes së sëmurë dhe përçmimit seksist.

Ajo ushqeu një industri mediatike të uritur, duke u paraqitur si një “ngrënëse burrash”, me dashnorë dhe ish-bashkëshortë që përlesheshi me dëshirë për të në rrugët e Parisit përpara fotografëve. Por Bardot u çmend pjesërisht – ose pothuajse – nga kjo ndërhyrje e pamëshirshme. Ajo ishte një figurë publike, imazhi i së cilës konsumohej jo vetëm përmes filmave, por edhe kopertinave të revistave, fotove paparaci dhe artikujve triumfues të shtypit. Ndoshta vetëm Jennifer Aniston, në kohën tonë, ka përjetuar diçka të ngjashme.

Pas disa roleve si gamine, me flokë kafe të errët, Bardot bëri zbulimin e saj spektakolar në vitin 1956, në moshën 22-vjeçare, në komedinë romantike Technicolor që sot duket mjaft e hijshme, me titullin provokues …Dhe Zoti krijoi gruan. Ajo luajti një bjonde jashtëzakonisht të dëshirueshme, me ecjen e belit të hollë dhe lëvizjen provokuese të vitheve – kulmi i sensualitetit të viteve ’50. Personazhi i saj zgjonte obsesionin vetëshkatërrues të një burri më të moshuar – një motiv që do të përsëritej shpesh në filmat e Bardot-it – dhe dëshirohej nga burra më të rinj, përfshirë edhe Jean-Louis Trintignantin e ri e serioz, i destinuar të bëhej dashnori i saj në jetën reale. Filmi u drejtua nga bashkëshorti i saj i atëhershëm, Roger Vadim, një figurë pothuajse si Svengali, që kontrollonte jetën e saj personale dhe profesionale.

Bardot punoi edhe me regjisorë seriozë. Louis Malle e drejtoi në Vie Privée (Jeta private, 1961), ku ajo luan një version të vetvetes, epiqendrën e famës histerike dhe mosmiratimit voyeurist, me klone bjonde të Bardot-it nëpër rrugët e Parisit dhe me personazhin e saj që i drejtohet një fundi të tmerrshëm, në stilin e Princeshës Diana, nën dhëmbët e medias. Por fati i Bardot-it ishte që të trajtohej me patronazh nga emri më i madh i të gjithëve: Jean-Luc Godard. Në Le Mépris (Përbuzja, 1963), ajo luan Camille-n, bashkëshorten e bukur të skenaristit të munduar të luajtur nga Michel Piccoli. Lakuriqësia e Bardot-it shfaqet si mishërimi i komercializmit të shëmtuar të kinemasë, por në qasjen e Godard-it ka diçka cinike dhe mizogjene.

Një përgjigje më lozonjare dhe më ironike ndaj famës kolosale të Bardot-it erdhi nga Agnès Varda në filmin e saj të vitit 1965 Le Bonheur (Lumturia). Një marangoz dhe gruaja e tij mendojnë të shkojnë të shohin një film me Bardot-in dhe Jeanne Moreau-n (me gjasë Viva Maria!, për të cilin Bardot u nominua për BAFTA). Gruaja e pyet burrin kë preferon: Bardot apo Moreau? Me fisnikëri, ai përgjigjet se preferon atë, gruan e tij. Pastaj Varda bën një prerje të menjëhershme te dollapi i tij i punës – i mbuluar me fotografi të Bardot-it. Sigurisht që ai e preferon Bardot-in! Kush nuk e preferonte

Ndërsa vitet ’60 vazhduan, Bardot bëri shumë filma të dobët, megjithëse fansat kanë një simpati të veçantë për Shalako (1968), një western disi i çuditshëm me Sean Connery-n, parukja e të cilit thuhet se e shqetësonte Bardot-in. Më pas ajo u hodh në aktivizëm politik, një nga momentet më tipikisht franceze të historisë së pasluftës. Gjatë një pushimi skijimi në Méribel, në vitin 1965, Bardot u trondit kur Charly, një qen i racës barinj gjerman që i përkiste Alain Delon-it dhe që ajo po e mbante përkohësisht, kafshoi një skiator në këmbë: viktima ishte vetë presidenti francez Valéry Giscard d’Estaing. Ai u mahnit nga faljet e saj teatrale dhe mënyra se si ajo i lyente këmbën me pomadë – duke e kthyer atë në një aleat politik të papritur. Megjithatë, Bardot u tall për fushatat e saj për kafshët, edhe para se t’u kushtohej atyre me kohë të plotë. Shtëpia e saj në Bazoches, pranë Parisit (sot selia e Fondacionit Brigitte Bardot), ishte një vend ku kafshët lëviznin lirshëm brenda: gjashtë dhi, një duzinë mace, një lepur, 20 rosa, një gomar dhe disa dele. Era ishte e dallueshme.

Bardot realizoi disa filma të mëdhenj. La Vérité (E vërteta, 1960), me regji nga Henri-Georges Clouzot, është një dramë gjyqësore e fuqishme, ku personazhi i Bardot-it gjendet në bankën e të akuzuarve për vrasje. Nëse avokati i saj arrin të provojë se vrasja nuk ishte e paramenduar, ajo mund të shpëtojë falë klauzolës franceze të crime passionnel. Në retrospektiva shfaqet jeta e saj e mjerë si e arratisur, e fiksuar pas burrave që kishin qenë të fiksuar pas saj, gjysmë e pastrehë, duke rrëshqitur drejt prostitucionit. Personazhi i saj skandalizon gjykatën duke lexuar romanin provokues të Simone de Beauvoir-it Mandarinët (De Beauvoir ishte një admiratore e Bardot-it). Filmi është tejet mbërthyes, me një fjalim përmbyllës sfidues nga Bardot, ku ajo denoncon hipokrizinë dhe mizorinë e brezit të vjetër gjykues.

Por filmi im i preferuar është En Cas de Malheur (Në rast fatkeqësie, 1958), një melodramë kriminale e shkëlqyer, e bazuar në një thriller të Georges Simenon-it dhe e drejtuar nga Claude Autant-Lara. Bardot luan një grua të akuzuar për grabitje të dhunshme, e cila josh avokatin e saj të moshës së mesme që të sajojë prova për ta shpallur të pafajshme. Avokati luhet nga Jean Gabin, dhe mes këtyre dy ikonave të kinemasë franceze – së vjetrës dhe së resë – ka një kimi të vërtetë, elektrizuese. Skenat e tyre së bashku kanë një butësi dhe mallëngjim të rrallë, veçanërisht kur personazhi i Bardot-it beson se është i dashuruar me burrin e saj më të madh në moshë, të mirë, por cinik – një rol i madh për Gabin-in. “On est heureuse!” – shpërthen ajo drejt qiellit: Jemi të lumtur! Të shohësh Bardot-in në këtë film mjafton për të të bërë të lumtur.