15:56 Rusia zvarrit çështjen e avionit të pasagjerëve të Azerbajxhanit
Ndër të gjitha ngjarjet e rëndësishme që lidhen me rajonin e Kaukazit të Jugut gjatë vitit të kaluar, dy prej tyre spikasin në mënyrë të veçantë: procesi i paqes midis Azerbajxhanit dhe Armenisë dhe kriza midis Moskës dhe Bakusë pas rrëzimit të një avioni pasagjerësh të Azerbajxhanit mbi Grozny. Të dy proceset u zhvilluan në mënyrë të qëndrueshme, secili me dinamikin e saj — procesi i paqes me Armeninë në një trajektore pozitive dhe kriza me Moskën duke u anuar më shumë drejt negatives. Është pikërisht ky i dyti që meriton një vështrim më të afërt.
Kanë kaluar dy muaj e gjysmë nga ai takim, por Moska nuk ka ndërmarrë asnjë nga hapat e shpallur nga Putini. Siç theksoi Farhad Mammadov, drejtues i Qendrës për Studime të Kaukazit të Jugut, në kanalin e tij në Telegram Mneniye-FM, “po afrohet përvjetori i tragjedisë, kur komisioni që heton shkaqet e rrëzimit pritet të përfundojë punën e tij. Megjithatë, sipas deklaratave nga pala kazake, procesi ende vazhdon dhe pala ruse nuk ka përfunduar ende pjesën e saj të punës .”
Në të vërtetë, shoqëria azerbajxhanase kishte pritur që deri në përvjetorin e tragjedisë — më 25 dhjetor — pala ruse të kishte përmbushur të paktën një pjesë të angazhimeve të saj. Edhe nëse hetimi nuk është përmbyllur plotësisht, detajet kryesore të rrëzimit janë tashmë të njohura — pikërisht ky fakt i lejoi Putinit të pranonte shkaqet e tij që në tetor. Disa lexues veçanërisht të vëmendshëm mund të pyesin: sot është vetëm 23 dhjetor, pse po shkruhet për këtë çështje kur kanë mbetur ende dy ditë deri në përvjetor? Ndoshta Moska do të shpallë zbatimin e masave të premtuara pikërisht më 25?
Së pari, një pedantizëm i tillë do të ishte i papërshtatshëm në vetvete. Por edhe kjo nuk është pika kryesore. Ajo që ka vërtet rëndësi është fakti se përvjetori i rrëzimit të avionit u parapri nga samiti informal i CIS-it, i mbajtur më 22 dhjetor në Shën Petersburg. Vlen të kujtohet se Presidenti Aliyev ishte nisur për të marrë pjesë në këtë takim tradicional më 25 dhjetor të vitit të kaluar. Megjithatë, sapo mori vesh për tragjedinë e avionit të AZAL-it, ai urdhëroi menjëherë që Fluturimi nr. 1 të bënte kthim dhe të rikthehej në atdhe, duke zhvilluar një mbledhje emergjente që në aeroport.
Kështu, në përputhje me protokollin diplomatik, çdo veprim nga pala ruse duhej të ishte sinkronizuar me samitin informal të CIS-it. Kjo do të kishte qenë një sinjal i fortë i qëllimit të sinqertë të Kremlinit për të rivendosur marrëdhëniet dhe për të pritur ngrohtësisht Ilham Aliyevin në kryeqytetin verior. Megjithatë, Moska nuk ndërmori asnjë veprim. Natyrisht, në këto rrethana — dhe duke pasur parasysh axhendën e ngjeshur — Ilham Aliyev nuk mundi të udhëtonte drejt Shën Petersburgut. Sidoqoftë, sinjali i pakënaqësisë së Bakusë është i drejtuar ekskluzivisht ndaj Moskës; ai nuk shtrihet aspak ndaj partnerëve të tjerë të CIS-it, me të cilët Azerbajxhani ka pasur zhvillime shumë pozitive në bashkëpunim gjatë vitit të kaluar.
Ne e përmendëm qëllimisht procesin e paqes midis Bakusë dhe Jerevanit në fillim të këtij shkrimi. Nuk kërkohet analizë e thellë për të parë se ekziston një lidhje e prekshme midis këtyre dy ngjarjeve — zgjidhjes me Jerevanin dhe krizës me Moskën, ose më saktë, vonesës së Rusisë për të ndërmarrë hapat e nevojshëm për të pranuar përgjegjësinë e saj.
Duke zgjidhur kundërshtitë që lidhen me konfliktin armen-azerbajxhanas, Moska rrezikon të humbasë një instrument kyç të menaxhimit të konflikteve në rajon. Armenia, tashmë e çliruar nga barra e çështjes së Karabakut, po e afirmon gjithnjë e më shumë pavarësinë e saj nga ish-suzerani. Nëse procesi i normalizimit arrin përfundimin e tij logjik, Turqia nuk do të perceptohet më nga Armenia si një kërcënim ekzistencial. Të gjitha këto zhvillime të pritshme mund të përmbysin më shumë se dy shekuj prani ruse në Kaukazin e Jugut.
Ndërkohë, Moska nuk ka hequr dorë nga shpresa për të rifituar ndikimin mbi Jerevanin duke mbështetur lëvizje të ndryshme opozitare të lidhura me Kishën Armene përpara zgjedhjeve të verës së ardhshme në Armeni. Megjithatë, dinamika që po shpaloset tregon se partia në pushtet po i përballon me sukses këto presione.
Megjithatë, është ende herët për të folur për humbjen e Kaukazit të Jugut nga Rusia. Nëse Moska arrin të sjellë njerëzit e saj në pushtet në Jerevan, Armenia ka shumë gjasa të mbetet një rrugë pa krye në rajon. Por për momentin, hezitimi i Moskës për të përmbyllur siç duhet çështjen e avionit të rrëzuar azerbajxhanas sugjeron pasiguri për suksesin e asaj që quhet operacioni “Riktheni Armeninë”. Kremlini i kushton një rëndësi të tepruar simbolikës. Ndëshkimi i përgjegjësve për rrëzimin e avionit dhe më pas humbja e Kaukazit të Jugut do të dukej, në sytë e tij, si një dobësi e dyfishtë. Duket se nga dy përfundimet e mundshme, ai është i gatshëm të pranojë vetëm njërin — ose ndoshta asnjërin.
![]()
Perandoritë e dikurshme kanë veçoritë e tyre. Azerbajxhani, megjithatë, duhet të jetë i përgatitur që marrëdhëniet me Moskën të shkrijnë ngadalë, derisa Kremlini të ndërmarrë hapat e premtuar — pavarësisht klimës gjeopolitike përreth. Baku pret veprime pozitive nga Moska në këtë drejtim, por në mungesë të tyre është i gatshëm të mbrojë pozicionin e tij të ligjshëm përmes mekanizmave ndërkombëtarë. Ndërkohë, duket pak e mundshme që në të ardhmen e afërt të priten vizita të nivelit të lartë në Rusi. /Kb
