12:00 Mao Ce Dun, mes mitit të revolucionit dhe aleancës së largët
Data 26 dhjetor 1893 njihet si dita e lindjes së Mao Ce Dunit, figurë qendrore e revolucionit komunist kinez dhe themelues i Republikës Popullore të Kinës
Nga Leonard Veizi
Në horizontin e Lindjes, aty ku dielli lind mbi rrjedhat e lumit Jance, Mao Ce Duni u shfaq jo thjesht si një politikan, por si një forcë që synonte të riformësonte vetë shpirtin e Kinës antike. I frymëzuar fillimisht nga hija e Stalinit dhe më pas i përplasur ashpër me “revizionizmin” e Hrushovit, Mao e ngriti librin e vogël të kuq si simbol të një rruge të veçantë revolucionare. Ai premtoi t’i jepte fund shekujve të poshtërimit dhe ta kthente fshatarësinë e kërrusur në arkitekte të një bote të re. Por ironia e historisë do ta sillte “Timonierin e Madh” edhe përballë presidentit amerikan Riçard Nikson, ndërsa përtej Murit të Madh, figura e tij do të gjente një pasqyrim të çuditshëm në një vend të vogël ballkanik, ku Enver Hoxha kërkonte me ngulm një “Mekë” të re ideologjike.
Portreti ideologjik i Maos
Mao Ce Duni (1893–1976) ishte arkitekti i një rruge të veçantë drejt socializmit. Ndryshe nga modeli sovjetik, i ndërtuar mbi punëtorin industrial, Mao besonte te parimi i “rrethimit të qytetit nga fshati”. Ai e shihte revolucionin si një proces të përhershëm pastrimi, një zjarr që duhej mbajtur ndezur përmes fushatave si Hapi i Madh Përpara dhe Revolucioni Kulturor.
Pas këtij vrulli ideologjik, megjithatë, fshiheshin tragjedi njerëzore të përmasave biblike. Uria masive, dhuna politike dhe përsekutimi i intelektualëve lanë gjurmë të pashlyeshme në historinë kineze, duke e bërë figurën e Maos një nga më kontradiktoret e shekullit XX.
“Feneri i ndritur”: vallëzimi mes Tiranës dhe Pekinit
Marrëdhënia mes Mao Ce Dunit dhe Enver Hoxhës nuk ishte thjesht një aleancë diplomatike. Ajo ishte një martesë interesi ideologjik, e lindur në kontekstin e përçarjes së madhe komuniste dhe e ushqyer nga frika e përbashkët ndaj “revizionizmit”.
Urrejtja e përbashkët ndaj Hrushovit
Kur në vitin 1956 Nikita Hrushovi denoncoi krimet e Stalinit, Tirana dhe Pekini reaguan njësoj. Enver Hoxha, i tmerruar nga çdo shenjë liberalizimi që mund t’i rrezikonte pushtetin absolut, gjeti te Mao mbrojtësin e fundit të stalinizmit. Mao, nga ana e tij, e shihte Shqipërinë si një pikë strategjike në zemër të Evropës, një zë të vogël por të dobishëm për të sfiduar hegjemoninë sovjetike.
Retorika e “Mikut të Madh”
Në diskursin zyrtar kinez, Shqipëria u shpall “Feneri i ndritur i socializmit në Evropë”. Kjo frazë poetike ushqente egon e udhëheqjes shqiptare dhe krijonte iluzionin e një rëndësie globale. Propaganda i paraqiste dy udhëheqësit si vëllezër ideologjikë, ndonëse ata u takuan shumë rrallë personalisht. Distanca gjeografike kompensohej me telegrame, delegacione dhe deklarata patetike besnikërie.
Vizita e Çu En Lait më1964, kulmi i euforisë
Janari i vitit 1964 shënoi kulmin e marrëdhënieve shqiptaro-kineze. Kryeministri kinez Çu En Lai, diplomati më i rafinuar i Pekinit, vizitoi Tiranën në një atmosferë që i ngjante një rituali politik.
Rrugët u mbushën me turma dhe flamuj, Enver Hoxha e priti personalisht në aeroport, ndërsa mesazhi politik ishte i qartë: Shqipëria nuk ishte më vetëm. Vizita ishte një shuplakë simbolike për Moskën. Në prapaskenë, Çu En Lai mbeti i impresionuar nga kultura e gjerë e Hoxhës, por edhe i habitur nga ngurtësia staliniste e aplikuar në një vend kaq të vogël e të varfër.
Arkitektura e ndihmës kineze
Për gati dy dekada, ekonomia shqiptare u mbajt gjallë nga ndihmat kineze. Mbi 6 mijë specialistë kinezë punuan në Shqipëri, ndërsa mijëra studentë shqiptarë u arsimuan në Kinë. Ndihma përfshinte industri të rëndë, bujqësi, energjetikë dhe ushtri.
Kina dërgonte grurë e oriz edhe në periudha kur vetë popullsia kineze vuante mungesat, vetëm për të mbajtur aleatin e saj të vetëm evropian. Ushtria shqiptare u pajis me armë dhe teknologji që e bënin një kopje të vogël të Ushtrisë Çlirimtare Popullore.
Revolucioni Kulturor dhe eksporti i tij shqiptar
Në vitin 1966, Mao nisi Revolucionin Kulturor. Enver Hoxha e përqafoi frymën e tij dhe nisi “Revolucionarizimin e jetës së vendit”. Pasojat ishin të menjëhershme: lufta kundër fesë, dërgimi i kuadrove në fshatra, fletë-rrufetë dhe goditja e elitës intelektuale. Shqipëria u shpall shteti i parë ateist në botë, duke importuar drejtpërdrejt modelin e Rojave të Kuqe kineze.
Paradoksi i modernizimit
Marrëdhënia me Kinën i dha Shqipërisë industri të rëndë, por edhe një varësi fatale. Teknologjia ishte shpesh e vjetruar dhe, kur specialistët kinezë u larguan në vitin 1978, morën me vete projektet. Shumë uzina mbetën skelete prej çeliku dhe betoni, të paafta për të funksionuar në mënyrë të pavarur.
Fundi i aleancës
Vdekja e Maos në vitin 1976 dhe ardhja në pushtet e Deng Xiaoping shënuan fundin e miqësisë. Reformat pragmatike dhe afrimi me SHBA-në ishin të papranueshme për Enver Hoxhën. Në vitin 1978, Kina ndërpreu ndihmat. Shqipëria mbeti sërish e vetmuar, duke hyrë në izolimin më të errët të historisë së saj.
Në thelb, kjo miqësi dështoi sepse Mao ishte pragmatist, ndërsa Hoxha dogmatik. Njëri përdorte ideologjinë për ta bërë Kinën fuqi botërore; tjetri për të ruajtur pushtetin absolut mbi një vend të vogël.
Trashëgimia e kësaj aleance janë ende sot uzina të heshtura, struktura industriale të braktisura dhe një kapitull i historisë shqiptare që dëshmon se miqësitë e ndërtuara mbi kultin e individit rrëzohen sapo figura e diktatorit zhduket.
