❌

Reading view

There are new articles available, click to refresh the page.
↗

15:10 Napoli i shekullit XIX në San Martino, 12 dhoma që shfaqin 200 vepra

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Certosa, Osanna dhe Gallo inaugurojnë seksionin e ri të përhershëm

nga Francesca De Lucia

Shekulli i nëntëmbëdhjetë ishte një shekull fermentimi të jashtëzakonshëm për Napolin, kryeqytetin e një mbretërie në transformim dhe një udhëkryq të Grand Tour, atëherë qendra e aktivitetit artistik evropian në kontakt të vazhdueshëm me Parisin, duke tërhequr, ndërsa gërmimet e Vezuvit vazhdonin, udhëtarë, artistë dhe koleksionistë.

Me dymbëdhjetë dhoma të reja me pamje nga panorama ikonike, hapësirat ekspozuese të Certosa di San Martino, pjesë e Muzeve Kombëtare të Vomeros, janë zgjeruar. Ky seksion i ri paraqet një ekspozitë të përhershme kushtuar atij shekulli (shpesh të anashkaluar në kontekste artistike dhe muzeale), të treguar përmes dyqind veprave: piktura, arte dekorative, skulptura, fotografi dhe koleksione të çmuara nga koleksionet e mëdha historike, disa prej të cilave janë ruajtur dhe restauruar.

Zgjerimi u pĂ«rurua nga Massimo Osanna, Drejtor i PĂ«rgjithshĂ«m i Muzeve; Luigi Gallo, Drejtor i PĂ«rkohshĂ«m i Muzeve KombĂ«tare Vomero; Isabella Valente, bashkĂ«kuratore (Universiteti Federico II i Napolit); dhe Teresa Armato, KĂ«shilltare e Qytetit pĂ«r Turizmin. Seksioni i ri i muzeut u krijua falĂ« financimit nga Plani KombĂ«tar i RimĂ«kĂ«mbjes dhe RezistencĂ«s (NRRP) (700,000 €), i dedikuar posaçërisht pĂ«r pĂ«rmirĂ«simin e efikasitetit tĂ« energjisĂ«, i vĂ«nĂ« nĂ« dispozicion nga Drejtoria e PĂ«rgjithshme pĂ«r MuzetĂ«.

“ËshtĂ« njĂ« ekspozitĂ« mahnitĂ«se; isha e emocionuar,” komentoi Osanna. “ËshtĂ« rezultat i njĂ« studimi dhe kĂ«rkimi tĂ« gjerĂ« dhe tĂ« pĂ«rbashkĂ«t qĂ« i rikthen nĂ« jetĂ« veprat dhe kontekstet kryesore tĂ« historisĂ« sĂ« Napolit dhe forcon rolin e muzeut si njĂ« hapĂ«sirĂ« ​​publike: njĂ« vend qĂ« dĂ«gjon, mirĂ«pret dhe rinovon historinĂ« e tij ditĂ« pas dite. Edhe njĂ« herĂ«, NRRP konfirmon veten si njĂ« mundĂ«si pĂ«r t’i dhĂ«nĂ« jetĂ« tĂ« re muzeve tona, pĂ«r tĂ« pĂ«rmirĂ«suar aftĂ«sitĂ« e tyre narrative pĂ«r tĂ« gjithĂ« audiencĂ«n dhe pĂ«r t’i bĂ«rĂ« ato gjithnjĂ« e mĂ« tĂ« arritshme pĂ«r komunitetet qĂ« i banojnĂ« ato.” PĂ«r Gallon, “shekulli i 19-tĂ« ishte shekulli nĂ« tĂ« cilin Napoli ndryshoi fytyrĂ«n dhe imazhet e tij. Me kĂ«tĂ« itinerar tĂ« ri, ne duam ta shoqĂ«rojmĂ« vizitorin pĂ«rmes asaj periudhe transformimi tĂ« madh, pĂ«rmes veprave qĂ« flasin pĂ«r shijen, udhĂ«timin, koleksionimin dhe jetĂ«n e pĂ«rditshme. ËshtĂ« njĂ« mĂ«nyrĂ« pĂ«r t’i rikthyer publikut pasurinĂ« e njĂ« trashĂ«gimie qĂ« i pĂ«rket qytetit dhe historisĂ« sĂ« tij”.

E projektuar nga arkitekti Fernando Giannella, ekspozita paraqet një udhëtim gjithëpërfshirës dhe të strukturuar përmes veprave nga koleksione të tilla si ato të Bonghi, Savarese, Ruffo, Ricciardi, Rotondo dhe Gamberini. Historia fillon me artet dekorative: porcelan nga Real Fabbrica di Napoli, Castelli majolica, enë prej balte napolitane, qelqi dhe korali, të cilat na flasin për një shije të kulturuar dhe kozmopolite. Piktura peizazhistike e shekullit të nëntëmbëdhjetë gjeti një nga qendrat e saj më të gjalla në Napoli: nga lirizmi romantik i DuclÚre, Carelli, Smargiassi, Fergola dhe Vervloet te pamjet plein-air të Shkollës Posillipo të themeluar nga Anton Sminck van Pitloo, deri te evolucioni realist i Shkollës Resina. Ajo vazhdon me realizmin dhe verizmin e Risorgimento Naples dhe veprat e Filippo Palizzi, Domenico Morelli dhe Antonio Mancini. Skulptura qendrore është figura e Vincenzo Gemito, një artist simbolik me veprat e tij prej terrakote, të cilat përcjellin jetë dhe të vërtetë.

↗

13:30 Histori/ Lundrim në Nil: Mbytja e një anijeje turistike të shekullit të 1-rë

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Mbetjet e një anijeje të mesit të shekullit të 1-rë, të përdorur nga fisnikëria për ekskursione, u zbuluan pranë brigjeve të Aleksandrisë, Egjipt, në një thellësi prej 7 metrash.

nga Paola Panigas

Turi kulturor i botĂ«s klasike nuk mund tĂ« mos pĂ«rfshinte njĂ« ndalesĂ« nĂ« Egjiptin e lashtĂ« , siç konfirmohet nga rrĂ«nojat e gjetura nĂ« brigjet e AleksandrisĂ«, e cila mund tĂ« jetĂ« “anija e parĂ« turistike” nga epoka romake nĂ« Egjipt : njĂ« jaht luksoz, 35 metra i gjatĂ«, i cili duket se korrespondon me njĂ« dĂ«shmi tĂ« raportuar nga gjeografi grek Strabo nĂ« shekullin e 1-rĂ« para Krishtit: ” JanĂ« anije tĂ« dekoruara me mjeshtĂ«ri, tĂ« pĂ«rdorura nga oborri mbretĂ«ror pĂ«r ekskursione: çdo ditĂ« dhe çdo natĂ« ato janĂ« tĂ« mbushura me njerĂ«z qĂ« luajnĂ« muzikĂ«, kĂ«rcejnĂ« dhe festojnĂ« pa kufizim .”

Megalopoli i Egjiptit

NĂ« kohĂ«t e lashta, Aleksandria ishte njĂ« metropol spektakolar: afĂ«rsisht 700,000 njerĂ«z jetonin kĂ«tu, duke shijuar rrugĂ«t me kalldrĂ«m, pallatet, banjat dhe tempujt e veshur me mermer. PĂ«r udhĂ«tarĂ«t qĂ« vinin nga deti, “karta e vizitĂ«s” e qytetit ishte Fari i Farosit , njĂ« kullĂ« prej mermeri dhe graniti afĂ«rsisht 130 metra e lartĂ«, e konsideruar si njĂ« nga shtatĂ« mrekullitĂ« e botĂ«s antike, poshtĂ« sĂ« cilĂ«s ndodhej porti. Dhe pikĂ«risht nĂ« ujĂ«rat e Portus Magnus , arkeologĂ«t nga Instituti Evropian i ArkeologjisĂ« NĂ«nujore (IEASM), tĂ« udhĂ«hequr nga Franck Goddio, gjetĂ«n rrĂ«nojat, pranĂ« ishullit tĂ« zhytur tĂ« Antirhodos.

NjĂ« jaht luksoz. Anija—qĂ« daton nĂ« gjysmĂ«n e parĂ« tĂ« shekullit tĂ« 1-rĂ« pas Krishtit—u ndĂ«rtua si njĂ« anije e vogĂ«l turistike: 35 metra e gjatĂ« dhe 7 metra e gjerĂ«, pĂ«rfshinte njĂ« pavijon qendror dhe njĂ« kabinĂ« tĂ« dekoruar. Sigurisht qĂ« u ndĂ«rtua pĂ«r tĂ« lundruar nĂ« ujĂ«ra shumĂ« tĂ« cekĂ«ta: harku ishte i sheshtĂ«, ndĂ«rsa pjesa e pasme ishte e rrumbullakosur.

Anija ka të ngjarë të ketë pasur nevojë për më shumë se 20 vozitës, ndërsa hapësira e pasagjerëve ishte projektuar për ceremoni dhe festime në lumë dhe kanale. Një mbishkrim grek, ende i padeshifruar, shfaqet në kornizën e anijes. Ky çelës mund të ofrojë informacion në lidhje me pronarët e saj, rolin e anijes ose funksionin e saj ritual.

Një zbulim i jashtëzakonshëm

Edhe pse ky lloj ene shfaqet nĂ« tekste dhe vepra arti tĂ« lashta – siç Ă«shtĂ« Mozaiku i Nilit Palestrina, i cili pĂ«rshkruan njĂ« anije mĂ« tĂ« vogĂ«l tĂ« angazhuar nĂ« gjueti hipopotami – njĂ« shembull i vĂ«rtetĂ« nuk ishte gjetur kurrĂ« . Mbetjet e anijes ndodheshin nĂ« njĂ« thellĂ«si prej vetĂ«m 7 metrash dhe nĂ«n vetĂ«m 1.5 metra sediment.

Qytetërim i zhytur

Që nga viti 1992, ekipi i Goddios ka gërmuar pjesë të tëra të Aleksandrisë së lashtë: tempuj, lagje të zhytura dhe anije të mbytura nga epoka të ndryshme. Në vitin 2000, qytetet e lashta të Thonis-Heracleion dhe Canopus u zbuluan në Gjirin e Aboukirit, me statuja dhe thesare kolosale ende të paprekura. Në vitin 2019, u gjet një tjetër anije e mbytur që dukej se përputhej me një përshkrim nga Herodoti.

Megjithatë, kjo enë u gjet më pak se 50 metra larg tempullit të zhytur të Isis.

Pse u fundos?

Mbetet e paqartë pse kjo anije u fundos në brigjet e Egjiptit. Një shpjegim, sipas arkeologëve, mund të jetë tërmeti i fuqishëm dhe cunami pasues që shkatërruan bregdetin në vitin 50 pas Krishtit, duke shkaktuar shembjen e Tempullit të Isis dhe përmbytjen e një pjese të portit.

NjĂ« hipotezĂ« tjetĂ«r mund tĂ« lidhet me ritin e maskuar tĂ« Anijes sĂ« Isis ( navigium Isidis) : njĂ« procesion nĂ« tĂ« cilin njĂ« anije e dekoruar me bollĂ«k pĂ«rfaqĂ«sonte varkĂ«n diellore tĂ« perĂ«ndeshĂ«s, “zonjĂ«s sĂ« detit”. Mbetjet e anijes sĂ« zhytur mund tĂ« kenĂ« qenĂ« pjesĂ« e ceremonisĂ«.

Sidoqoftë, anija do të mbetet nën ujë, në përputhje me udhëzimet e UNESCO-s, për të siguruar ruajtjen e saj.

↗

12:00 Mao Ce Dun, mes mitit të revolucionit dhe aleancës së largët

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Data 26 dhjetor 1893 njihet si dita e lindjes së Mao Ce Dunit, figurë qendrore e revolucionit komunist kinez dhe themelues i Republikës Popullore të Kinës

Nga Leonard Veizi

NĂ« horizontin e Lindjes, aty ku dielli lind mbi rrjedhat e lumit Jance, Mao Ce Duni u shfaq jo thjesht si njĂ« politikan, por si njĂ« forcĂ« qĂ« synonte tĂ« riformĂ«sonte vetĂ« shpirtin e KinĂ«s antike. I frymĂ«zuar fillimisht nga hija e Stalinit dhe mĂ« pas i pĂ«rplasur ashpĂ«r me “revizionizmin” e Hrushovit, Mao e ngriti librin e vogĂ«l tĂ« kuq si simbol tĂ« njĂ« rruge tĂ« veçantĂ« revolucionare. Ai premtoi t’i jepte fund shekujve tĂ« poshtĂ«rimit dhe ta kthente fshatarĂ«sinĂ« e kĂ«rrusur nĂ« arkitekte tĂ« njĂ« bote tĂ« re. Por ironia e historisĂ« do ta sillte “Timonierin e Madh” edhe pĂ«rballĂ« presidentit amerikan Riçard Nikson, ndĂ«rsa pĂ«rtej Murit tĂ« Madh, figura e tij do tĂ« gjente njĂ« pasqyrim tĂ« çuditshĂ«m nĂ« njĂ« vend tĂ« vogĂ«l ballkanik, ku Enver Hoxha kĂ«rkonte me ngulm njĂ« “MekĂ«â€ tĂ« re ideologjike.

Portreti ideologjik i Maos

Mao Ce Duni (1893–1976) ishte arkitekti i njĂ« rruge tĂ« veçantĂ« drejt socializmit. Ndryshe nga modeli sovjetik, i ndĂ«rtuar mbi punĂ«torin industrial, Mao besonte te parimi i “rrethimit tĂ« qytetit nga fshati”. Ai e shihte revolucionin si njĂ« proces tĂ« pĂ«rhershĂ«m pastrimi, njĂ« zjarr qĂ« duhej mbajtur ndezur pĂ«rmes fushatave si Hapi i Madh PĂ«rpara dhe Revolucioni Kulturor.

Pas këtij vrulli ideologjik, megjithatë, fshiheshin tragjedi njerëzore të përmasave biblike. Uria masive, dhuna politike dhe përsekutimi i intelektualëve lanë gjurmë të pashlyeshme në historinë kineze, duke e bërë figurën e Maos një nga më kontradiktoret e shekullit XX.

“Feneri i ndritur”: vallĂ«zimi mes TiranĂ«s dhe Pekinit

MarrĂ«dhĂ«nia mes Mao Ce Dunit dhe Enver HoxhĂ«s nuk ishte thjesht njĂ« aleancĂ« diplomatike. Ajo ishte njĂ« martesĂ« interesi ideologjik, e lindur nĂ« kontekstin e pĂ«rçarjes sĂ« madhe komuniste dhe e ushqyer nga frika e pĂ«rbashkĂ«t ndaj “revizionizmit”.

Urrejtja e përbashkët ndaj Hrushovit

Kur nĂ« vitin 1956 Nikita Hrushovi denoncoi krimet e Stalinit, Tirana dhe Pekini reaguan njĂ«soj. Enver Hoxha, i tmerruar nga çdo shenjĂ« liberalizimi qĂ« mund t’i rrezikonte pushtetin absolut, gjeti te Mao mbrojtĂ«sin e fundit tĂ« stalinizmit. Mao, nga ana e tij, e shihte ShqipĂ«rinĂ« si njĂ« pikĂ« strategjike nĂ« zemĂ«r tĂ« EvropĂ«s, njĂ« zĂ« tĂ« vogĂ«l por tĂ« dobishĂ«m pĂ«r tĂ« sfiduar hegjemoninĂ« sovjetike.

Retorika e “Mikut tĂ« Madh”

NĂ« diskursin zyrtar kinez, ShqipĂ«ria u shpall “Feneri i ndritur i socializmit nĂ« EvropĂ«â€. Kjo frazĂ« poetike ushqente egon e udhĂ«heqjes shqiptare dhe krijonte iluzionin e njĂ« rĂ«ndĂ«sie globale. Propaganda i paraqiste dy udhĂ«heqĂ«sit si vĂ«llezĂ«r ideologjikĂ«, ndonĂ«se ata u takuan shumĂ« rrallĂ« personalisht. Distanca gjeografike kompensohej me telegrame, delegacione dhe deklarata patetike besnikĂ«rie.

Vizita e Çu En Lait mĂ«1964, kulmi i euforisĂ«

Janari i vitit 1964 shĂ«noi kulmin e marrĂ«dhĂ«nieve shqiptaro-kineze. Kryeministri kinez Çu En Lai, diplomati mĂ« i rafinuar i Pekinit, vizitoi TiranĂ«n nĂ« njĂ« atmosferĂ« qĂ« i ngjante njĂ« rituali politik.

RrugĂ«t u mbushĂ«n me turma dhe flamuj, Enver Hoxha e priti personalisht nĂ« aeroport, ndĂ«rsa mesazhi politik ishte i qartĂ«: ShqipĂ«ria nuk ishte mĂ« vetĂ«m. Vizita ishte njĂ« shuplakĂ« simbolike pĂ«r MoskĂ«n. NĂ« prapaskenĂ«, Çu En Lai mbeti i impresionuar nga kultura e gjerĂ« e HoxhĂ«s, por edhe i habitur nga ngurtĂ«sia staliniste e aplikuar nĂ« njĂ« vend kaq tĂ« vogĂ«l e tĂ« varfĂ«r.

Arkitektura e ndihmës kineze

Për gati dy dekada, ekonomia shqiptare u mbajt gjallë nga ndihmat kineze. Mbi 6 mijë specialistë kinezë punuan në Shqipëri, ndërsa mijëra studentë shqiptarë u arsimuan në Kinë. Ndihma përfshinte industri të rëndë, bujqësi, energjetikë dhe ushtri.

Kina dĂ«rgonte grurĂ« e oriz edhe nĂ« periudha kur vetĂ« popullsia kineze vuante mungesat, vetĂ«m pĂ«r tĂ« mbajtur aleatin e saj tĂ« vetĂ«m evropian. Ushtria shqiptare u pajis me armĂ« dhe teknologji qĂ« e bĂ«nin njĂ« kopje tĂ« vogĂ«l tĂ« UshtrisĂ« Çlirimtare Popullore.

Revolucioni Kulturor dhe eksporti i tij shqiptar

NĂ« vitin 1966, Mao nisi Revolucionin Kulturor. Enver Hoxha e pĂ«rqafoi frymĂ«n e tij dhe nisi “Revolucionarizimin e jetĂ«s sĂ« vendit”. Pasojat ishin tĂ« menjĂ«hershme: lufta kundĂ«r fesĂ«, dĂ«rgimi i kuadrove nĂ« fshatra, fletĂ«-rrufetĂ« dhe goditja e elitĂ«s intelektuale. ShqipĂ«ria u shpall shteti i parĂ« ateist nĂ« botĂ«, duke importuar drejtpĂ«rdrejt modelin e Rojave tĂ« Kuqe kineze.

Paradoksi i modernizimit

Marrëdhënia me Kinën i dha Shqipërisë industri të rëndë, por edhe një varësi fatale. Teknologjia ishte shpesh e vjetruar dhe, kur specialistët kinezë u larguan në vitin 1978, morën me vete projektet. Shumë uzina mbetën skelete prej çeliku dhe betoni, të paafta për të funksionuar në mënyrë të pavarur.

Fundi i aleancës

Vdekja e Maos në vitin 1976 dhe ardhja në pushtet e Deng Xiaoping shënuan fundin e miqësisë. Reformat pragmatike dhe afrimi me SHBA-në ishin të papranueshme për Enver Hoxhën. Në vitin 1978, Kina ndërpreu ndihmat. Shqipëria mbeti sërish e vetmuar, duke hyrë në izolimin më të errët të historisë së saj.

Në thelb, kjo miqësi dështoi sepse Mao ishte pragmatist, ndërsa Hoxha dogmatik. Njëri përdorte ideologjinë për ta bërë Kinën fuqi botërore; tjetri për të ruajtur pushtetin absolut mbi një vend të vogël.

Trashëgimia e kësaj aleance janë ende sot uzina të heshtura, struktura industriale të braktisura dhe një kapitull i historisë shqiptare që dëshmon se miqësitë e ndërtuara mbi kultin e individit rrëzohen sapo figura e diktatorit zhduket.

↗

11:10 NĂ« Berlin, ndoqa njĂ« kurs mbrĂ«mjeje mbi fashizmin – dhe mĂ«sova si tĂ« ndalet AfD-ja

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Me partinë e ekstremit të djathtë në krye të sondazheve, zbulova se një roman i vendosur në kohën e ngritjes së nazistëve jep një paralajmërim tejet aktual.

Tania Roettger

NĂ« vitin 1932, shkrimtarja e lindur nĂ« Berlin, Gabriele Tergit, nisi tĂ« pĂ«rjetĂ«sonte atĂ« qĂ« e shihte si njĂ« botĂ« nĂ« zhdukje: jetĂ«t dhe fatet e hebrenjve tĂ« qytetit. Deri nĂ« vitin 1945, pasi kishte ikur nga nazistĂ«t fillimisht nĂ« Çekosllovaki, pastaj nĂ« PalestinĂ« e mĂ« pas nĂ« Britani, Tergit e kishte pĂ«rfunduar romanin e saj, por u desh deri nĂ« vitin 1951 qĂ« The Effingers tĂ« botohej. Edhe atĂ«herĂ«, vetĂ«m pak librarĂ« gjermanĂ« pranuan ta kishin nĂ« raftet e tyre. Ishte njĂ« vepĂ«r tepĂ«r e pazakontĂ« pĂ«r njĂ« publik gjerman qĂ« kishte qenĂ« dĂ«shmitar, nĂ« mos pjesĂ«marrĂ«s, i Holokaustit.

Edhe pse u shpĂ«rfill nĂ« kohĂ«n e vet, romani Ă«shtĂ« rizbuluar si njĂ« klasik nĂ« Gjermani dhe tani Ă«shtĂ« botuar pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« nĂ« anglisht. Ai Ă«shtĂ« njĂ« kronikĂ« e tre familjeve hebraike tĂ« pasura nĂ« Berlin, nga viti 1878 deri nĂ« 1942, me njĂ« epilog tĂ« vendosur nĂ« vitin 1948, bazuar nĂ« vizitĂ«n e kthimit tĂ« Tergitit nĂ« qytetin e saj tĂ« shkatĂ«rruar. Tergit e kuptoi sa tĂ« rrezikshĂ«m ishin nazistĂ«t. Ajo ishte reportere gjyqĂ«sore dhe nĂ« vitet 1920 mbuloi proceset gjyqĂ«sore tĂ« Adolf Hitlerit dhe Joseph Goebbelsit – gjĂ« qĂ« e bĂ«ri edhe vetĂ« shĂ«njestĂ«r; ajo u largua nga Berlini pasi i shpĂ«toi pĂ«r pak njĂ« bastisjeje tĂ« SA-sĂ« (“kĂ«mishĂ«kafenjtĂ«â€) nĂ« mars 1933.

ËshtĂ« tronditĂ«se, duke lexuar The Effingers nĂ« vitin 2025, tĂ« vĂ«resh se ngritja e nazistĂ«ve nĂ« pushtet ndodh kryesisht nĂ« periferi tĂ« jetĂ«ve tĂ« protagonistĂ«ve. Ekziston ndjesia se, edhe pse i njohin si aktorĂ« tĂ« rrezikshĂ«m, ata megjithatĂ« ndihen tĂ« izoluar nga nazistĂ«t nĂ« vilat e tyre luksoze nĂ« Tiergarten, me veshjet e mira dhe lidhjet shoqĂ«rore.

NjĂ« atmosferĂ« e ngjashme rreziku politik tĂ« varur mbi kokĂ« shfaqet edhe nĂ« Cabaret, filmi i vitit 1972 i bazuar nĂ« romanet berlineze tĂ« Christopher Isherwood-it. Republika e Vajmarit portretizohet si njĂ« kohĂ« hedoniste dhe nazistĂ«t dalin ngadalĂ« nga sfondi. NjĂ« personazh thotĂ« madje: “NazistĂ«t janĂ« thjesht njĂ« bandĂ« huliganĂ«sh budallenj – por ama i shĂ«rbejnĂ« njĂ« qĂ«llimi: le t’i heqin qafe komunistĂ«t dhe mĂ« pas do tĂ« jemi nĂ« gjendje t’i kontrollojmĂ«.” Kjo ndjenjĂ« rreziku tĂ« afĂ«rt, por tĂ« nĂ«nvlerĂ«suar, m’u duk thellĂ«sisht bashkĂ«kohore.

Diskutimi mbi fashizmin Ă«shtĂ« sot i kudogjendur. KĂ«tu nĂ« Gjermani ai zhvillohet nĂ« artikuj, libra, ekspozita dhe cikle ligjĂ«ratash publike. Debatohet nĂ«se politika e Alternative fĂŒr Deutschland (AfD) mund tĂ« quhet fashizĂ«m, apo nĂ«se kjo formĂ« e autoritarizmit tĂ« djathtĂ« tĂ« shekullit XXI Ă«shtĂ« cilĂ«sisht e ndryshme.

NĂ« pĂ«rpjekje pĂ«r tĂ« kuptuar mĂ« mirĂ« kĂ«to precedentĂ« historikĂ« dhe kohĂ«n tonĂ«, u regjistrova nĂ« njĂ« seminar mbrĂ«mjeje mbi fashizmin, me titull “PĂ«rbindĂ«shat” e fashizmit dje, sot dhe nesĂ«r, nĂ« forumin letrar tĂ« majtĂ« Berthold Brecht nĂ« Berlin. Ideja qendrore, siç shpjegoi lektori, ishte se aftĂ«sia pĂ«r tĂ« pĂ«rkufizuar fashizmin Ă«shtĂ« hapi i parĂ« pĂ«r tĂ« rritur qĂ«ndrueshmĂ«rinĂ« ndaj tij. PavarĂ«sisht vĂ«shtirĂ«sive pĂ«r tĂ« arritur njĂ« pĂ«rkufizim tĂ« saktĂ«, ramĂ« dakord mbi disa shenja dalluese: pĂ«rpjekja pĂ«r tĂ« krijuar njĂ« komb etnikisht “tĂ« pastĂ«r”, angazhimi i forcave paramilitare dhe pĂ«rdorimi i dhunĂ«s sĂ« tepruar, qĂ«ndrime antiliberale dhe antidemokratike, si dhe mbĂ«shtetja nga donatorĂ« tĂ« pasur tĂ« elitĂ«s ekonomike.

Kur diskutimi u kthye te AfD-ja dhe vendosja e saj nĂ« kĂ«tĂ« spektĂ«r, njĂ« atmosferĂ« e rĂ«ndĂ« ra mbi sallĂ«n e seminarit. Po kalonim nga teoria te realiteti politik i GjermanisĂ« nĂ« vitin 2025 dhe, edhe pse AfD-ja nuk ka forcĂ«n e vet paramilitare dhe nuk pĂ«rdor dhunĂ« tĂ« tepruar, ekzistojnĂ« shqetĂ«sime serioze pĂ«r kriteret e tjera. ËshtĂ« njĂ« parti pĂ«r tĂ« cilĂ«n kanĂ« votuar mbi 30% e punĂ«torĂ«ve krahu dhe tĂ« papunĂ«ve nĂ« zgjedhjet federale tĂ« shkurtit. AfD-ja doli e dyta nĂ« rang kombĂ«tar me 20.8% tĂ« votave, ndĂ«rsa CDU-ja mori 28.5%. Sondazhet e fundit e nxjerrin AfD-nĂ« nĂ« krye me 26% kundrejt 24% tĂ« CDU-sĂ«. AfD-ja Ă«shtĂ« njĂ« parti qĂ« Ă«shtĂ« cilĂ«suar “ekstremiste e djathtĂ«â€ nga vetĂ« Zyra Federale pĂ«r Mbrojtjen e KushtetutĂ«s.

NjĂ« iluzion historik qĂ« establishmenti gjerman rrezikon ta pĂ«rsĂ«risĂ« Ă«shtĂ« ideja se elitat e vjetra mund tĂ« mbajnĂ« nĂ«n kontroll forcat e reja qĂ« dalin nĂ« skajin ekstrem tĂ« djathtĂ«. Disa javĂ« para zgjedhjeve tĂ« vitit 2025, kancelari demokristian (CDU), Friedrich Merz, theu tĂ« ashtuquajturin “mur mbrojtĂ«s” – marrĂ«veshjen mes tĂ« gjitha partive demokratike pĂ«r tĂ« mos bashkĂ«punuar me AfD-nĂ« nĂ« votimet parlamentare. Merz kaloi nĂ« parlament njĂ« propozim pĂ«r ashpĂ«rsimin e masave kundĂ«r migracionit tĂ« paligjshĂ«m me mbĂ«shtetjen e AfD-sĂ«. QĂ« prej asaj kohe, disa anĂ«tarĂ« tĂ« CDU-sĂ« kanĂ« bĂ«rĂ« thirrje qĂ« Merz ta heqĂ« plotĂ«sisht kĂ«tĂ« mur mbrojtĂ«s.

Kur Gjermania përkujtoi muajin e kaluar viktimat e pogromeve naziste të nëntorit 1938, Frank-Walter Steinmeier, kreu simbolik i shtetit, mbajti një fjalim ku paralajmëroi për AfD-në pa e përmendur drejtpërdrejt me emër. Ai i bëri thirrje qeverisë së Merzit të ruajë murin mbrojtës dhe madje sugjeroi që të shqyrtohen mundësitë ligjore për ndalimin e partive antidemokratike. Perspektiva e ndalimit të AfD-së është debatuar gjerësisht, por duket pak e mundshme; për më tepër, ajo shmang përballjen me rrënjët e mbështetjes së saj.

PĂ«r ata qĂ« duan t’i rezistojnĂ« ekstremizmit tĂ« djathtĂ«, njĂ« nga pĂ«rparĂ«sitĂ« e para Ă«shtĂ« tĂ« tregojnĂ« solidaritet me ata qĂ« janĂ« nĂ«n kĂ«rcĂ«nim. NĂ« GjermaninĂ« e vitit 2025, kjo do tĂ« thotĂ« kryesisht azilkĂ«rkuesit – veçanĂ«risht sirianĂ«t, afganĂ«t dhe ukrainasit – por nĂ« pĂ«rgjithĂ«si tĂ« rinjtĂ« me histori migracioni. Ka pasur edhe shfaqje publike tĂ« kĂ«tij solidariteti.

NĂ« janar 2024, miliona njerĂ«z dolĂ«n nĂ« rrugĂ«t e akullta anembanĂ« GjermanisĂ« pĂ«r tĂ« protestuar kundĂ«r konferencĂ«s famĂ«keqe sekrete mbi “rimigrimin” nĂ« Potsdam, ku morĂ«n pjesĂ« neo-nazistĂ« dhe anĂ«tarĂ« tĂ« AfD-sĂ«, dhe qĂ« u ekspozua nga platforma investigative Correctiv. Por as kjo zemĂ«rim publik, as shqetĂ«simet pĂ«r dobĂ«simin e murit parlamentar mbrojtĂ«s, nuk duket se kanĂ« pasur ndikim tĂ« qĂ«ndrueshĂ«m mbi qeverinĂ« e Merzit.

MĂ«simi moral i hidhur i romanit tĂ« Tergitit vjen nĂ« letrĂ«n e fundit, tĂ« shkruar nga Effingeri i moshuar gjatĂ« rrugĂ«s pĂ«r nĂ« kampin e pĂ«rqendrimit: “Besova te e mira tek njerĂ«zit – ky ishte gabimi mĂ« i rĂ«ndĂ« i jetĂ«s sime tĂ« gabuar.” Nuk duhet tĂ« reshtim sĂ« besuari te e mira tek njerĂ«zit, por duhet gjithashtu t’u kushtojmĂ« vĂ«mendje paralajmĂ«rimeve tĂ« historisĂ«. Ajo qĂ« na mĂ«son The Effingers Ă«shtĂ« tĂ« mos e nĂ«nvlerĂ«sojmĂ« rrezikun e kĂ«rcĂ«nimit fashist dhe tĂ« luftojmĂ« kundĂ«r

↗

10:00 Kështjellat prej çeliku, kush sundon vërtet në detet e sotme?

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Nga korvetat e shpejta te kryqëzorët gjigantë; zbuloni si ndahen rolet në teatrin e luftës detare, ku madhësia, armatimi dhe teknologjia përcaktojnë fatin e oqeaneve.

PĂ«rgatiti: Leonard Veizi

NĂ« shikim tĂ« parĂ«, pĂ«r njĂ« sy laik, tĂ« gjitha duken si kĂ«shtjella gri prej çeliku qĂ« lundrojnĂ« mbi ujĂ«. Por nĂ« botĂ«n e strategjisĂ« ushtarake, dallimi midis njĂ« anijeje dhe njĂ« tjetre nuk Ă«shtĂ« thjesht çështje pĂ«rmasash, por njĂ« ndarje precize rolesh qĂ« dikton fitoren ose humbjen. Nga “gjigantĂ«t” strategjikĂ« te “ujqĂ«rit” e shpejtĂ« tĂ« bregdetit, ja si klasifikohet flota moderne.

1-Kryqëzori (Cruiser): Gjiganti Strategjik

KryqĂ«zori Ă«shtĂ« “grushti i rĂ«ndĂ«â€ i çdo flote qĂ« pretendon dominim global. Me njĂ« gjatĂ«si qĂ« shkon deri nĂ« 250 metra dhe peshĂ« mbi 10,000 tonĂ«, kjo anije nuk Ă«shtĂ« thjesht njĂ« mjet luftarak, por njĂ« qendĂ«r komandimi lĂ«vizĂ«se.

Roli: Operon si “truri” i njĂ« grupi detar ose si njĂ« njĂ«si e vetmuar nĂ« misione me rreze tĂ« gjatĂ«.

Fuqia: ËshtĂ« i mbushur me raketa balistike, kundĂ«rajrore dhe sisteme mbrojtĂ«se tĂ« sofistikuara.

Shembuj: Klasa amerikane Ticonderoga ose ajo ruse Slava.

2-Destrojeri (Destroyer): Shkatërrimtari Shumëfunksional

NĂ«se kryqĂ«zori Ă«shtĂ« mbreti, destrojeri Ă«shtĂ« gjenerali i tij mĂ« besnik. Me njĂ« gjatĂ«si 120–160 metra, ai Ă«shtĂ« forca kryesore e goditjes nĂ« flotat moderne.

Roli: MbrojtĂ«s i aeroplanmbajtĂ«seve dhe gjuajtĂ«s i flotave armike. Ai Ă«shtĂ« “thika zvicerane” e detit: godet nĂ« ajĂ«r, nĂ« sipĂ«rfaqe dhe nĂ«n ujĂ«.

Armatimi: Torpedo, sisteme anti-nëndetëse dhe raketa tokë-tokë.

Shembuj: I famshmi Arleigh Burke (SHBA) apo Type 052D i Kinës.

3-Fregata (Frigate): Rojtari i Palodhur

MĂ« e vogĂ«l dhe mĂ« ekonomike se destrojeri (90–140 metra), fregata Ă«shtĂ« shtylla kurrizore e patrullimit oqeanik.

Roli: Fokusimi kryesor Ă«shtĂ« lufta anti-nĂ«ndetĂ«se dhe eskortimi i anijeve tregtare apo ushtarake. ËshtĂ« anija ideale pĂ«r shtetet qĂ« kĂ«rkojnĂ« siguri pa koston astronomike tĂ« njĂ« destrojeri.

Veçoria: Shpesh mban helikopterë detarë për zbulim dhe sulm të shpejtë.

Shembuj: Klasa FREMM (Francë/Itali) dhe Type 23 (Britani).

4-Gjuajtësi Detar (Corvette): Luftëtari i Bregdetit

NĂ« ujĂ«rat e cekĂ«ta dhe afĂ«r brigjeve, asnjĂ« nga gjigantĂ«t e mĂ«sipĂ«rm nuk ka shkathtĂ«sinĂ« e korvetĂ«s. Ky Ă«shtĂ« “gjuajtĂ«si” i shpejtĂ« (deri nĂ« 45 nyje) qĂ« pĂ«rdor befasinĂ« si armĂ« kryesore.

Roli: Mbrojtja e ujĂ«rave territoriale dhe sulmet “godit dhe ik” (hit-and-run).

Armatimi: MegjithĂ«se e vogĂ«l (50–100 metra), ajo mban raketa vdekjeprurĂ«se kundĂ«r anijeve mĂ« tĂ« mĂ«dha.

Shembuj: Visby (Suedi), Buyan (Rusi) apo Ada (Turqi).

Epilogu

Për ta kuptuar më thjeshtë hierarkinë detare, mjafton të shohim fushëbetejën:

Në arkitekturën e luftës moderne, asnjë anije nuk dominon e vetme. Siguria e deteve varet nga ky balancë: fuqia brutale e kryqëzorit, saktësia e destrojit, qëndrueshmëria e fregatës dhe shpejtësia e korvetës.

↗

07:05 Historia/ 1994 –  Qielli i pĂ«rgjakur i Krishtlindjeve, drama e Fluturimit 8969 qĂ« terroristĂ« donin ta pĂ«rplasnin mbi KullĂ«n Eifel

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

PĂ«rgatiti: Leonard Veizi

Dhjetori i vitit 1994 nuk solli paqen e festave nĂ« brigjet e Mesdheut, por njĂ« hije tĂ« zezĂ« qĂ« kĂ«rcĂ«nonte tĂ« fshinte nga harta simbolin e “Qytetit tĂ« Dritave”. Ishte njĂ« kohĂ« kur terrorizmi po ndryshonte fytyrĂ«, duke u shndĂ«rruar nga njĂ« mjet shantazhi politik nĂ« njĂ« armĂ« tĂ« asgjĂ«simit nĂ« masë 


NĂ« pistĂ«n e pĂ«rzhitur tĂ« Algjerit, Air France 8969 qĂ«ndronte si njĂ« monument i palĂ«kundur metali, i gatshĂ«m pĂ«r t’u shkĂ«putur drejt lirisĂ« sĂ« reve. Por brenda barkut tĂ« tij tĂ« çeliktĂ«, fati kishte thurur njĂ« tjetĂ«r skenar. KatĂ«r hije tĂ« armatosura, me syrit e mbushur me njĂ« fanatizĂ«m tĂ« ftohtĂ«, nuk kĂ«rkonin thjesht njĂ« udhĂ«tim; ata kĂ«rkonin njĂ« altar sakrifice. PĂ«r ta, avioni nuk ishte njĂ« mjet transporti, por njĂ« “shigjetĂ« hyjnore” qĂ« duhej tĂ« ngulej nĂ« zemrĂ«n e Parisit, duke shndĂ«rruar KullĂ«n Eiffel nĂ« njĂ« gĂ«rmadhĂ« hekuri dhe hiri.

Kronika

Rrëmbimi nisi si një kontroll rutinë pasaportash nga persona të veshur me uniforma të policisë algjeriane, por maska ra shpejt. Pjesëtarët e GIA-s (Grupit Islamik të Armatosur) zbuluan qëllimet e tyre brutale.

173 shpirtra u mbyllën në një hapësirë të ngushtë, ku oksigjeni zëvendësohej nga era e barutit dhe frikës.

Për të treguar se nuk kishte rrugë pas, terroristët ekzekutuan me gjakftohtësi tre pasagjerë: një polic algjerian, një diplomat vietnamez dhe një kuzhinier të ri francez. Trupat e tyre u hodhën në pistë si mesazhe makabre për botën që vështronte e tmerruar.

KĂ«rkesa e tyre e prerĂ« ishte: “Lejimin e fluturimit pĂ«r nĂ« Paris”. MegjithatĂ«, inteligjenca franceze kishte zbuluar planin djallĂ«zor: avioni ishte i mbushur me eksplozivĂ« dinamit dhe synohej tĂ« shpĂ«rthente mbi qytet.

Marseja

Pas negociatave tĂ« gjata, avioni u lejua tĂ« ulej nĂ« MarsejĂ« pĂ«r “rifurnizim”. Ishte njĂ« kurth i ngritur me mjeshtĂ«ri. NdĂ«rsa dielli po perĂ«ndonte mbi portin e MarsejĂ«s, djemtĂ« e GIGN (Groupe d’Intervention de la Gendarmerie Nationale), tĂ« veshur nĂ« tĂ« zeza, po pĂ«rgatitnin atĂ« qĂ« do tĂ« konsiderohej si njĂ« nga operacionet mĂ« brilante nĂ« historinĂ« e forcave speciale.

“Ne nuk shkonim pĂ«r tĂ« vrarĂ«, por pĂ«r tĂ« ndalur vdekjen,” do tĂ« kujtonin mĂ« vonĂ« anĂ«tarĂ«t e njĂ«sisĂ« elitĂ«.

Sulmi: 17 minuta ferr

Në orën 17:08, heshtja e pistës u shqye nga shpërthimet e shkallëve të lëvizshme që u mbështetën pas avionit.

Komandot sulmuan nga tre pika të ndryshme. Brenda kabinës, nisi një dyluftim që i ngjante një skene ferri. Mbi 1,000 plumba u shkëmbyen në atë hapësirë të vogël.

Piloti dhe ekuipazhi qëndruan në pozicionet e tyre edhe kur plumbat shponin xhamat e kabinës, duke ndihmuar pasagjerët të rrëshqisnin drejt shpëtimit përmes dritareve të emergjencës.

Të katër terroristët u asgjësuan. Mrekullisht, asnjë pasagjer apo pjesëtar i GIGN-it nuk humbi jetën gjatë sulmit final, ndonëse shumë u plagosën rëndë.

Epilogu i një nate pa fund

Fluturimi 8969 nuk ishte thjesht një pengmarrje e dështuar; ai ishte paralajmërimi i parë i madh për botën moderne. Shtatë vjet përpara se bota të shihte kullat e Nju Jorkut të shembeshin, Franca kishte parë profilin e një tragjedie të ngjashme.

Sot, ky episod kujtohet si momenti kur guximi njerëzor triumfoi mbi errësirën e fanatizmit, dhe kur profesionalizmi i ftohtë i forcave speciale shpëtoi jo vetëm një avion, por dinjitetin e një kombi të tërë.

 

↗

13:00 Pa sherre rreth pemës së Krishtlindjes! Nëse familja është bllokuar nga algoritmet, ja si të dilni prej andej

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Hulumtimi im mbi rrjetet sociale tregon nivele të larta dezinformimi dhe shkëputjeje. Ja si të flisni këtë javë me farefisnin dhe të afërmit pa lot dhe pa shpërthime nervore.

Kaitlyn Regehr*

Dhjetori: njĂ« kohĂ« ritualesh kulturore rreth ushqimit, mbledhjeve familjare dhe hyrjes nĂ« TikTok pĂ«r t’u ankuar pĂ«r tĂ« afĂ«rm me qĂ«ndrime paragjykuese. NĂ« fakt, ky ritual i ri kulturor Ă«shtĂ« bĂ«rĂ« tashmĂ« njĂ« element i pandashĂ«m i rrjeteve sociale gjatĂ« festave. PostojmĂ« pĂ«r debatet ndĂ«rbreznore mbi politikĂ«n; pĂ«rballimin e shakave mbi “wokeness”-in; dhe figurĂ«n tashmĂ« pothuaj mitike tĂ« “xhaxhait” – mashkulli mĂ« i moshuar qĂ« mban fjalimin kryesor nĂ« tryezĂ« – i pĂ«rshkruar nĂ« postime qĂ« tingĂ«llojnĂ« afĂ«rsisht kĂ«shtu: “Xhaxhai im sapo mbajti njĂ« monolog 10-minutĂ«sh pĂ«r [vendos temĂ«n]. Gjeli i detit Ă«shtĂ« i thatĂ« dhe po aq e thatĂ« Ă«shtĂ« edhe analiza e tij.”

Në këto situata, shumë prej nesh ndodhen mes impulsit për të kundërshtuar gjuhën e dëmshme dhe dëshirës (tonë, ose më shpesh të nënës sonë) për harmoni familjare. Këto tensione të vogla festive zhvillohen në tavolina darke në të gjithë vendin dhe janë tregues të polarizimit më të gjerë kulturor dhe politik. Ky polarizim përforcohet nga silot informative të nxitura nga rrjetet sociale, në të cilat jetojmë sot të gjithë.

KĂ«tĂ« vit, nĂ« vend qĂ« tĂ« sugjeroj mĂ«nyra se si tĂ« pĂ«rballeni me dhomĂ«n e jehonĂ«s ku mund tĂ« kenĂ« pĂ«rfunduar vjehrrit tuaj, po mbroj njĂ« qasje tĂ« re. NĂ« vend qĂ« tĂ« debatoni me tĂ« dashurit mbi detajet e “flluskĂ«s sĂ« filtrimit” apo “you loop”-it tĂ« tyre personal, ndoshta Ă«shtĂ« mĂ« mirĂ« tĂ« tĂ«rhiqemi njĂ« hap pas dhe tĂ« diskutojmĂ« sĂ« bashku proceset teknologjike qĂ« po na shtyjnĂ« gjithnjĂ« e mĂ« shumĂ« drejt rrugĂ«ve tĂ« ndara dhe gjithnjĂ« e mĂ« specifike.

PĂ«r kontekst, “flluska e filtrimit” Ă«shtĂ« njĂ« koncept i propozuar nga aktivisti digjital Eli Pariser. Ai argumenton se nuk ekziston mĂ« njĂ« internet i vetĂ«m, por po aq internete sa ka pĂ«rdorues, ndĂ«rsa algoritmet vazhdojnĂ« pĂ«rpjekjet e tyre gjithnjĂ« nĂ« rritje pĂ«r tĂ« personalizuar pĂ«rvojĂ«n tonĂ« online dhe pĂ«r tĂ« na ushqyer me pĂ«rmbajtje mĂ« “relevante”. Kjo do tĂ« thotĂ« se ju mund tĂ« shihni lajme, ide, kulturĂ« dhe – sipas disa mendimeve – fakte krejtĂ«sisht tĂ« ndryshme nga dikush qĂ« Ă«shtĂ« ulur pranĂ« jush nĂ« autobus ose nĂ« divanin e shtĂ«pisĂ« suaj.

Le tĂ« ndalemi njĂ« çast dhe tĂ« reflektojmĂ« mbi strukturat financiare qĂ« veprojnĂ« kĂ«tu: nĂ« rrjetet sociale, koha jonĂ« dhe vĂ«mendja jonĂ« janĂ« njĂ« produkt qĂ« u shitet reklamuesve. Ky proces Ă«shtĂ« quajtur “ekonomia e vĂ«mendjes” ose “ekonomia algoritmike”. Hulumtimi im ka shqyrtuar mĂ«nyrĂ«n se si, pĂ«rmes ekonomisĂ« sĂ« vĂ«mendjes, algoritmet mund tĂ« lejojnĂ« lulĂ«zimin e dĂ«mit dhe dezinformimit. Sepse dezinformimi shpesh tĂ«rheq mĂ« shumĂ« vĂ«mendje sesa e vĂ«rteta. Dhe dĂ«mi – ose pĂ«rmbajtjet qĂ« lidhen me pasiguritĂ« tona – mund tĂ« na mbajnĂ« aty pak mĂ« gjatĂ«. Kjo vĂ«mendje shtesĂ«, ky angazhim, Ă«shtĂ« ajo pĂ«r tĂ« cilĂ«n paguajnĂ« reklamuesit. Nuk jam aspak e vetmja qĂ« e ka studiuar kĂ«tĂ« fenomen. Studiues tĂ« tjerĂ« e kanĂ« analizuar tĂ« njĂ«jtin mekanizĂ«m nĂ« tema tĂ« ndryshme: vetĂ«dĂ«mtimin, dhunĂ«n, pornografinĂ« dhe radikalizimin politik, pĂ«r tĂ« pĂ«rmendur vetĂ«m disa.

Edhe nĂ«se i merrni lajmet nga burime kryesore tĂ« besueshme, pĂ«rmes aplikacioneve tĂ« lajmeve (si Apple News ose Google News), artikujt qĂ« ju shfaqen ka shumĂ« tĂ« ngjarĂ« tĂ« jenĂ« mbi tema tĂ« caktuara, tĂ« pĂ«rshtatura algoritmikisht pĂ«r ju. Pariser pĂ«rdor kĂ«tu termin “you loop”, tĂ« cilin studiuesit e zbatojnĂ« gjerĂ«sisht pĂ«r çdo feed algoritmik qĂ« formĂ«son dhe, nĂ« fund, kufizon kulturĂ«n dhe informacionin qĂ« marrim. GjithnjĂ« e mĂ« shumĂ«, brezat e rinj konsumojnĂ« shumĂ« mĂ« pak radio ose televizion tokĂ«sor (qĂ«, teorikisht, pĂ«rzgjedh njĂ« larmi pĂ«rmbajtjesh me njĂ« kĂ«ndvĂ«shtrim relativisht tĂ« balancuar). NĂ« vend tĂ« kĂ«saj, me premtimin e menjĂ«hershmĂ«risĂ«, zgjedhjes dhe personalizimit, ne i drejtohemi Instagramit ose TikTok-ut, dhe Ofcom raporton se 88% e fĂ«mijĂ«ve nga tre deri nĂ« 17 vjeç pĂ«rdorin YouTube. Por tani – edhe me gjithĂ« pĂ«rmbajtjen e botĂ«s nĂ« majĂ« tĂ« gishtave – a po shohim nĂ« fakt mĂ« pak? MĂ« pak dallime mendimesh? MĂ« pak pĂ«rmbajtje tĂ« larmishme?

Frika Ă«shtĂ« se ky proces fillon tĂ« formĂ«sojĂ« atĂ« qĂ« jemi; jo vetĂ«m fĂ«mijĂ«t, por tĂ« gjithĂ« ne tĂ« ashtuquajturit “tĂ« rritur”. “You loop”-et dhe “flluskat e filtrimit” mund tĂ« çojnĂ« nĂ« dhoma jehone, tĂ« cilat funksionojnĂ« duke i ushqyer secilit njĂ« dozĂ« tĂ« lartĂ« informacioni qĂ« konfirmon njĂ« botĂ«kuptim shumĂ« tĂ« ngushtĂ«.

Sigurisht, ka shumĂ« e shumĂ« dhoma jehone tĂ« ndryshme qĂ« pĂ«rhapin besime tĂ« ndryshme, por pĂ«rdorin tĂ« njĂ«jtat procese digjitale. Mund tĂ« jetĂ« fqinji juaj, qĂ« ka hequr dorĂ« nga lajmet kryesore dhe tani merr informacion vetĂ«m nga Telegrami; ose kushĂ«riri juaj, qĂ« Ă«shtĂ« bindur se ulja nĂ« HĂ«nĂ« ishte e sajuar; ose ajo nĂ«na e sjellshme te porta e shkollĂ«s, e cila, pasi u diagnostikua me kancer gjiri, filloi tĂ« ndiqte trajtime natyrale tĂ« promovuara nĂ« Instagram nĂ« vend tĂ« kimioterapisĂ« – ishte nĂ«nĂ« e dy fĂ«mijĂ«ve. Dhe, nĂ«se jeni tĂ« gatshĂ«m ta hapni mendjen dhe ta shihni kĂ«tĂ« me ndershmĂ«ri, mund tĂ« zbuloni se bĂ«het fjalĂ« edhe pĂ«r ju.

Ka mënyra për të folur me njerëzit, me të rriturit në jetën tuaj, për këto çështje. Mund të largohemi nga detajet e vogla të debateve dhe të flasim për strukturat më të gjera që po lehtësojnë këto rrugë informacioni. Nuk ka rëndësi nëse është fqinji, kushëriri, nëna te porta e shkollës, apo ju vetë (në cilëndo dhomë jehone që mund të keni përfunduar). Ajo që ka rëndësi është të njohim këto struktura. Dhe nëse dikush në jetën tuaj ndodhet në një dhomë jehone, në vend që të përpiqeni ta debatoni mbi temën konkrete, përpiquni ta ndihmoni të tërhiqet një hap pas dhe të shohë proceset më të gjera që po veprojnë.

Duke vepruar kĂ«shtu, mund tĂ« pranoni edhe “you loop”-et, “flluskat e filtrimit” dhe dhomat tuaja tĂ« jehonĂ«s. Mund tĂ« mendoni nĂ« mĂ«nyrĂ« kritike pĂ«r atĂ« qĂ« po konsumoni dhe tĂ« inkurajoni ata qĂ« doni tĂ« bĂ«jnĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n gjĂ«. SĂ« bashku, mund t’i vĂ«mĂ« nĂ« pikĂ«pyetje kĂ«to procese teknologjike. SĂ« bashku, mund t’i “luajmĂ«â€ algoritmet tona. SĂ« bashku, mund tĂ« rimarrim kontrollin. GĂ«zuar festat.

*Dr. Kaitlyn Regehr është drejtoreshë e programit të shkencave humane digjitale në University College London

↗

10:55 1962 – Prova e fundit bĂ«rthamore mbi tokĂ« e Bashkimit Sovjetik, nĂ« prag tĂ« njĂ« epoke kufizimesh

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Në vitin 1962, në kulmin e Luftës së Ftohtë dhe të garës bërthamore mes superfuqive, Bashkimi Sovjetik zhvilloi provën e tij të fundit mbi tokë të armëve bërthamore. Ky veprim shënoi fundin e një faze tejet të rrezikshme të testimeve të hapura dhe parapriu nënshkrimin e Traktatit të Ndalimit të Detyruar Bërthamor të vitit 1963.

Traktati, i nënshkruar një vit më vonë nga Bashkimi Sovjetik, Shtetet e Bashkuara dhe Mbretëria e Bashkuar, synonte të frenonte përhapjen e ndotjes radioaktive globale. Ai ndalonte provat bërthamore në atmosferë, në hapësirën e jashtme dhe nën ujë, duke lejuar vetëm testimet e kryera nën tokë, të cilat konsideroheshin më pak të dëmshme për mjedisin dhe shëndetin e njeriut.

Megjithatë, viti 1962 mbetet një nga më intensivët në historinë bërthamore sovjetike. Vetëm gjatë këtij viti, BRSS-ja kreu rreth 80 teste bërthamore, kryesisht në poligonin e Semipalatinsk-ut, në Kazakistanin e sotëm. Kjo zonë u shndërrua për dekada në një laborator gjigant të shkatërrimit atomik, me pasoja të rënda shëndetësore dhe mjedisore për popullsinë lokale.

Prova e fundit mbi tokĂ« e vitit 1962 simbolizon njĂ« moment kthese: nga demonstrimi i hapur i fuqisĂ« shkatĂ«rruese, drejt njĂ« pĂ«rpjekjeje tĂ« kontrolluar – edhe pse jo tĂ« plotĂ« – pĂ«r kufizimin e armĂ«ve bĂ«rthamore. Ajo mbetet dĂ«shmi e frikĂ«s globale nga apokalipsi atomik dhe e pĂ«rpjekjeve tĂ« para serioze pĂ«r ta vĂ«nĂ« kĂ«tĂ« fuqi nĂ«n kontroll ndĂ«rkombĂ«tar.

↗

09:10 Histori/ 1941 – RĂ«nia e Hong Kongut: fillimi i njĂ« pushtimi tĂ« gjatĂ« dhe tĂ« errĂ«t

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Në dhjetor të vitit 1941, në ditët e para të përfshirjes së plotë të Paqësorit në Luftën e Dytë Botërore, Hong Kongu u bë një nga skenat e para të përplasjes së drejtpërdrejtë mes Perandorisë Japoneze dhe forcave aleate në Azi. Beteja e Hong Kongut, e cila zgjati pak më shumë se dy javë, përfundoi me fitoren e trupave japoneze dhe shënoi fillimin e pushtimit të ishullit.

Forcat japoneze sulmuan më 8 dhjetor 1941, vetëm pak orë pas sulmit ndaj Pearl Harbor-it, duke treguar qartë se ofensiva ishte pjesë e një strategjie të gjerë për zgjerimin e ndikimit japonez në rajon. Mbrojtja e Hong Kongut u mbështet nga trupa britanike, kanadeze, indiane dhe nga forca lokale kineze, të cilat, pavarësisht rezistencës së ashpër, u përballën me një armik numerikisht dhe teknologjikisht superior.

Luftimet ishin tĂ« pĂ«rgjakshme. Nga pala kineze dhe aleate u regjistruan mbi 2 mijĂ« tĂ« vrarĂ«, ndĂ«rsa humbjet japoneze kapĂ«n shifrĂ«n e mbi 500 ushtarĂ«ve. MegjithatĂ«, disproporcioni i forcave dhe intensiteti i sulmeve ajrore dhe tokĂ«sore e bĂ«nĂ« tĂ« pashmangshme kapitullimin. MĂ« 25 dhjetor 1941, njĂ« ditĂ« qĂ« nĂ« histori njihet si “Krishtlindja e ZezĂ«â€, autoritetet britanike nĂ«nshkruan dorĂ«zimin.

Me rënien e Hong Kongut nisi një pushtim që zgjati tre vjet e tetë muaj. Gjatë kësaj periudhe, popullsia civile përjetoi mungesa ushqimore, represion, dhunë dhe shkelje të rënda të të drejtave njerëzore. Qyteti, dikur një qendër tregtare dinamike, u shndërrua në një territor të kontrolluar me dorë të hekurt nga administrata ushtarake japoneze.

Pushtimi përfundoi vetëm në vitin 1945, pas kapitullimit të Japonisë dhe mbylljes së Luftës së Dytë Botërore. Rënia dhe çlirimi i Hong Kongut mbeten një kapitull i rëndësishëm i historisë së luftës në Azi, simbol i rezistencës së pabarabartë dhe i kostos së rëndë njerëzore që solli konflikti global.

↗

08:15 Dossier/ 1989 – RĂ«nia e ÇausheskĂ«ve, fundi i pĂ«rgjakshĂ«m i diktaturĂ«s rumune

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

PĂ«rgatiti: Leonard Veizi

Në teatrin e përgjakshëm të historisë moderne, pak ngjarje mbartin peshën dramatike të rënies së regjimit komunist në Rumani, në dimrin e ftohtë të vitit 1989. Ai, i cili e kishte modeluar shtetin sipas vullnetit të tij të hekurt, u përball me një fund sa paradoksal, aq edhe tragjik



NĂ« mes tĂ« Revolucionit Rumun, Nikola Çaushesku dhe bashkĂ«shortja e tij Elena, u arrestuan, u gjykuan dhe u ekzekutuan brenda pak orĂ«sh. Brenda pak orĂ«sh, çifti presidencial kaloi nga miti i paprekshmĂ«risĂ« nĂ« njĂ« ekzekutimi brutal, duke u bĂ«rĂ« dĂ«shmitarĂ« tĂ« shembjes sĂ« godinĂ«s qĂ« vetĂ« kishin ndĂ«rtuar mbi heshtjen dhe frikĂ«n. Ekzekutimi i tyre i rrufeshĂ«m nĂ«n breshĂ«rinĂ« e plumbave nuk ishte vetĂ«m njĂ« akt ndĂ«shkimi politik, por njĂ« epilog simbolik; ai vulosi shpĂ«rbĂ«rjen e pakthyeshme tĂ« totalitarizmit stalinist nĂ« kontinent, duke lĂ«nĂ« pas jehonĂ«n e njĂ« lirie qĂ« lindi mes hirit dhe dhunĂ«s.

Një regjim i ndërtuar mbi frikën

Nickola Çaushesku erdhi nĂ« pushtet nĂ« vitin 1965 dhe shpejt ngriti njĂ« kult ekstrem tĂ« personalitetit. Ai dhe Elena u paraqitĂ«n si “prindĂ«rit” e kombit, ndĂ«rsa vendi u shndĂ«rrua nĂ« njĂ« shtet policor tĂ« mbikĂ«qyrur nga Securitate, njĂ« nga shĂ«rbimet sekrete mĂ« represive nĂ« bllokun lindor.

Ndërsa propaganda fliste për pavarësi dhe zhvillim, realiteti ishte varfëri ekstreme, mungesë ushqimi, energjie dhe lirishë themelore. Politikat ekonomike katastrofike dhe izolimi i vendit e çuan shoqërinë rumune drejt shpërthimit.

Shpërthimi i Revolucionit

Revolucioni nisi nĂ« Timișoara, nĂ« mes tĂ« dhjetorit 1989, ku protestat kundĂ«r regjimit u pĂ«rballĂ«n me dhunĂ« ushtarake. Por pĂ«r herĂ« tĂ« parĂ«, frika u thye. Protestat u pĂ«rhapĂ«n me shpejtĂ«si drejt Bukureshtit dhe qyteteve tĂ« tjera.

MĂ« 21 dhjetor, Çaushesku tentoi tĂ« mbante njĂ« fjalim publik pĂ«r tĂ« rifituar kontrollin, por turma e buçiti kundĂ«r tij. Pamjet e hutimit tĂ« tij, tĂ« transmetuara drejtpĂ«rdrejt nĂ« televizion, u bĂ«nĂ« simbol i rĂ«nies sĂ« autoritetit absolut.

 

Arratisja dhe arrestimi

MĂ« 22 dhjetor 1989, Nicolae dhe Elena Çaushesku u larguan nga selia e Komitetit Qendror me helikopter, por u braktisĂ«n shpejt nga ushtria, e cila kaloi nĂ« anĂ«n e revolucionit. Çifti u arrestua pranĂ« qytetit TĂąrgoviște dhe u mbajt nĂ«n ruajtje ushtarake.

Ishte momenti kur pushteti që i kishte frikësuar të gjithë, mbeti pa mbrojtje.

Gjyqi i shkurtuar

MĂ« 25 dhjetor 1989, ditĂ«n e Krishtlindjes, Nikola dhe Elena Çaushesku u nxorĂ«n pĂ«rpara njĂ« gjykate ushtarake speciale. Gjyqi zgjati vetĂ«m pak orĂ«. Ata u akuzuan pĂ«r krime kundĂ«r popullit rumun, pĂ«rfshirĂ« gjenocid, shkatĂ«rrim tĂ« ekonomisĂ« kombĂ«tare dhe abuzim ekstrem tĂ« pushtetit.

Çifti mohoi legjitimitetin e gjykatĂ«s dhe refuzoi akuzat, por vendimi ishte i paracaktuar: dĂ«nim me vdekje.

Pushkatimi që pa bota

Ekzekutimi u krye menjĂ«herĂ« pas vendimit. Nikola dhe Elena Çaushesku u pushkatuan nga njĂ« skuadĂ«r ushtarĂ«sh rumunĂ« – ushtarĂ« qĂ« deri pak ditĂ« mĂ« parĂ« ishin nĂ«n komandĂ«n e tyre.

Pamjet e pushkatimit dhe të trupave të pajetë u transmetuan në mbarë botën, duke tronditur opinionin ndërkombëtar. Ishte hera e parë që fundi i një diktatori komunist shfaqej kaq hapur dhe brutalisht para kamerave.

Fundi i një epoke

Ekzekutimi i Nikola ÇausheskĂ«ve shĂ«noi fundin e regjimit komunist nĂ« Rumani dhe kapitullin e fundit tĂ« komunizmit tĂ« ashpĂ«r nĂ« EuropĂ«n Lindore. Por revolucioni rumun mbeti i veçantĂ« pĂ«r dhunĂ«n e tij: qindra njerĂ«z humbĂ«n jetĂ«n gjatĂ« pĂ«rleshjeve.

Historia e dhjetorit 1989 mbetet njĂ« kujtesĂ« e errĂ«t se si pushteti absolut pĂ«rfundon shpesh nĂ« mĂ«nyrĂ« brutale – dhe se sa i shtrenjtĂ« Ă«shtĂ« çmimi qĂ« paguajnĂ« shoqĂ«ritĂ« pĂ«r lirinĂ« e vonuar.

↗

07:15 Oda e sinkronitetit shekullor, kur data bëhet lajm dhe numrat marrin kuptim poetike

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Nga Leonard Veizi

Krishtlindja e kĂ«tij viti nuk mbĂ«rrin thjesht si njĂ« datĂ« kalendarike, por si njĂ« ngjarje kozmike e shkallĂ«s njerĂ«zore, e mbushur me njĂ« detaj tĂ« rrallĂ«, gati mistik: 25.12.2025. PĂ«r herĂ« tĂ« parĂ« pas plot njĂ« shekulli, dita e kremtimit dhe viti bashkohen nĂ« njĂ« simetri tĂ« pĂ«rsosur vizuale, duke formuar tĂ« njĂ«jtin model numrash – “25”. Kjo nuk Ă«shtĂ« vetĂ«m njĂ« pĂ«rputhje; Ă«shtĂ« njĂ« varg i veçantĂ« kohor qĂ« nuk ka shkĂ«lqyer qĂ« prej Krishtlindjes sĂ« vitit 1925 dhe qĂ« nuk do tĂ« rikthehet deri mĂ« 2125. Plot njĂ«qind vjet pritje pĂ«r disa sekonda simbolikĂ«, qĂ« na ftojnĂ« tĂ« ndalemi.

Pëshpëritja e harmonizuar e kohës

Pse njĂ« rastĂ«si kaq e thjeshtĂ« dhe, nĂ« thelb, e parĂ«ndĂ«sishme, zgjon kaq shumĂ« vĂ«mendje dhe krijon lajm? Sepse, sado qĂ« pretendojmĂ« se jemi modernĂ« dhe tĂ« çliruar nga besĂ«tytnitĂ«, ne njerĂ«zit kemi njĂ« dobĂ«si tĂ« pashmangshme pĂ«r modelet dhe sinkronitetet. Kjo Ă«shtĂ« njĂ« lloj kĂ«naqĂ«sie instinktive, gati arketipale, pĂ«r ato çaste tĂ« shkurtra kur universi duket sikur merr frymĂ« thellĂ« dhe “vendoset nĂ« rresht” pĂ«rpara syve tanĂ«.

Kjo lojĂ« e numrave, pĂ«rtej vlerĂ«s sĂ« saj matematike zero, merr njĂ« ngarkesĂ« estetike tĂ« vetĂ«n, pothuajse poetike. Numrat ndĂ«rpresin funksionin e tyre utilitar dhe shndĂ«rrohen nĂ« njĂ« vepĂ«r arti vizuale, duke krijuar njĂ« ndjesi thellĂ«sisht tĂ« kĂ«ndshme rendi dhe harmonia. Dhe kur kjo simetri lidhet me Krishtlindjen – njĂ« festĂ« qĂ« Ă«shtĂ« gur themeli i kulturĂ«s dhe ritualeve tona – ajo fiton njĂ« rezonancĂ« emocionale tĂ« veçantĂ«.

Magjia e zgjedhur, roli i njerëzor i vrojtuesit

PĂ«r dikĂ«, kjo mund tĂ« jetĂ« thjesht njĂ« kuriozitet kalendarik, njĂ« detaj i lehtĂ« pĂ«r t’u shpĂ«rndarĂ« nĂ« epokĂ«n e viralitetit digjital. Por pĂ«r shumĂ« tĂ« tjerĂ«, ajo Ă«shtĂ« njĂ« “magji” e vogĂ«l vizuale qĂ« i shton njĂ« nuancĂ« tĂ« papĂ«rsĂ«ritshme ditĂ«s sĂ« madhe.

NĂ« njĂ« botĂ« ku vĂ«mendja jonĂ« rrĂ«mbehet nga kaosi i pĂ«rditshĂ«m, Ă«shtĂ« e natyrshme qĂ« njĂ« datĂ« kaq e rrallĂ« tĂ« bĂ«het njĂ« pikĂ« referimi kolektive. Ajo kthehet nĂ« fije tĂ« bisedave, nĂ« subjekt postimesh, nĂ« detajin e veçantĂ« tĂ« urimeve – njĂ« moment i vogĂ«l, por unik, qĂ« bashkon trashĂ«giminĂ« e thellĂ« tĂ« traditĂ«s me lojĂ«n e thjeshtĂ« tĂ« pĂ«rkohshmĂ«risĂ«.

Thelbi i palëkundur përballë ritmit misterioz

Megjithatë, le të mos harrojmë thelbin: Krishtlindja mbetet e njëjtë. 25 dhjetori është dhe do të jetë gjithmonë festë, rit, kujtesë, besim dhe bashkim familjar, pavarësisht nga formati numerik i vitit. Këto vlera janë të ngulitura dhe të palëkundura.

Por viti 2025 i jep kĂ«tyre festimeve njĂ« arsye shtesĂ«, delikate, pĂ«r t’u ndalur pak, pĂ«r tĂ« shkĂ«mbyer njĂ« buzĂ«qeshje kuptimplotĂ«, pĂ«r tĂ« kujtuar se edhe nĂ« rrĂ«mujĂ«n dhe shpejtĂ«sinĂ« e kohĂ«s, ka çaste qĂ« na rikujtojnĂ« ritmin misterioz dhe tĂ« fshehtĂ« tĂ« universit.

Ndoshta nuk ka magji objektive nĂ« vetĂ« shifrat, as ndonjĂ« parashikim tĂ« madh. Por ka diçka thellĂ«sisht njerĂ«zore, poetike dhe tĂ« çmuar nĂ« mĂ«nyrĂ«n sesi ne zgjedhim t’i shohim ato; nĂ« aftĂ«sinĂ« tonĂ« pĂ«r tĂ« gjetur bukurinĂ« nĂ« rendin e rastĂ«sishĂ«m. Dhe ndonjĂ«herĂ«, pĂ«r tĂ« festuar, mjafton pikĂ«risht kaq.

↗

13:00 “Driving Home for Christmas” i Chris Rea Ă«shtĂ« njĂ« kĂ«ngĂ« e pĂ«rjetshme, njĂ« himn i gjithkujt qĂ« kap shpirtin e vĂ«rtetĂ« tĂ« sezonit

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Last Updated on 24/12/2025 by Leonard

Duke refuzuar bombastin e pop-it të viteve 80, kënga e ndjerë e këngëtarit-singer-songwriter të ndjerë ka mbijetuar dhe kështu kap në mënyrë perfekte ndjenjat nostalgjike që qëndrojnë në zemër të Krishtlindjeve.

Michael Hann

Britania nuk është një ishull ideal për këngët rrugore. Nuk është mjaftueshëm i madh për të udhëtuar gjatë rrugës dhe për të kaluar me makinë. Dhe nëse provon, mund të mbytesh thjesht në trafik në A1, aty ku Chris Rea i ndjerë u gjend në Krishtlindjet e vitit 1978, me gruan e tij pas timonit të Mini-t dhe atë pranë saj, duke u përpjekur të shkonte nga Abbey Road Studios në Londër drejt shtëpisë së tyre në Middlesbrough, 220 milje larg.

Ai e shkroi kĂ«ngĂ«n nĂ« njĂ« impuls, duke shkruar tekstet sa herĂ« qĂ« drita e makinave pĂ«rballĂ« ndriçonte brendĂ«sinĂ« e makinĂ«s (siç tregoi pĂ«r gazetarin Dave Simpson nĂ« 2016), dhe pastaj e la mĂ«njanĂ« sĂ« bashku me materialet e tjera tĂ« papĂ«rfunduara kur mbĂ«rriti nĂ« shtĂ«pi. TetĂ« vjet mĂ« vonĂ«, ai i bashkoi tekstet me disa akorde xhaz qĂ« kishte shkruar dhe kĂ«shtu lindi kĂ«nga. Fillimisht, e vendosi si B-side, por nĂ« 1988 e reregistroi pĂ«r njĂ« pĂ«rmbledhje, e nxori si single dhe
 nuk ishte njĂ« hit i menjĂ«hershĂ«m. Ishte njĂ« “slow burner”, njĂ« kĂ«ngĂ« qĂ« hyri ngadalĂ« nĂ« zemrat e njerĂ«zve pĂ«rmes playlistave tĂ« radio dhe sistemit tĂ« PA nĂ« dyqane, gjatĂ« shumĂ« viteve.

Një këngë e thjeshtë dhe jo bombastike

Ishte njĂ« “slow burner” sepse nuk ishte madhĂ«shtore. KĂ«ngĂ«t e Krishtlindjeve zakonisht sulmojnĂ« dĂ«gjuesin me emocione – shpesh gĂ«zim, shpesh kopjuar deri nĂ« çdo zilĂ« nga A Christmas Gift to You i Phil Spector. NdonjĂ«herĂ« janĂ« dashuri tĂ« ekzagjeruara, si nĂ« The Power of Love, Stay Another Day apo pothuajse tĂ« gjithĂ« fituesit e X Factor. KĂ«to kĂ«ngĂ« kĂ«rkojnĂ« madhĂ«shti emocionale pĂ«r tĂ« pĂ«rputhur simbolizmin e sezonit.

Driving Home for Christmas nuk bĂ«nte asnjĂ« nga kĂ«to. Tingullimisht, ishte njĂ« regjistrim para Spector-it, madje para rock’n’roll-it – me piano qĂ« shkĂ«lqenin dhe kordĂ« si tĂ« Sinatra mbi njĂ« ritĂ«m tĂ« butĂ«. Nuk ishte mbushur me elementĂ«t tipikĂ« tĂ« hiteve tĂ« Krishtlindjeve tĂ« kohĂ«s. Tekstualisht, nuk ndodhte shumĂ«, shumĂ« e ngjashme me udhĂ«timin nĂ« A1. Ai nuk mallkonte pĂ«r shtĂ«pi, nuk kĂ«rkonte dashurinĂ« e tĂ« dashurit, apo nuk luftonte trafikun pĂ«r tĂ« mbĂ«rritur sa mĂ« shpejt. Ai thjesht po rrinte nĂ« trafik, duke pritur tĂ« kthehej nĂ« shtĂ«pi.

Një sezon jo i fortë për hitet e Krishtlindjeve

Krishtlindjet e vitit 1988 nuk ishin tĂ« pasura me hite festive. Mistletoe and Wine i Cliff Richard ishte Nr.1, por nuk kishte kĂ«ngĂ« tĂ« tjera tĂ« Krishtlindjes deri tek Alexander O’Neal’s Christmas Song nĂ« vendin e 30-tĂ«. Mary’s Boy Child (Megamix) ishte nĂ« 52, dhe Driving Home for Christmas nĂ« 53.

Por kĂ«nga, pikĂ«risht sepse nuk impononte veten, nuk lodhi dĂ«gjuesit si shumĂ« kĂ«ngĂ« tĂ« tjera tĂ« Krishtlindjes. Refuzimi pĂ«r tĂ« pĂ«rdorur efektet dhe “zile-thelbĂ«s” tĂ« gjysmĂ«s sĂ« dytĂ« tĂ« viteve 80 e bĂ«ri tĂ« pavjetĂ«ruar: ishte dizajnuar pĂ«r tĂ« tingĂ«lluar nostalgjik dhe, me kaq shumĂ« ide pĂ«r Krishtlindjen e pĂ«rsosur tĂ« formĂ«suara nga kultura pop e viteve 50 dhe 60, kjo nostalgji e veçantĂ« nuk ka plakur kurrĂ«.

Thjeshtësia që prek zemrën

Rea nuk mund tĂ« pĂ«rmendte tĂ« gjitha vendndodhjet pĂ«rgjatĂ« A1, sepse nuk mund tĂ« bĂ«hen kĂ«ngĂ« rrugore nĂ« Britani. NĂ« vend tĂ« kĂ«saj, kur ai Ă«shtĂ« “top to toe in tailbacks” (i mbushur nga trafik), e di se “shpejt do tĂ« ketĂ« autostradĂ«â€. Jo nĂ« Lincolnshire, jo.

SidoqoftĂ«, restraint-i emocional kap njĂ« tĂ« vĂ«rtetĂ« qĂ« prekin shumicĂ«n prej nesh – Krishtlindjet rrallĂ« janĂ« dramatike, por janĂ« pĂ«r kĂ«naqĂ«si tĂ« vogla dhe gĂ«zime tĂ« thjeshta. Shumica prej nesh nuk do tĂ« dĂ«gjojmĂ« ndonjĂ«herĂ« zilen e sanies, dhe as nuk do tĂ« dĂ«shirojmĂ« tĂ« ishte çdo ditĂ« Krishtlindje. Por pothuajse tĂ« gjithĂ« kemi qĂ«ndruar nĂ« njĂ« makinĂ« qĂ« nuk lĂ«viz, rrethuar nga grija e dimrit, duke dĂ«shiruar tĂ« ishim nĂ« fund tĂ« udhĂ«timit. “I take a look at the driver next to me, he’s just the same” Ă«shtĂ« ndoshta rreshti mĂ« prekĂ«s.

Driving Home for Christmas u publikua fillimisht si B-side sepse Rea mendonte se kĂ«ngĂ«t e Krishtlindjes ishin vetĂ«m rishti dhe nuk donte tĂ« tĂ«rhiqte vĂ«mendje. Mund tĂ« jetĂ« njĂ« kĂ«ngĂ« jo tipike pĂ«r tĂ«, por nuk Ă«shtĂ« rishti. ËshtĂ« njĂ« “cardigan i pĂ«rsosur” ku mund tĂ« mbĂ«shtillesh veten.

Përgatiti për botim: L.Veizi

↗

12:05 Dossier | 1914 – Kur Krishtlindja e ndali luftĂ«n dhe ushtarĂ«t refuzuan tĂ« vrisnin

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Nga Leonard Veizi

NĂ« dhjetorin e acartĂ« tĂ« vitit 1914, Europa nuk po pĂ«rballej thjesht me njĂ« dimĂ«r tĂ« egĂ«r, por me makthin e saj tĂ« parĂ« industrial — njĂ« mekanizĂ«m vdekjeje qĂ« po gĂ«lltiste me shpejtĂ«si rininĂ« e njĂ« kontinenti tĂ« tĂ«rĂ«. Plani gjerman pĂ«r njĂ« fitore tĂ« rrufeshme ishte thyer mbi supet e miliona ushtarĂ«ve, duke e shndĂ«rruar entuziazmin fillestar tĂ« marshimeve nĂ« njĂ« pĂ«rballje statike, tĂ« ngrirĂ« nĂ« njĂ« pĂ«rzierje makabre balte, rracione tĂ« pakta dhe gjaku. PĂ«rgjatĂ« njĂ« vije tĂ« pafundme qĂ« gjarpĂ«ronte nga valĂ«t e ftohta tĂ« Detit tĂ« Veriut deri nĂ« majat e mprehta tĂ« kufirit zviceran, burra e djem tĂ« rinj ishin ngujuar nĂ« llogore tĂ« lagĂ«shta, ku lagĂ«shtia depĂ«rtonte deri nĂ« kockĂ« dhe era e barutit pĂ«rzihej me atĂ« tĂ« vdekjes. Aty, nĂ« ato gropa tĂ« ngushta e tĂ« zhytura nĂ« errĂ«sirĂ«, njeriu ishte shndĂ«rruar nĂ« njĂ« numĂ«r, nĂ« njĂ« objektiv, nĂ« njĂ« mish pĂ«r top qĂ« priste urdhrin e radhĂ«s pĂ«r t’u flijuar



Por, pikĂ«risht nĂ« kĂ«tĂ« peizazh ku shpresa dukej se kishte vdekur bashkĂ« me shokĂ«t e rĂ«nĂ«, nĂ« pragun e natĂ«s mĂ« tĂ« shenjtĂ« tĂ« vitit, ndodhi diçka qĂ« sfidoi logjikĂ«n e hekurt tĂ« luftĂ«s. NĂ« atĂ« heshtje tĂ« pazakontĂ« qĂ« ra mbi fushat e betejĂ«s, shpĂ«rtheu ajo qĂ« historianĂ«t do ta quajnĂ« mĂ« vonĂ« “mrekullia e fundit e epokĂ«s romantike” — njĂ« thirrje e mekur e njerĂ«zisĂ« qĂ« refuzonte tĂ« dorĂ«zohej para urrejtjes, njĂ« shkĂ«ndijĂ« drite qĂ« lindi nga thellĂ«sia e shpirtrave tĂ« lodhur pĂ«r tĂ« treguar se, edhe nĂ« ferr, njeriu mund tĂ« mbetet njeri.

Kënga si armë paqeje

Armëpushimi i Krishtlindjeve nuk lindi nga një vizion politik apo nga ndonjë urdhër diplomatik. Ai erdhi nga një nevojë e thjeshtë dhe dëshpëruese për normalitet. Thelbi i këtij momenti qëndronte te kultura e përbashkët kristiane e ushtarëve që, pavarësisht uniformave, ndanin të njëjtën trashëgimi shpirtërore.

Kur ushtarĂ«t gjermanĂ« vendosĂ«n pemĂ« tĂ« vogla “TannenbĂ€ume” – apo Krishtlindjesh, – mbi buzĂ«t e llogoreve dhe ndezĂ«n qirinj, kĂ«nga “Stille Nacht” – apo siç vjen nĂ« shqip “Nata e QetĂ«â€, – u bĂ« ura e parĂ«. Nga ana tjetĂ«r e frontit, britanikĂ«t iu pĂ«rgjigjĂ«n me tĂ« njĂ«jtĂ«n melodi, nĂ« anglisht. Ky dialog muzikor shkatĂ«rroi pĂ«r pak çaste propagandĂ«n qĂ« e pĂ«rshkruante armikun si bishĂ« dhe tregoi se, pĂ«rtej urrejtjes sĂ« imponuar, ushtarĂ«t ndanin tĂ« njĂ«jtin mall pĂ«r shtĂ«pinĂ« dhe familjen.

“Toka e Askut” bĂ«het tokĂ« e tĂ« gjithĂ«ve

Dalja nĂ« “TokĂ«n e Askut” – apo siç njihet nĂ« orgjinal “No Man’s Land” – ishte njĂ« akt i jashtĂ«zakonshĂ«m guximi. UshtarĂ«t sfiduan instinktin e mbijetesĂ«s dhe urdhrat e rreptĂ« pĂ«r tĂ« mos pasur asnjĂ« kontakt me armikun.

Nuk u shkëmbyen vetëm cigare apo ushqime. U shkëmbyen kopsa uniformash, adresa shtëpish, fotografi të bashkëshorteve dhe fëmijëve. Armiku mori emër, fytyrë dhe histori personale.

Një nga momentet më prekëse të këtij armëpushimi ishte kryerja e varrimeve të përbashkëta. Ushtarë që deri një ditë më parë kishin qëlluar mbi njëri-tjetrin, ndihmuan së bashku për të varrosur trupat e të rënëve që ishin dekompozuar mes llogoreve, duke lexuar psalme dhe duke ulur kokën në heshtje. Respekti për jetën dhe vdekjen doli më i fortë se besnikëria ndaj flamurit.

Futbolli, gjuha universale

Ndeshjet e futbollit, tĂ« dokumentuara nĂ« ditarĂ«t e ushtarĂ«ve britanikĂ« tĂ« Regjimentit tĂ« Bedfordshire dhe atyre saksonĂ«, mbeten simboli mĂ« i fuqishĂ«m i kĂ«tij momenti. NĂ« vend tĂ« plumbave, u pĂ«rdor njĂ« top — shpesh i improvizuar me rrecka.

Fusha e betejës u shndërrua në fushë loje. Lufta u pezullua nga një gjest i thjeshtë, duke treguar se konflikti ishte artificial, i imponuar nga lart, ndërsa vëllazërimi ishte spontan dhe njerëzor.

Reagimi i “zotave tĂ« luftĂ«s”

Komanda e lartë reagoi me frikë. Gjeneralët, të alarmuar nga ky vëllazërim, lëshuan urdhra të rreptë: çdo ushtar që komunikonte me armikun do të përballej me gjyq ushtarak për tradhti.

“Kjo do tĂ« shkatĂ«rrojĂ« frymĂ«n luftarake,” paralajmĂ«ronin komandantĂ«t.

Ky reagim e zbulon thelbin e ngjarjes: ArmĂ«pushimi i Krishtlindjeve ishte njĂ« rebelim paqĂ«sor. Pushteti e kuptoi se, nĂ« momentin kur ushtarĂ«t e njihnin “tjetrin” si njeri, lufta humbiste legjitimitetin e saj moral.

Epilogu

Në vitet pasuese, sidomos pas 1915-ës, armëpushime të tilla u bënë pothuajse të pamundura. Përdorimi i gazit helmues dhe egërsimi i luftës zhdukën çdo iluzion romantik. Por dhjetori i vitit 1914 mbetet një dëshmi monumentale.

Armëpushimi i Krishtlindjeve na kujton se lufta nuk është gjendja natyrore e njeriut. Paqja nuk është thjesht mungesë e luftës, por një akt i vetëdijshëm vullneti. Edhe mes baltës, telave me gjemba dhe vdekjes, njeriu mund të zgjedhë të jetë vëlla dhe jo vrasës.

↗

10:00 Zjarri që djeg dijen, kur neglizhenca bëhet krim ndaj historisë

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Më 24 dhjetor të vitit 1851, në Uashington DC u dogj Biblioteka e Kongresit

Nga Leonard Veizi

Në muzgun e ftohtë të 24 dhjetorit 1851, ndërsa Uashingtoni përgatitej për festën e dritave, një hije e zezë po gëlltiste dritën e vërtetë të kombit dijen. Brenda mureve të Kapitolit, aty ku rrihte zemra ligjvënëse e një republike të re, po zhvillohej një tragjedi që asnjë dramë klasike nuk mund ta përshkruante me gjithë peshën e saj. Ishte nata kur Biblioteka e Kongresit u dorëzua para flakëve, duke shndërruar në hi mijëra faqe të historisë njerëzore



Një shkëndijë e vetme, e shkëputur nga një sobë e thjeshtë ngrohjeje, u bë xhelati i memories. Në atë kohë, zjarri shihej si rrezik i zakonshëm. Sot, i parë nga distanca e historisë, ky incident merr një kuptim tjetër. Kur një shoqëri lejon që thesari i saj intelektual të bashkëjetojë me pasigurinë, nuk kemi më të bëjmë me aksident, por me neglizhencë që kufizohet me krimin ndaj trashëgimisë.

Shkatërrimi

Zjarri i vitit 1851 nuk dogji thjesht objekte. Ai fshiu dy tĂ« tretat e koleksionit prej rreth 55 mijĂ« vĂ«llimesh. Mes tyre humbĂ«n dorĂ«shkrime origjinale dhe njĂ« pjesĂ« e konsiderueshme e bibliotekĂ«s personale tĂ« Tomas Xhefersonit. Çdo libĂ«r i djegur nga pakujdesia Ă«shtĂ« njĂ« dritare e mbyllur pĂ«rgjithmonĂ« pĂ«r brezat qĂ« vijnĂ«. NjĂ« komb pa kujtesĂ« Ă«shtĂ« njĂ« komb qĂ« endet pa orientim dhe amnezia kolektive Ă«shtĂ« njĂ« nga format mĂ« tĂ« rĂ«nda tĂ« varfĂ«risĂ« kulturore.

Reflektimi teklologjik

Pas tragjedisë erdhi reflektimi. Arkitekti Tomas Uolltër nuk u mjaftua me rindërtimin formal. Ai projektoi dhomën e parë metalike për ruajtjen e librave, një risi radikale për kohën, rezistente ndaj nxehtësisë dhe zjarrit. Ishte një akt pendese teknologjike dhe një pranim i heshtur se dija kërkon mbrojtje të veçantë. Kjo dhomë shërbeu për 46 vjet, duke u kthyer në një fortesë të kujtesës.

NĂ« vitin 1897, Biblioteka e Kongresit u zhvendos nĂ« godinĂ«n qĂ« sot njihet si “Thomas Jefferson Building”. Ajo nuk ishte thjesht njĂ« ndĂ«rtesĂ« e re, por njĂ« deklaratĂ«. Amerika po thoshte se dija nuk mund tĂ« mbetet mĂ« peng i improvizimit, i pakujdesisĂ« apo i rastĂ«sisĂ«.

Kohët moderne

Sot, kjo histori nuk është thjesht një episod i largët. Ajo është një paralajmërim. Aksidentet që shkatërrojnë kulturën, qoftë zjarr në muze, lagështi në arkiva apo neglizhencë burokratike, janë forma moderne të së njëjtës dhunë. Janë krime të heshtura ndaj së shkuarës dhe ndaj së ardhmes.

Dija Ă«shtĂ« e brishtĂ«. Ajo jeton mbi letĂ«r, nĂ« serverĂ« apo nĂ« gur, por mbijeton vetĂ«m pĂ«rmes vullnetit pĂ«r ta ruajtur. MĂ«nyra se si njĂ« shoqĂ«ri reagon pasi humbet kujtesĂ«n e saj tregon nĂ«se ajo meriton ta ketĂ« atĂ«. Uashingtoni, nĂ« vitin 1851, zgjodhi tĂ« ringrihej me çelik dhe vizion. Ne sot duhet tĂ« zgjedhim tĂ« mos lejojmĂ« asnjĂ« shkĂ«ndijĂ« neglizhence tĂ« na djegĂ« rrĂ«njĂ«t. Sepse, nĂ« fund, çdo libĂ«r i humbur dhe çdo monument i rrĂ«nuar nga indiferenca nuk Ă«shtĂ« thjesht njĂ« fatkeqĂ«si. ËshtĂ« njĂ« faqe e grisur dhunshĂ«m nga libri i jetĂ«s sonĂ« tĂ« pĂ«rbashkĂ«t. Ruajtja e kulturĂ«s nuk Ă«shtĂ« luks. ËshtĂ« detyrimi ynĂ« mĂ« i lartĂ« moral ndaj sĂ« nesĂ«rmes.

↗

09:20 Historia/ 1974 – Cikloni Tracy: stuhia e vogĂ«l qĂ« shkatĂ«rroi Darwin-in

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Në dhjetorin e vitit 1974, Australia u përball me një nga katastrofat natyrore më tronditëse të historisë së saj moderne. Cikloni Tracy, një stuhi tropikale e pazakontë për nga përmasat, por shkatërrimtare për nga fuqia, goditi drejtpërdrejt qytetin e Darwin-it, në Territorin Verior, duke e kthyer pothuajse tërësisht në rrënoja.

Ironia tragjike e Tracy-t qĂ«ndronte te pĂ«rmasa e tij. Ai konsiderohet cikloni i dytĂ« tropikal mĂ« i vogĂ«l i regjistruar ndonjĂ«herĂ«, pĂ«r sa i pĂ«rket diametrit tĂ« zonĂ«s sĂ« erĂ«rave mĂ« tĂ« forta, i tejkaluar vetĂ«m shumĂ« vite mĂ« vonĂ« nga stuhia tropikale Marco nĂ« vitin 2008. Por kjo “vogĂ«lsi” nuk e zbuti aspak goditjen. PĂ«rkundrazi, e pĂ«rqendroi forcĂ«n e tij mbi njĂ« territor tĂ« kufizuar, duke e bĂ«rĂ« shkatĂ«rrimin total.

Me erëra ekstreme që shkatërruan ndërtesa, çanë çati, shembën mure dhe shkulën pemë, Tracy paralizoi Darwin-in brenda pak orësh. Rreth 70 për qind e ndërtesave të qytetit u dëmtuan rëndë ose u shkatërruan, infrastruktura u shemb dhe mijëra banorë mbetën të pastrehë.

Bilanci njerëzor ishte i rëndë: 71 persona humbën jetën, ndërsa dëmet ekonomike u vlerësuan në rreth 645 milionë dollarë, një shifër kolosale për kohën, që e renditi ciklonin ndër fatkeqësitë më të kushtueshme në historinë australiane.

Fatmirësisht, shkatërrimi i Tracy-t mbeti i kufizuar kryesisht në Darwin. Cikloni nuk u përhap në rajone të tjera të Australisë, duke shmangur një tragjedi kombëtare edhe më të madhe. Kjo e bëri ngjarjen një katastrofë lokale në përmasa, por kombëtare në ndikim.

Pas stuhisë, Darwin u rindërtua pothuajse nga e para. Cikloni Tracy ndryshoi përgjithmonë standardet e ndërtimit dhe politikat e menaxhimit të emergjencave në Australi, duke u kthyer në një pikë kthese në mënyrën se si vendi përballet me rreziqet klimatike.

Sot, Tracy kujtohet si një paralajmërim i fortë i natyrës: edhe stuhitë më të vogla në hartë mund të sjellin pasoja kolosale në jetë njerëzore dhe qytete të tëra.

Përgatiti për botim: L.Veizi

↗

08:25 Histori/ 1964 – Sulmi ndaj Hotelit Brinks: mesazhi i dhunshĂ«m i Viet-Kong nĂ« zemĂ«r tĂ« Saigonit

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Në dhjetorin e vitit 1964, Lufta e Vietnamit mori një tjetër kthesë të errët, këtë herë jo në xhungël apo në vijat e frontit, por në zemër të Saigonit, kryeqytetit të Vietnamit të Jugut. Hotel Brinks, një godinë e përdorur nga personel ushtarak amerikan, u shkatërrua nga një sulm i mirëorganizuar me eksploziv, i kryer nga guerilasit e Viet-Cong.

ShpĂ«rthimi tronditi qytetin dhe solli njĂ« mesazh tĂ« qartĂ« politik e ushtarak: asnjĂ« vend nuk ishte i sigurt, madje as zonat urbane qĂ« konsideroheshin tĂ« kontrolluara dhe tĂ« mbrojtura nga autoritetet amerikane dhe aleatĂ«t e tyre vietnamezĂ«. Sulmi synonte jo vetĂ«m dĂ«min fizik, por edhe efektin psikologjik — demonstrimin e aftĂ«sisĂ« sĂ« Viet-Cong pĂ«r tĂ« goditur objektiva amerikane nĂ« qendĂ«r tĂ« pushtetit tĂ« kundĂ«rshtarit.

Bilanci ishte i rëndë: 2 persona humbën jetën, ndërsa 65 të tjerë u plagosën, shumica prej tyre ushtarakë amerikanë. Hoteli u shndërrua në rrënoja dhe imazhet e ndërtesës së shkatërruar u bënë simbol i përshkallëzimit të konfliktit.

Ky atentat shënoi një moment kyç në luftë, sepse tregoi se konflikti nuk ishte më një përplasje periferike apo guerile e largët. Ai kishte hyrë drejtpërdrejt në qytete, në hapësirat civile dhe në vetë arkitekturën e pranisë amerikane në Vietnam. Pas sulmit, tensionet u rritën ndjeshëm dhe Shtetet e Bashkuara intensifikuan angazhimin e tyre ushtarak, duke e çuar luftën drejt një faze edhe më të përgjakshme.

Sot, sulmi ndaj Hotelit Brinks kujtohet si njĂ« nga aktet mĂ« domethĂ«nĂ«se tĂ« luftĂ«s urbane nĂ« Vietnam — njĂ« episod qĂ« tregoi se nĂ« konfliktet moderne, simbolet shpesh goditen po aq fort sa objektivat ushtarake, dhe se lufta nuk njeh mĂ« kufij mes frontit dhe qytetit.

PĂ«rgatiti: L.Veizi

↗

07:15 Histori/ 1924 – Lindja e RepublikĂ«s shqiptare me Ahmet Zogun president, Ă«ndrra dhe hijet e absolutizmit

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Nga Leonard Veizi

Në dhjetorin e vonë të vitit 1924, mbi tymin e shtëllungave të zjarrit të luftës civile dhe erërave të ftohta nga malet e veriut, Shqipëria nuk po ndërronte vetëm vitin, po ndërronte epokën. Tirana, ende një qytet me shtëpi balte dhe rrugë kalldrëmi që mbante erë historie otomane, po bëhej dëshmitare e një akti sa modern, aq edhe paradoksal



Pas rrĂ«zimit tĂ« qeverisĂ« idealiste tĂ« Fan Nolit dhe triumfit tĂ« ashtuquajturit “Triumf i Legalitetit”, mĂ« 24 dhjetor tĂ« vitit 1924 Ahmet Zogu u rikthye nĂ« kryeqytet jo thjesht si politikan, por si arkitekti i njĂ« rendi tĂ« ri qĂ« do tĂ« vuloste fatin e kombit pĂ«r dekadat nĂ« vijim. ShqipĂ«ria tentonte tĂ« vishte “fustanin” e ngushtĂ« tĂ« republikĂ«s mbi trupin e njĂ« shoqĂ«rie ende feudale dhe tĂ« fragmentuar.

Legjitimiteti, republika si mburojë

Zogu ishte strateg i hollĂ«. Ai e kuptonte se fitorja me armĂ« ishte e brishtĂ« nĂ«se nuk kthehej nĂ« pushtet tĂ« ligjshĂ«m. Shpallja e RepublikĂ«s mĂ« 21 janar 1925 nuk ishte thjesht preferencĂ« ideologjike, por njĂ« nevojĂ« diplomatike. Duke e shpallur ShqipĂ«rinĂ« republikĂ«, Zogu preu lidhjet me tĂ« shkuarĂ«n dhe mbylli pĂ«rfundimisht kapitullin e “Princit Vid” dhe pretendimeve tĂ« huaja mbi fronin e brishtĂ« shqiptar.

Për sytë e Fuqive të Mëdha, republika tingëllonte si stabilitet dhe progres, pavarësisht se brenda mureve të Parlamentit, liria po tkurrej gradualisht për të legjitimuar pushtetin e një individi.

Kushtetuta: Presidenti me pushtet mbretëror

Argumenti më i fortë i kësaj periudhe qëndron te natyra e Kushtetutës së vitit 1925. Formalisht Shqipëria u bë republikë parlamentare, por në praktikë Zogu krijoi një sistem presidencial absolutist.

Presidenti ishte kryetar shteti dhe kryetar qeverie njëkohësisht, emëronte ministrat, kontrollonte ushtrinë dhe kishte fuqi vetoje mbi çdo ligj.

Zgjedhja pĂ«r njĂ« mandat shtatĂ«vjeçar ishte mesazh i qartĂ« se stabiliteti ishte mĂ« i rĂ«ndĂ«sishĂ«m se rotacioni demokratik. Ky ishte “aksidenti” i parĂ« i rĂ«ndĂ« i demokracisĂ« shqiptare — pĂ«rdorimi i institucioneve republikane pĂ«r tĂ« legjitimuar njĂ« dorĂ« tĂ« hekurt.

Nga republika te kurora, tranziti i parashikuar

Republika e vitit 1924 rezultoi tĂ« ishte vetĂ«m njĂ« “stacion pritjeje”. KatĂ«r vitet e saj (1924–1928) shĂ«rbyen si periudhĂ« pastrimi e opozitĂ«s dhe konsolidimi i financave dhe ushtrisĂ«. Kur mĂ« 1 shtator 1928 Ahmet Zogu u shpall “Zog I, Mbret i ShqiptarĂ«ve”, ai nuk ndryshonte sistemin, por thjesht i jepte emrin e vĂ«rtetĂ« pushtetit qĂ« kishte ushtruar qĂ« nga dita e parĂ« si president. Republika vdiq pa lindur mirĂ«, duke lĂ«nĂ« njĂ« precedent tĂ« rrezikshĂ«m: institucionet shpesh ndĂ«rtohen pĂ«r t’i shĂ«rbyer individit, jo qytetarit.

Mësimi i një shekulli

Gati 67 vjet do tĂ« duheshin qĂ« titulli “President i RepublikĂ«s” tĂ« rikthehej nĂ« vitin 1991, pas natĂ«s sĂ« gjatĂ« tĂ« komunizmit ku pushteti qĂ«ndronte fshehur pas kolegjialitetit ideologjik. Historia e vitit 1924 na mĂ«son se format e shtetit – RepublikĂ« apo MbretĂ«ri, – janĂ« boshe nĂ«se ato nuk mbushen me frymĂ«n e ndarjes sĂ« pushteteve.

Ajo qĂ« nisi nĂ« dhjetorin e vitit 1924 ishte njĂ« pĂ«rpjekje e madhe pĂ«r shtetformim, por edhe dĂ«shmi se rruga drejt modernizimit nĂ« ShqipĂ«ri ka qenĂ« historikisht e minuar nga tundimi pĂ«r pushtet absolut. Republika e Zogut mbetet nĂ« kujtesĂ« se ligjet mund tĂ« shkruhen bukur mbi letĂ«r, por Ă«shtĂ« vullneti pĂ«r t’i respektuar ato qĂ« pĂ«rcakton nĂ«se njĂ« vend Ă«shtĂ« vĂ«rtet i lirĂ« apo thjesht njĂ« “monarki e fshehur” nĂ«n petkun e presidentit.

↗

14:05 Cili është universiteti më i vjetër në botën perëndimore? Dhe universiteti i parë shtetëror?

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Universiteti më i vjetër në Evropë është ai i Bolonjës, ku fillimisht u studiuan drejtësia dhe ligji. Megjithatë, universiteti i parë shtetëror u hap në Napoli.

Universitetet e para u ngritën në Evropën mesjetare, duke pasur si paraardhës akademitë e botës antike dhe, pjesërisht, medresetë islame, të cilat ishin përhapur që nga shekulli i 11-të. Vendet e dijes evropiane morën formë si korporata (universitete) mësuesish dhe studentësh, të bashkuar për qëllime studimi dhe mbrojtjeje të ndërsjellë, pak a shumë si esnafet artizanale.

Të dhënat italiane

Bolonja udhëhoqi rrugën me universitetin e saj, fillimisht të dedikuar për studimet e drejtësisë dhe të themeluar rreth vitit 1088, i konsideruar si më i vjetri në botën perëndimore. Ai u pasua nga Universiteti i Padovës, i themeluar në vitin 1222 nga një grup studentësh dhe profesorësh nga Bolonja, të cilët fillimisht u vendosën në Vicenza dhe më vonë zgjodhën Padovën si vendndodhjen e universitetit të tyre.

Universiteti i parë shtetëror ishte ai i Napolit, i themeluar në vitin 1224 nga Frederiku II i Svabisë.

Përhapje në rritje

Jashtë Italisë, ia vlen të përmenden universitetet angleze të Oksfordit (1096) dhe Kembrixhit (1209), ai spanjoll i Salamankës (1218) dhe Sorbona pariziene, e themeluar në vitin 1257 si kolegj dhe më vonë e zhvilluar në universitet.

Më pas, institucione të ngjashme lindën kudo në Evropë dhe më gjerë. Me kalimin e kohës, universitetet u organizuan në disiplina të ndryshme (fakultete) dhe hodhën themelet e arsimit akademik modern.

Burimi: focus.it / Matteo Liberti/ Përgatiti për botim: L. Veizi

↗

10:00 Mes armëve dhe politikës, kur Uesli Klark fliste për luftën e Kosovës: E mbaroja për 4 ditë

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Gjenerali amerikan u lind me 23 dhjetor të vitit 1944

 Nga Leonard Veizi

Ka burra tĂ« fortĂ« qĂ« hyjnĂ« nĂ« histori jo vetĂ«m me uniformĂ«, por me hijen qĂ« lĂ«nĂ« pas. Uesli Klark i pĂ«rket kĂ«tij rrethi tĂ« ngushtĂ« njerĂ«zish, tek tĂ« cilĂ«t mendimi paraprin urdhrin dhe fjala peshon po aq sa arma. I formuar nĂ« disiplinĂ«n e hekurt tĂ« West Point-it, ku nĂ« vitin 1966 doli valediktor i klasĂ«s sĂ« tij, Klark nuk u mjaftua vetĂ«m me artin e luftĂ«s. NjĂ« BursĂ« “Rhodes” e çoi nĂ« Oksford, nĂ« zemrĂ«n e mendimit evropian, ku studioi Filozofi, PolitikĂ« dhe Ekonomi – tri shtylla qĂ« do ta shoqĂ«ronin mĂ« pas nĂ« çdo vendim tĂ« madh



NĂ« sytĂ« e shqiptarĂ«ve, emri i tij nuk mbeti thjesht njĂ« rresht nĂ« hierarkinĂ« ushtarake amerikane. MĂ« 11 korrik 1997, kur u emĂ«rua Komandant Suprem i Forcave tĂ« NATO-s pĂ«r EvropĂ«n, ai hyri nĂ« njĂ« kapitull qĂ« do tĂ« lidhej pĂ«rgjithmonĂ« me fatin e KosovĂ«s. GjatĂ« pranverĂ«s sĂ« vitit 1999, Klark ishte fytyra e vendimeve tĂ« vĂ«shtira, zĂ«ri qĂ« artikulonte njĂ« ndĂ«rhyrje qĂ« do tĂ« ndryshonte rrjedhĂ«n e historisĂ« nĂ« Ballkan. Fushata ajrore kundĂ«r objektivave serbe nuk ishte vetĂ«m njĂ« operacion ushtarak; ajo ishte njĂ« mesazh politik i dĂ«rguar “nga qielli”.

VetĂ« Klark e ka pranuar mĂ« vonĂ«, me sinqeritetin e njĂ« strategu qĂ« njeh kufijtĂ« e diplomacisĂ« dhe tĂ« forcĂ«s: “KĂ«to ishin bombardime politike ndaj SerbisĂ«, sepse si gjeneral ushtarak ju garantoj se ndryshe, lufta nĂ« KosovĂ« do tĂ« kishte mbaruar pĂ«r katĂ«r ditĂ«.” NĂ« kĂ«tĂ« fjali pĂ«rmblidhet paradoksi i luftĂ«s moderne: fitorja e shpejtĂ« nuk Ă«shtĂ« gjithmonĂ« ajo qĂ« kĂ«rkon politika.

Fillimet

Si i ri mbeti pa baba dhe u adoptua nga bashkëshorti i ardhshëm i nënës së tij, Viktor Klark. Këtë fakt, si dhe origjinën e tij, Uesli Klark e mësoi shumë vonë, pas moshës 20-vjeçare. Ai u lind më 23 dhjetor 1944. Babai i tij biologjik ishte Benjamin Xhejkëb Kan, me origjinë hebreje, i ardhur në Amerikë nga Rusia në fund të shekullit XIX.

Klark është i martuar me Gertrud Kirgiston nga Bruklini, me të cilën ka një fëmijë, Ueslei i Riu, i cili ka përfunduar studimet në Kaliforni.

Shkollimi

Gjenerali Klark ka pĂ«rfunduar AkademinĂ« Ushtarake “West Point” nĂ« Nju Jork, ku u diplomua si kadeti mĂ« i dalluar i klasĂ«s. Studimet e larta nĂ« fushĂ«n e ekonomisĂ« dhe politikĂ«s i pĂ«rfundoi nĂ« Universitetin e Oksfordit nĂ« Angli, gjatĂ« viteve 1966–1968.

Gjatë karrierës akademike dhe ushtarake, Klark ka përfunduar gjithashtu Kolegjin Kombëtar të Luftës dhe Kolegjin e Komandës së Përgjithshme, duke u specializuar si oficer i njësive të blinduara, në doktrinën e përgjithshme ushtarake, si vëzhgues dhe si komandant i njësive ajrore.

Karriera

NĂ« vitet 1976–1977, Klark shĂ«rbeu si asistent special i drejtorit pĂ«r buxhetin nĂ« ShtĂ«pinĂ« e BardhĂ« tĂ« SHBA-sĂ«, si dhe si asistent i profesorit tĂ« shkencave sociale nĂ« AkademinĂ« Ushtarake tĂ« Shteteve tĂ« Bashkuara.

GjatĂ« LuftĂ«s sĂ« Vietnamit, ai ishte toger dhe komandonte tri kompani me detyrĂ« luftarake nĂ« zonĂ«n Lai Khe. NjĂ«sia e tij u dallua pĂ«r mĂ«nyrĂ«n e planifikimit dhe tĂ« ndĂ«rmarrjes sĂ« operacioneve luftarake, duke arritur rezultate tĂ« shkĂ«lqyera. PĂ«r suksesin dhe trimĂ«rinĂ« e dĂ«shmuar, ai u dekorua me “Silver Star” (“Ylli i ArgjendtĂ«â€).

Deri në vitin 1986 shërbeu si komandant i batalionit të parë të Brigadës së 77-të të Divizionit të Katërt. Në vazhdën e Luftës së Ftohtë, mori komandën e Brigadës së Tretë të Divizionit të Katërt të Këmbësorisë, post që e mbajti deri në vitin 1988.

GjatĂ« periudhĂ«s 1994–1996, ai ishte pĂ«rgjegjĂ«s pĂ«r planifikimin e politikĂ«s ushtarake tĂ« SHBA-sĂ« nĂ« nivel global, pranĂ« Institutit pĂ«r Planifikime Strategjike. NĂ« kĂ«tĂ« periudhĂ« u angazhua drejtpĂ«rdrejt nĂ« zhvillimet nĂ« Ballkan dhe, sĂ« bashku me Richard Holbrooke, u takua disa herĂ« me liderĂ«t e serbĂ«ve tĂ« BosnjĂ«s pĂ«r pĂ«rgatitjen e MarrĂ«veshjes sĂ« Dejtonit.

Nga qershori 1996 deri në korrik 1997, shërbeu si komandant i forcave të NATO-s për Amerikën Latine dhe Karaibet.

Lufta e Kosovës

Më 11 korrik 1997, Uesli Klark u emërua Komandant Suprem i Forcave të Bashkuara të NATO-s për Evropën. Më 23 mars 1999, nga Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Havier Solana, mori urdhrin për fillimin e reagimit ushtarak ndaj gjenocidit në Kosovë, të ndërmarrë nga ish-Jugosllavia.

Ndërhyrja ushtarake nën komandën e Klarkut u cilësua si e suksesshme nga qarqet ushtarake, pasi arriti objektivat kryesore:

ndalimin e menjëhershëm të të gjitha aktiviteteve ushtarake dhe paramilitare të njësive serbe;

ndalimin e menjëhershëm të shpërnguljes me dhunë të popullsisë nga Kosova;

kthimin e pakushtëzuar të të gjithë të larguarve;

vendosjen e një force ndërkombëtare për sigurinë e qytetarëve dhe zbatimin e planit;

ardhjen e verifikatorëve ndërkombëtarë në Kosovë.

GjatĂ« kĂ«saj ndĂ«rhyrjeje, Klark futi nĂ« pĂ«rdorim edhe helikopterĂ«t “Apache”.

Epilogu

Operacioni i fundit që Uesli Klark drejtoi si Shef i Forcave të Përbashkëta të NATO-s në Evropë ishte pikërisht ndërhyrja në Kosovë. Menjëherë pas përfundimit të luftës, ai doli në pension.

↗

12:00 Odhise Paskali, skalitësi i përjetësisë shqiptare me daltë dhe filozofi

✇Gazeta Fjala
By: Leonard

Odhise Paskali u lind Përmet më 22 dhjetor të vitit 1903. Cilësohet si themeluesi i skulpturës shqiptare dhe një nga personalitetet më të rëndësishme të artit shqiptar.

Nga Leonard Veizi

Ai ishte artisti qĂ« bĂ«ri historinĂ« shqiptare tĂ« fliste pĂ«rmes gurit dhe bronzit. I lindur nĂ« PĂ«rmet nĂ« vitin 1903, e kapĂ«rceu kufirin e thjeshtĂ« tĂ« artit pĂ«r t’u bĂ«rĂ« gdhendĂ«si i identitetit kombĂ«tar. Me njĂ« aftĂ«si gjeniale pĂ«r tĂ« nxjerrĂ« ‘dritĂ«n’ nga minerali i heshtur, Paskali i ktheu Ă«ndrrat dhe gojĂ«dhĂ«nat e popullit tĂ« tij nĂ« monumente tĂ« pavdekshme. Ai vĂ«rtetoi se arti Ă«shtĂ« mjeti i vetĂ«m qĂ« mposht vdekjen, duke e shndĂ«rruar historinĂ« tonĂ« nĂ« njĂ« formĂ« plastike e tĂ« lavdishme



Odhise Paskali përfaqëson një prej personaliteteve më rrezatuese të kulturës sonë kombëtare, duke u gdhendur në kujtesën historike si pionieri i parë i skulpturës realiste dhe monumentale në Shqipëri. Me një gjenialitet që kapërcente kufijtë e thjeshtë të artit, ai u bë skalitësi i madh i memories sonë kolektive, duke i shndërruar ngjarjet epike dhe figurat më emblematike të vendit në dëshmi të paluajtshme prej guri, mermeri dhe bronzi. Vepra e tij nuk është thjesht një pasqyrim estetik i realitetit, por një simfoni formash që u jep jetë idealeve madhore, duke i kthyer ato në monumente që flasin me gjuhën e përjetësisë. Si i pari mjeshtër që solli frymën e monumentales në hapësirat tona publike, Paskali arriti të krijonte një pasqyrë ku shqiptarët gjetën dinjitetin e tyre, duke e bërë artin një urë lidhëse mes historisë së lavdishme dhe ndërgjegjes së gjallë të kombit.

Nga Shqipëria në Torino

Pasioni i tij për të bukurën nuk mbeti thjesht një instinkt djaloshar. Në vitin 1919, Odhiseja mori rrugën drejt Italisë, vendit ku mermeri kishte mësuar të fliste shekuj më parë. Por, ndryshe nga shumë artistë që mjaftoheshin me teknikën e daltës, Paskali kërkoi diçka më të thellë: mendimin.

NĂ« vitin 1923, pasi kreu Liceun, ai nuk zgjodhi thjesht njĂ« akademi arti, por u regjistrua nĂ« Fakultetin e LetĂ«rsisĂ« dhe FilozofisĂ« nĂ« Torino. Ky ishte momenti kur lindi “Skulptori-Filozof”. NĂ« vitin 1927, ai mbrojti diplomĂ«n nĂ« fushĂ«n e HistorisĂ« sĂ« Artit, duke u armatosur me njĂ« dije enciklopedike qĂ« do ta bĂ«nte atĂ« jo vetĂ«m njĂ« krijues formash, por njĂ« kritik arti dhe estetik tĂ« shquar.

Publicistika dhe filozofia

Përpara se daltë e tij të njihej botërisht, ishte penda e tij ajo që bëri emër. Hapat e parë të karrierës së tij ishin në fushën e publicistikës, ku ai u shqua për mendimin e thellë estetik. Ai besonte se arti nuk duhet të jetë vetëm i bukur, por duhet të ketë një mision social dhe kombëtar. Kjo qasje filozofike bëri që çdo vepër e tij e mëvonshme të mos ishte thjesht një objekt dekorativ, por një mesazh i gdhendur.

600 vepra në bronz dhe gur

Me mbi 600 vepra në karrierën e tij, Odhise Paskali krijoi një panteon të vërtetë të historisë shqiptare. Ai nuk gdhendi vetëm njerëz, ai gdhendi simbole:

-Monumenti i Skënderbeut (Tiranë, 1968): E realizuar me bashkautorë, kjo vepër mbetet pika e rëndimit të kryeqytetit, imazhi zyrtar i heroit që mbron lirinë mbi kalin e tij të hovshëm.

-“Partizani Fitimtar” (Mauthausen, Austri): NjĂ« kryevepĂ«r qĂ« dĂ«shmon forcĂ«n e shpirtit shqiptar nĂ« njĂ« nga vendet mĂ« tragjike tĂ« EuropĂ«s, duke treguar se dinjiteti mund tĂ« triumfojĂ« edhe mbi vdekjen.

-“Naum Veqilharxhi” (Korçë): NjĂ« homazh pĂ«r dijen dhe gjuhĂ«n, ku bronzi merr butĂ«sinĂ« e njĂ« shpirti iluminist.

-“I Urituri”: NjĂ« vepĂ«r tronditĂ«se qĂ« tregon dhimbjen njerĂ«zore nĂ« formĂ«n e saj mĂ« tĂ« zhveshur, duke dĂ«shmuar se Paskali nuk njihte vetĂ«m lavdinĂ«, por edhe vuajtjen e thellĂ« tĂ« njeriut.

TrashĂ«gimia e “Skulptorit tĂ« Popullit”

Odhise Paskali mbetet “Babai” qĂ« i dha skulpturĂ«s shqiptare pavarĂ«sinĂ« dhe identitetin e saj. Ai na mĂ«soi se si ta shohim historinĂ« tonĂ« jo si njĂ« libĂ«r tĂ« pluhurosur, por si njĂ« prani tĂ« gjallĂ« nĂ« sheshet tona.

Sot, ai nuk kujtohet vetëm si një mjeshtër i formës, por si njeriu që besoi se arti është rruga e vetme ku një popull mund të gjejë pavdekësinë. Ai nuk i dha Shqipërisë thjesht statuja; ai i dha asaj shikimin, atë shikim krenar që shkon përtej kohës, mu si sytë e veprave të tij që vështrojnë të ardhmen.

❌