Nga Baton Haxhiu
Ka raste kur dorëheqja nuk është ikje nga përgjegjësia, por pranimi i saj i vonuar.
Rasti i Bedri Hamzës dhe Lumir Abdixhikut është pikërisht ky.
Arsyeja pse duhet ta lënë drejtimin e partive të tyre nuk lidhet me humbjen e zgjedhjeve, por me atë që nuk bënë kur patën mundësinë të ndryshonin rrjedhën politike të vendit.
Kjo do të sqarohet deri në fund të këtij teksti, sepse dështimi i tyre nuk është episodik. Është strukturor.
Ka dështime politike që nuk shpërthejnë.
Nuk bëjnë zhurmë.
Nuk prodhojnë krizë të menjëhershme.
Ato thjesht e lënë vendin pa alternativë.
Ky është dështimi më i rrezikshëm i mundshëm.
Dhe pikërisht ky ndodhi në shkurt.
Jo sepse Kurti ishte i pathyeshëm.
Por sepse dy liderë opozitarë, në momentin kur historia u la çelësat në dorë, zgjodhën të mos e hapin derën.
Në shkurt, opozita nuk ishte pa numra.
Ishte pa guxim.
Ishte pa vizion shtetëror.
Ishte e kapur nga kalkulimi i vogël partiak dhe frika se qeverisja i konsumon më shpejt sesa opozita sterile.
Kjo është pika ku gabuan Bedriu dhe Lumiri. Dhe gabuan njësoj.
Të dy e dinin se mund të ndërtohej qeveria.
Të dy e dinin se Kurti nuk kishte shumicë funksionale.
Të dy e dinin se vendi kishte nevojë për stabilitet institucional.
Por të dy u tërhoqën. Jo për shkak të parimeve, por për shkak të fyerjeve të ndërsjella, nervit personal dhe frikës për të marrë barrën e pushtetit.
Duke mos krijuar qeveri, ata i dhuruan Kurtit luksin më të madh në politikë: të qeverisë pa mandat të plotë, por me pushtet të plotë.
Pa kontratë të qartë me Parlamentin.
Pa kundërpeshë reale.
Pa përgjegjësi për kompromis.
Kjo është arsyeja pse zgjedhjet kaluan kështu siç kaluan. Jo sepse Kurti ishte i fortë. Por sepse opozita u bë bashkëfajtore në prodhimin e kësaj force artificiale.
Dy liderë, një sjellje, një dështim.
Të dy folën për ndryshim, por ikën nga momenti kur ndryshimi kërkonte përgjegjësi.
Të dy folën për stabilitet, por zgjodhën destabilitetin e qëllimshëm për interesa afatshkurtra.
Të dy u sollën si opozitë edhe kur kishin shansin të bëheshin qeveri.
Atëherë nuk pranuan koalicion sepse pati fyerje.
Sepse nuk e duruan njëri-tjetrin.
Sepse e ngatërruan krenarinë personale me interesin shtetëror.
Sot, heshtja mbi atë periudhë është problemi më i madh. Sepse askush nuk po shpjegon si amnistohet sot ajo që u shpall e pamundur dje.
Nëse bashkëpunimi ishte i pamoralshëm në shkurt, pse do të ishte i pranueshëm tani.
Nëse koalicioni ishte tradhti atëherë, pse sot do të ishte zgjidhje.
Këtu humbin të dyja partitë.
PDK humbi shansin të dëshmojë se di të qeverisë përtej hijes së së kaluarës dhe të rikthehet si forcë stabiliteti shtetëror.
LDK humbi shansin të tregojë se nuk është vetëm parti e moralit të deklaruar, por edhe e vendimmarrjes së vështirë kur shteti ka nevojë për përgjegjësi.
Të dyja fituan vetëm një gjë: komoditetin e opozitës.
Dhe kjo është fitore që e paguan vendi.
Kur zgjedhjet zhvillohen në një klimë ku opozita është e pafuqishme, por pushteti edhe më i pakontestueshëm, problemi nuk është vetëm i njërës palë.
Është problem i sistemit politik dhe i një shoqërie që mësohet me idenë se rezultati dihet përpara se të hapen kutitë.
Mungesa e opozitës funksionale nuk e forcon pushtetin. E kalb atë.
Zgjedhjet pa garë reale e shndërrojnë votën në ritual.
Qetësia morale përballë kësaj gjendjeje e bën krizën kulturore dhe etike, jo vetëm politike.
Këto nuk ishin thjesht zgjedhje të fituara keq nga opozita.
Ishin zgjedhje që treguan se sa lehtë rrëshqet demokracia në një normalitet pa alternativë.
Për këtë arsye, përgjegjësia politike nuk mund të shmanget me heshtje.
Bedriu dhe Lumiri duhet të japin dorëheqje.
Jo sepse partitë e tyre janë të dobëta.
Por sepse dështuan në momentin kur duhej të ishin liderë shteti, jo figura opozitare.
Dorëheqja nuk do ta përmirësojë menjëherë gjendjen. Por do ta ndalë kalbëzimin moral.
Sepse kur liderët dështojnë në momentin historik dhe sillen sikur asgjë nuk ka ndodhur, problemi nuk është më zgjedhor. Është krizë përgjegjësie.
Dhe kjo krizë nuk zgjidhet me harresë. Zgjidhet vetëm me akt politik.