In Hoc Anno Domini
TĂ« nderuar lexues, shkrimi qĂ« po ju sjellim mĂ« poshtĂ« Ă«shtĂ« pĂ«rkthimi i njĂ« editoriali tĂ« botuar nĂ« tĂ« famshmen âWall Street Journalâ (WSJ), nĂ« ditĂ«n e Krishtlindjeve tĂ« vitit 1949. QĂ« nga ai vit, gazeta amerikane e riboton çdo vit, mĂ« 24 Dhjetor, nĂ« vlerĂ«sim tĂ« mesazhit shumĂ« tĂ« fortĂ« qĂ« tenton tĂ« pĂ«rçojĂ«, shkruar me njĂ« stil biblik, pĂ«r lirinĂ« e individit si nocion dhe çmimin e patjetĂ«rsueshĂ«m qĂ« ka pĂ«r njeriun, kombin e gjithĂ« njerĂ«zimin
E sjellim edhe për ju në shqip me të njëjtin synim.
Â
In Hoc Anno Domini
Kur Sauli nga Tarsa nisi rrugëtimin për në Damask, e gjithë bota ishte e nënshtruar e në robëri. Kishte një shtet të vetëm, që ishte Perandoria Romake.
Kishte një padron të gjithçkaje dhe ky ishte Cezari Tiber.
Kudo kishte rend civil, sepse krahu i ligjit romak qe i gjatë. Kudo kishte stabilitet, në qeverisje dhe në shoqëri, sepse centurionët vigjilonin për të garantuar këtë.
Por kishte dhe diçka tjetĂ«r qĂ« mbizotĂ«ronte ngado. Kishte shtypje â pĂ«r tĂ« gjithĂ« ata qĂ« nuk ishin miq tĂ« Cezarit Tiber.
Kishte një tagrambledhës, i cili merrte grurin nga arat dhe lirin nga fuga, për të ushqyer legjionet apo për të mbushur thesarin gjithmonë të uritur, e nga i cili, Cezari hyjnor shpërndante me bujari pasuri për mbështetësit e tij.
Kishte pĂ«rzgjedhĂ«s, tĂ« cilĂ«t gjenin e zgjidhnin rekrutĂ« pĂ«r cirqet e lojĂ«rat. Sikurse kishte xhelatĂ« tĂ« cilĂ«t bĂ«nin tĂ« heshtnin pĂ«rgjithmonĂ« ata armiq qĂ« dĂ«noheshin nga Perandori. E pĂ«rse vlente tjetĂ«r jeta e njeriut, veçse pĂ«r tâi shĂ«rbyer Cezarit?
Persekutoheshin njerëzit që guxonin të mendonin ndryshe, të cilët ua vinin veshin zërave të çuditshëm, apo lexonin dorëshkrime të çuditshme.
Skllavëroheshin njerëzit, fiset e të cilëve nuk vinin nga Roma, përçmoheshin e poshtëroheshin ata që nuk kishin një fytyrë familjare.
Dhe, mbi tĂ« gjitha, kudo vĂ«rehej njĂ« nĂ«nvlerĂ«sim pĂ«r jetĂ«n njerĂ«zore. Ăândryshim kishte pĂ«r tĂ« plotfuqishmit njĂ« njeri mĂ« pak a mĂ« shumĂ«, nĂ« njĂ« botĂ« plot turma?
PikĂ«risht nĂ« njĂ« botĂ« si kjo, papritmas shfaqet njĂ« dritĂ« dhe njĂ« burrĂ« nĂ« Galilea, u thotĂ« njerĂ«zve: âJepini Cezarit atĂ« qĂ« i takon Cezarit dhe Zotit atĂ« qĂ« i takon Zotitâ.
Dhe zëri nga Galilea, i cili do të sfidonte Cezarin, ofronte një Mbretëri të re, ku çdokush mund të ecte me kokën lart dhe të mos përkulej para askujt, përveç Zotit të tij.
ĂfarĂ«do qĂ« tâi keni bĂ«rĂ« edhe mĂ« tĂ« voglit prej kĂ«tyre vĂ«llezĂ«rve tĂ« mi nĂ« tokĂ«, ma keni bĂ«rĂ« mua. Dhe ai e shpĂ«rndau kĂ«tĂ« ungjill-testament tĂ« MbretĂ«risĂ« sĂ« Njeriut nĂ« skajet mĂ« tĂ« largĂ«ta tĂ« tokĂ«s.
Kështu në botë erdhi drita dhe njerëzit që jetonin në errësirë e të mësuar me të, i zuri frika dhe u përpoqën të ulnin një perde, në mënyrë që njeriu të vazhdonte të besonte ende se çelësi i shpëtimit ishin udhëheqësit.
Por, pas njëfarë kohe, në vende të ndryshme, e vërteta e çliroi më në fund njeriun, ndonëse njerëzit e errësirës, të mërzitur, u përpoqën të shuanin dritën.
ZĂ«ri tha: Nxitoni. Ecni sa keni dritĂ«n, mos lejoni tâju zĂ«rĂ« errĂ«sira, sepse kush ecĂ«n nĂ« errĂ«sirĂ«, nuk e di nga shkon.
Përgjatë rrugës për në Damask, drita shkëlqente fort. Por më pas, edhe vetë Pali nga Tarsa, u pushtua nga frika.
Ai i druhej faktit se mos tĂ« tjerĂ« CezarĂ« apo profetĂ« tĂ« tjerĂ« tĂ« rremĂ«, njĂ« ditĂ« mund tâi bindnin njerĂ«zit se njeriu nuk ishte, gjĂ« tjetĂ«r, veçse njĂ« shĂ«rbĂ«tor pĂ«r ta, se njerĂ«zia mund tĂ« dorĂ«zonin pĂ«r njĂ« pjatĂ« supe, tĂ« drejtĂ«n qĂ« Zoti u kishte dhĂ«nĂ« qĂ« nĂ« lindje dhe tĂ« mos ecnin mĂ« tĂ« lirĂ«.
E kĂ«shtu, mbase mund tĂ« vinte pĂ«rsĂ«ri njĂ« kohĂ« kur errĂ«sira do tĂ« sundonte sĂ«rish mbi tokĂ«, kur librat do tĂ« digjeshin dhe njerĂ«zit do tĂ« vrisnin mendjen vetĂ«m se çfarĂ« do tĂ« hanin dhe çfarĂ« do tĂ« vishnin, dhe do tâi pĂ«ruleshin vetĂ«m CezarĂ«ve tĂ« rinj apo profetĂ«ve tĂ« rremĂ«.
E më keq akoma, mbase njerëzit nuk do të ngrinin as sytë lart në qiell për të parë qoftë edhe një yll dimëror në Lindje, dhe kështu sërish, nuk do të kishte më fare dritë në errësirën mbretëruese.
Dhe kĂ«shtu ShĂ«n Pali, apostulli i Birit tĂ« Njeriut, ju drejtua vĂ«llezĂ«rve tĂ« tij, Galatasve, me fjalĂ«t qĂ« do tĂ« donte qĂ« ne tâi kujtonim nĂ« vijimĂ«si, nĂ« secilin prej viteve tĂ« Zotit:
âKrishti ju çliroi, e prandaj qĂ«ndroni fort e tĂ« patundur nĂ« mbrojtje te lirisĂ« e mos pranoni kurrĂ« mĂ« tĂ« lidheni nĂ«n zgjedhĂ«n e robĂ«risĂ«â./ WSJ
The post In Hoc Anno Domini appeared first on Revista Monitor.