TIRANË, 22 tetor/ATSH/ Në muajin e lindjes së Gjergj Fishtës, Lezha kremton frymën e poetit kombëtar me “Tetorin Fishtjan”, një udhëtim mes vargjeve, traditës dhe mikpritjes së fshatit Fishtë.

Bujtinat dhe banorët hapin dyert për të gjithë vizitorët, për një përvojë që nuk duhet humbur.

“Mirë se ju bjen Zoti!”, është shprehja që dëgjon nga çdo banor, pjesë e Shtegut të Poezisë Fishtjane. Në bujtinat e shtëpitë e kësaj zone janë vendosur tabela me poezi të At Gjergj Fishtës. Ata presin buzagaz vizitorët, duke u ofruar prodhime vendase.

Vizitorëve që do të kalojnë në këtë shteg, në datat 23, 24, 25 dhe 26 tetor, do u jepet edhe itinerari i përcaktuar për t’u ndjekur, i cili nis me shtëpinë ku ka banuar At Gjergj Fishta. Përgjatë shtegut janë vendosur me qindra poezi, që të shoqërojnë nga një bujtinë, në një guest house, tek memoriali, ferma, restorante apo dhe shtëpi të fishtjanëve.

/a.f/

The post Shtegu i Poezisë Fishtjane, udhëtim mes poezisë, kulinarisë e mikpritjes appeared first on Agjencia Telegrafike Shqiptare.

Artisti, Plator Gashi ka njoftuar se një vjershë e tij e përkthyer në italisht është vënë në disa bilborde publike në komunën Anacapri të ishullit Capri dhe në Napoli të Italisë.

Postimi i plotë:

“Me shumë ngazëllim ju njoftoj që, si pjesë instalacionit publik “Manifesto | Blue With No Sky” nga Sislej Xhafa për Festival Del Paessagio Anacapri 2025, një vjershë e imja e vockël e përkthyer në italisht është vënë në disa bilborde publike në komunën Anacapri të ishullit Capri dhe në Napoli të Italisë. I jam shumë falënderues Sislejt që ma dha mundësinë të jem pjesë e këtij instalacioni tepër të bukur, ku po ashtu shfaqen edhe vargjet e poetëve Sarandë Haziri, Hortense Raynal, Luigi Socci, Ali Podrimja.

Kur i shoh fjalët e mia me shkrim kaq të madh e kaq të ekspozuara, edhe gëzohem, edhe frikësohem. Thjesht kam shpresë që kushdo që i sheh, të nxitet të reflektojë mbi brishtësinë, shkurtësinë bukurinë e përvojave tona. Këto vargje, pra, i kushtohen dritëzës shumëngjyrshe mes asaj hapjes e mbylljes së beftë të syve që e quajmë jetë.

“Napule è mille culure” (Napoli është një mijë ngjyra) këndonte Pino Daniele. Për këdo që ka qenë aty, ky refren është i qartë si loti. Sikur këto fjalë të mia të mbeten hiç më shumë se një njollëz e zbehtë, e parëndësishme dhe ymërshkurtër në atë qytet njëmijëngjyresh, do të ma bëhej zemra mal.

Ekspozita themelore Festival del Paessagio do të jetë hapur nga 7 shtatori deri më 3 nëntor në Villa San Michele, Anacapri. Xhafa do të paraqitet me një vepër të dytë të titulluar “The Flag Project | Rusted Breath”, e cila do të shfaqet në kopshtin hyrës të Vilës nga 5 shtatori. Hapja është nesër më 6 shtator. Për më shumë informata, shihni edhe http://www.festivaldelpaesaggio.com/./ KultPlus.com

Poezi nga Aleksandër Pushkin

Përse moj hënë argjendore,
ti larg nga retë pa pushim,
përmbi kanatet e dritores,
vërshon të mekurin shkëlqim?

Sa herë që më shfaqesh ti,
në shpirt më zgjohen shqetësime,
dhe brenga plot me dhembshuri,
dëshirë plot me flakërime.

Oh, ikni, ikni o kujtime!
o dashuri fatkeqe fli!
O, le të mos më shfaqet më,
të perdja e errët në dritore,
nën dritën tënde argjendore,
fytyr’ e dashur si gjithnjë,
fytyr’ e ëmbël engjëllore
e vashës që s’do ta shoh më.

O ëmbëlsi e dashurisë,
plot ledhatime, plot me gaz,
plot me shkëlqim të lumturisë,
a mund të kthehesh rishmez pas?

I shpejtë porsi një vegim,
me ndritë ti në fluturim;
U zhdukën hijet krejt papritur,
se erdh agimi menjëherë,
dhe ti moj hën’e ndritur
në qiell u mbyte atëherë!
Agimi dritën pse shpërndau?
Nga vash’ e shtrenjtë pse me ndau?/KultPlus.com

Poezi nga Dritëro Agolli

Dhe sikur në botë ti mos ishe,
Do jetoja si çdo gjë që jeton,
Veç pa ty kjo botë do lëvizte
Siç lëviz pa ngrohje një vagon.

S’ma zëvendëson ti botën mua,
S’të zëvendëson as bota ty,
Por sa botën sigurisht të dua,
Kur jetojmë e vdesim tok të dy./KultPlus.com

Poezi nga Ismail Kadare

Në natën plot acar

Në natën plot acar një zjarr desha të ndez
Por, nata ish e ftohtë, ah, ç’tmerr i zi që ish,
Ndaj që të mbahej gjallë ky zjarrth n’atë rrebesh
Diçka përherë kërkonte, kërkonte vazhdimisht.

Ndaj si shtegtari murg, që shkarpat mblesh në terr,
Unë hidhja n’atë zjarr gjymtyrët pa pushim.
Por ishin pak ato, ndaj fill pas tyre rresht
Mbi të nisa të hedh copëra të shpirtit tim.

Se s’bëhej ndryshe, dot, se s’bëhej ndryshe, eh,
Se duhej që dikush ta mbante atë flakë.
Në flakëzën-delir që veç vajosja sjell
Të frikshme pamje ndritnin e dridheshin përqark.

I shihnit vallë ato, dallonit vallë diçka
Ndërsa rreth meje nata me terr e ujq u mbush.
Se donin që të gjithë ta fiknin atë zjarr,
Dikush me ligësi e me padije dikush.

Të tjerë majë kodrash ku dielli kishte rënë
Të tyret zjarre ndrisnin dhe qeshnin që përtej.
Se s’donin të kuptonin ç’bëhej këtu brenda
Se ç’fli kërkon një flakëz që lindet në një terr.

I lodhur nganjëherë kam thënë: shuhu pra,
Në qoftë se nuk të duan, të bjerë natë e pafund.
Të verbtit sytë tuaj kështu ndoshta do t’jenë
Në terrin absolut pa shqetësim kurrkund.

Po prapë diçka më shtynte të ngrihem si somnambul,
Si murgu shkretimtar që shkarpat verbtaz mbledh
Dhe sipër zjarrit prap’ të hedh gjymtyrët akull
Dhe copërat një nga një të shpirtit tim të hedh.

1984 / KultPlus.com

Andon Zako Çajupi

Që ditën që vdiqe, që kur s’të kam parë
Lotët që kam derdhur, s’më janë dhe tharë
Shumë vjetë u bënë sot u mbushen dhjete
Që kur më ke lënë dhe s’të shoh ne jete!

Në ç’kopshte me lule ke qëndruar vallë?
S’të vjen keq për mua?S’të vjen mallë për djalë ?
O ëngjëll I bukur mos meno në botë
Kthehu të të shomë të na mbeten lotë

S’rrojmë dot pa tynë ti si rron pa neve?
Motëmot që rrojtëm bashkë s’më urreve
Atje tek rri janë qipariz’ e varre
Kthehu të të shomë mos na lër përfare

Mos na lër të gjorë me zemër të ngrirë
Kthehu të gëzohesh kur të shoç tët birë
E ke lenë foshnje tani u bë burrë
S’arrite ta rritje s’të ka parë kurrë

Për ty shumë herë çoç do të më thotë
Por s’mund ti përgjigjem se më mbytin lotë
Kthej kokën mënjanë dhe vështroj përpjetë
Duke psherëtitur te zot’ I vërtetë

O zot I vërtetë s’të erdhi keq për djalë
Kur i more mëmën dhe më le të gjallë
Të më keshe marrë do të qe më mirë
Dhe të rronte mëma të rriste të birë
Me se rrojnë foshnjat çi rrit çiliminjtë
Dashuri e mëmës dhe përkëdhelitë
Doje dritë o qiell more dritën time
dhe ma mbushe jetën plot me hidhërime
Tani rroj pa shpresë ndaj s’dua të rroj
Se dhe perëndinë tani s’e besoj.

S’rrojmë dot pa tynë ti si rron pa neve?
Motëmot që rrojtëm bashkë s’më urreve
Atje tek rri janë qipariz’ e varre
Kthehu të të shomë mos na lër përfare. /KultPlus.com

Poezi nga Rainer Maria Rilke

Vdekja e të dashurës

Për vdekjen ai dinte ç’ish rrëfyer:
që vjen, na merr e në heshtje na flak.
Por kur ajo, nga ai e parrëmbyer,
jo, qetë prej syve te tij u mpak,
e u tret mes të panjohurash hije,
e ndërsa ai ndjeu se ata tashmë atje
gëzonin hiret e saj prej perëndie
e buzëqeshjen e saj kishin hënë të re:
iu dukën të vdekurit aq të njohur,
si të kishin qënë miq të vjetër;
i la të gjallët të flisnin, patjetër
por s’u besoi më e atë vend të ftohur
e quajti te përëmblin e në çdo skaj,
e mati. Që të mos vriteshin këmbët e saj./ KultPlus.com

Poezi nga Xhevdet Bajraj

Isha i shtrirë si trevjeçar
në livadhin pranë shtëpisë në Banjë
(herë të Malishevës e herë të Therandës)
kur i pashë për herë të parë
retë e stërmëdha
të bardha
që po lëviznin në qiell
dhe na kërcënonin të na përpijnë
e të vazhdojnë me ne tutje
apo së paku të bien mbi ne
mbi shtëpinë tonë që e kishim me qira
dhe të na rrafshojnë me tokë
Ishte frika ime e parë
e madhe
që ma fshive me buzëqeshje
duke më shpjeguar që ato sjellin paqe
ato ua shuajnë etjen luleve e grunajave
zogjve dhe kafshëve
tokës

Frikën e dytë të madhe e përjetova
derisa isha katër vjeç
po ashtu në fshatin Banjë
kur një ushtar gjerman
nën qiellin e hapur
nga ekrani i autokinemasë
nga të gjithë të pranishmit aty
më kishte zgjedhur mua
për të ma drejtuar automatikun

Filmi është si ëndërr e keqe më the
mos e lejo zogun e zi të zhgjëndrrës
të ndërtojë çerdhe
brenda kafazit tënd të gjoksit
as mbi sup
se do të ushqehej me ëndrrat tua
që do të duhej të të hapnin shtigje
kah e ardhmja
Mos lejo të vdesin ëndrrat e bukura
se kur ato vdesin
nuk shkojnë në parajsë
dhe pa ëndrrat tua
ti nuk do të jesh ti
por hija jote e dënuar të jetoj
pa shpirt
në shkallët e pendimit që nuk do ta çojnë lart
por do ta zbresin në honin e përroit të vdekur
që i vdekur ngutet
drejt detit
po ashtu të vdekur

Kur i bëra gjashtë vjet
iu gëzova çarshisë së Rahovecit
kinemasë
bibliotekës
librarisë
rrushit të Rahovecit iu gëzova
dhe derisa më merreshin mendtë nga bukuria
në prehrin tënd mbolla ëndrra
pastaj e blejtë një vresht me babanë
dhe e ndërtuat një shtëpi
unë nuk munda të kontribuoja në atë moshë
përveç që e stolisa shtëpinë nga brenda me libra
e nga jashtë
e mbulova me pëllumba të butë
që shkonin aq bukur me lulet e tua

Kur i mbusha të shtatëmbëdhjetat
një bajloz i zi doli nga balta e Rahovecit
më kafshoi në shpirt
dhe dita e nesërme me kësulë të vdekjes mbi kokë
e me kosë në duar
më priste
në shtegun ku kalonte dielli para se të lindte
Ishte natë e gjatë
e gjatë sa lufta

Mos lejo që të tjerët të jetojnë
të ushqehen
të majmen
nga frika jote
se të nxjerrin nga shtëpia
nga lëkura jote të nxjerrin
dili errësirës përpara
dhe kafshoje
ashtu si e kafshon kafsha e lidhur
litarin
se zemra kur të zvogëlohet nga frika
mërdhin
Mëso se poezia është mënyra më e mirë
për t’u përballur me jetën
dhe nëse dikush duhet të të vras
le të jetë kjo metafora jote
e dalë nga një imazh i gjallë i yti
i realizuar në mënyrë të përsosur

Dikur më lindën fëmijët
Librat
lindi apartheidi
erdhi lufta që kurrë nuk mbaroi
Gjeneralët e rrejshëm
filluan të jetojnë në librat e historisë sonë
që i shkruajnë me jetët e të rënëve
dhe gjakun tonë të përgjumur
Pak para se të vdesësh më the
nëse do të mbijetosh biri im
atëherë duhet të luftosh me gjithçka ke
se tek e fundit
nuk ka më vend në varre
A po e sheh këtë burrë
duke vrapuar për në askund
me fëmijën e tij të vrarë në duar
një herë ishin të varrosur
por nuk i mbajti varri
tash po kërkon varr të ri
për veten dhe për fëmijën e tij
në Kosovë
Se edhe Kosovën e kanë qëlluar me granata
me bomba me plumba me thika
krimbat e bardhë të mishit
nxjerrin kokën nga plagët e saj
por ajo nuk ka forcë për të jetuar
e as për të vdekur nuk ka forcë
Të rënët në luftë
janë të fundit të llojit tonë
që vdiqën si njerëz
Këtyre që kanë mbetur
vetëm gjuha u është rritur
duke u stërvitur çdo ditë
për të lëpirë
çdo gjë që nuk lëpihet te tjetri
përveç nëse je mizë e kalit

Nënë
e kam parë një lis të vdekur
një ujk të vdekur
një zog të vdekur
një lumë të vdekur
një qiell të vdekur
përveç dy-tri dashurive të vdekura
që akoma më dhembin shumë
edhe ty e babanë të vdekur
veç vdekja ime është tmerrësisht e gjallë
dhe po më afrohet ngadalë

“Kafe me nënën”, Armagedoni. / KultPlus.com

Nga Lasgush Poradeci.

Më kërko kur ndjen që të rrëshket një pikë lot.
Më kërko kur në vetmi shtrin dorën tënde 
në boshllëk.
Më kërko kur muzika bashkohet me shpirtin tënd.
Më kërko kur mendja jote është bosh,
pa ëndrra, pa dashuri ….
Më kërko dhe unë do të të marr përdore,
e do të çoj në botën time.
Plot emocione të ëmbla dhe buzëqeshje.
Më kërko, unë jam këtu për ty. /KultPlus.com

Poezi nga Anne Sexton

Përktheu: Roland Gjoza

Unë jam në një arkë, kjo është arka jonë
mbushur me këmishë të bardha dhe sallatë jeshile
troket kutia e akullit nga lëvizjet tona prej kënaqësisë
dhe unë kam filmat në sytë e mi
dhe ti ke vezët në tunelin tënd
dhe kemi luajtur me çarcafë, me çarçafë, me çarçafë
tërë ditën, dhe në vaskë si lunatikë.
Por sot e lashë shtratin në flakë
dhe tymi mbushi dhomën.
Aq nxehtë u bë sa muret u shkrinë
dhe kutia e akullit u shkri dhe një dhëmb i bardhë që e kisha të ngjitur.

Unë vë një maskë për të shkruar fjalët e fundit
që janë për ty dhe i vendos
në kutinë e akullit ku lemë vodkën dhe domatet.
Dhe ndoshta janë vërtet fjalët e fundit.
Qeni s’duket gjëkundi. Gjurmët e tij janë zhdukur.
Letrat e vjetra janë kthyer në një bletë të zezë
fustanet e natës janë grirë e bërë
letra; të verdha, të kuqe, të purpurta
shtrati duket kaq i bukur, çarcafët janë kthyer në ar-
në ar të forte, të fortë dhe dysheku
po puthet me një gur.

Sa për mua, i dashur Foxx
vjershat e mia për ty, edhe mbërrijnë, edhe s’mbërrijnë te kutia e akullit.
Dhe shpresa për një përjetësi divine
a është e mjaftueshme për ty?
Po emri yt krahas emrit tim
për të drejtat e autorit?
Në qofte se gishtat e mi s’të ngrenë dot
unë do të tregoj tërë historitë-
jo vetëm historinë e çarçafëve
po dhe historinë e bizhusë në kërthizë
dhe historinë qepallave të lyera
të wiskit-thartuckave- historinë e thithkave të gjinjve-
ta marrin me lopatë dashurinë tonë dhe ta flakin atje ku i takon.

Pavarësisht dorezave të mia prej asbesti
nga kollitjet e shpeshta më mbushen mushkëritë me pluhur të kuq dhe të zi
arka jonë e vogël zbret poshtë e më poshtë publikisht
sa, pa kuptuar asgje, ju do te shikoni, në një akt solo
krematoriumin e dashurisë.
Ne, përkundrazi, na duket se po zbresim në një rrugë në Rusi
flakët nxjerrin fshikullima
kamzhikësh mbi kuaj
kamzhikësh që rrahin e rrahin e ngjallin admirim
të triumfit njerëzor
ndersa mizat presin, plima plima vijnë
drejt e nga United Fruit, Inc./KultPlus.com

Poezi nga Leonard Cohen

Kur heshtja duket aq e zhurmshme
dhe ti ndjen se vetëm je
ki besim dhe kthehu tek unë
të premtoj aty më ke.

Kur maja të duket e lartë
dhe zbritja është i vetmi kthim
zgjati duart dhe thirrmë
për ty jam gjer në amëshim.

Kur dyert janë mbyllur
dhe ti ndjen trishtim
unë do të të kthej buzëqeshjen
do të bëj të ndjesh gëzim.

Kur të kesh humbur çdo fuqi
dhe të jesh duke rënë
unë do të të ngre dhe jap shpresë
Të ndihmoj të qëndrosh në këmbë.

Dhe kur më në fund të vijë dita
që i lumtur buzë detit të ecësh
kur unë të ndjehem vetëm
shpresoj që ti të më presësh.

Por deri sa ajo ditë të vijë
dhe deri sa ti dritën të gjesh
dëgjoje zemrën, beso në mua
përjetë këtu do më kesh! / KultPlus.com

Poezi nga Bekim Lumi

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si rr’fe prej qielle
Dhimtën e kresë mbi ty e shkarkova

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si ilaç për nerva
Emnin tand ndër dhambë e kafshova

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si saç i skuqun mbi mrumet e grujta
Zjarminë e ballit sipri ty ta hodha

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si barrën e druve përmi shpinë
Tana borxhet e mallin e brengat ty t’i ngarkova

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si bojaxhi i keq që jam
Flok’t me gëlqere t’bardhë mërzie t’i ngjyrosa

Of Nanë
Pashë Zotin m’fal Nanloke
Edhe k’saj here
Si mbi jastëk andrrash
Kryet e lodhun n’prehnin tand e mb’shteta

Of Nanë
Pashë Zotin
Pashë Ty
Pashë Babën
Pashë Mue
M’fal
Si mëkatar i keq që jam
Po t’lutem shumë
M’fal
Për dhembjet
Për sëmundjet
Për nervat
Për zjarminë
Për brengat
Për borxhet
Për mallin
Për mërzinë
Për ofshamat e djeshme të sodme të nesërme
M’fal
Njimijë herë m’fal

Of Nanë
Of Nanë
Of Nanë
Of Nanë. /KultPlus.com

Thënie nga Rumi:

Hape zemrën tënde dhe do dëgjosh harpat e ëngjëjve.
Gjithçka në univers ndodhet brenda teje. Kërkoje çdo gjë prej së brendshmi.
Pse qëndron i burgosur, kur dera është krejtësisht e hapur?
Arsyeja është e pafuqishme në shprehjen e dashurisë.
E Bukura na rrethon nga të gjitha anët.
Po ti? Kur do e nisësh atë Udhëtimin e gjatë brenda vetes tënde?
Flladi i agimit ka secrete për të të zbuluar. Mos fli sërish!
Dje isha i zgjuar dhe doja të ndryshoja botën. Sot jam i mençur dhe dua të ndryshoj veten time.
Kërko përtej mendimeve të tua; kështu mund të pish nga nektari i kulluar i Këtij Momenti.
Shkëlqe, sikur gjithë Universi të ishte i yti.
E vetmja bukuri që zgjat është bukuria e Zemrës.
Në fund të jetës, aty ku ka mbetur vetëm fryma e fundit, nëse ti vjen, do të ngrihem dhe do të këndoj…
Kopshti i botës nuk ka kufi, përveçse brenda mendjes tënde.
Ëngjëlli është i lirë për shkak të diturisë; bisha për shkak të injorancës. Mes të dyve, mbetet biri i njeriut që i duhet të përpiqet e luftojë.
Ndërsa futesh më thellë brenda zemrës, pasqyra bëhet më e pastër dhe e qartë.
Dashuria është drita e shpirtit.
Dashuria është ura mes teje dhe gjithçkaje tjetër.
Kur bën gjëra prej shpirtit tënd, ndjen një lumë gëzimi brenda teje.
E vërteta e lartëson zemrën, ashtu si uji shuan etjen.
Ekziston një zë, që nuk përdor fjalë. Dëgjoje!
Dëgjo me veshët e tolerancës! Shiko me sytë e dhemshurisë! Fol me gjuhën e dashurisë!
Pas dëshpërimit, lulëzojnë shumë shpresa, ashtu si pas errësiravë, mijra diej hapen dhe nisin të shkëlqejnë.
Nëse kërkon shpirtin, bëhesh Shpirt. Nëse kërkon ushqim, bëhesh ushqim. Bëhesh ajo çka kërkon.
I thashë natës, “Nëse je e dashuruar me hënën, kjo sepse kurrë s’qëndron gjatë”. Nata u kthye dhe më tha, “Nuk është faji im.
Kurrë nuk e shoh diellin, nga ta di që dashuria është e pafund?”
Ji i çmendur dhe i dehur me dashuri, nëse je shumë i kujdesshëm, dashuria nuk do të të gjejë.
Duke bërë si më thanë të tjerët, u verbova. Duke shkuar kur të tjerët më kërkonin, humba. Më pas u largova prej të gjithëve, edhe prej vetes. Kështu i gjeta të gjithë, edhe veten.
“Heshtja është gjuha e Zotit. Gjithçka tjetër është përkthim i keq”.
“Mjaft veprove sikur je kaq i vogël. Ti je Universi në lëvizje prej ekstaze”.
“Ajo që ti kërkon është duke të kërkuar ty”.
“Mos vajto. Çdo gjë që ti humbet, të vjen përsëri në një tjetër formë”.
“Ngri fjalët e tua, jo zërin tënd.
Eshtë shiu që i rrit lulet, jo bubullimat”.
“Injoroji ata që të bëjnë të ndiesh frikë dhe trishtim, që të degradojnë e të shpien drejt sëmundjes e vdekjes”.
“Atje ku ka rrënoja, ka edhe shpresë për një thesar”.
“Gjithçka në Univers është brenda teje. Kërkoje gjithçka nga vetja”.
“Mos u kënaq me histori, se si gjërat kanë ndodhur me të tjerët. Shpalos mitin tënd”./ KultPlus.com

Poezi nga Lasgush Poradeci

Sesi m`ju lëndon dashurija! 
Sesi m`ju lëndon pa pushim! 
O lotët e syve të mija! 
O klithmëz e tingëllit t`im! 

Ju shoqe të kohës mitare… 
Mikesha…motricka…pa faj! 
Ju humbtë në mjegull përfare, 
Dh`u solla ndër mend e po qaj! 

As flak` e shkendijes q`u shua, 
As syri qe nxihet e plas, 
Nuk lanë-o ju vasha për mua 
Vurratat e errët pas : 

Haj!flutur` e zezë me duar 
Një flutur secila prej jush 
Më la në gishtrinj dyke shkuar 
Pluhurin që ndrin posi prush… 

Sot cela pëllëmbën e dorës 
Q`u ciku gazmore dikur- 
Si pah verbimtar i dëborës 
Sërish po më ndrin një pluhur… 

Përse nuk m`u shojte përherë 
Të hesht të pushoj për kurdo, 
Ti mall që ner to pate lere 
Dh`u rite dh`u ndrite ner to! 

Ju shoh përtej mjegulles s`uaj 
E shpirtin prej jush e kam plot, 
Pa s`mund si t`a them, si t`a shuaj 
Ah!këngën e mbushur me lot. 

Se koti-u larguat menjanë, 
Me vajtte me kot aq larg, 
Kur sumbulla lot që më ranë
Si ruazat i shkova ne varg… 

Dh`i ndrita me syrin e fshehur… 
Dh`i vela me zërin mitar… 
Dh`i skuqa me buzen e dehur… 
Me shpuzen e flogut si ar… 

Oji!trendelin` e venitur 
Ju fali gjith eren e saj…- 
Pse rreh kaq me hov te cuditur, 
Haj!Zemera ime ti haj?… 

Ju lule q`u leu parevera, 
Dh`u cika me gas një mëngjes!… 
Se largu prej jush me ra era, 
E desha prej mallit te vdes./KultPlus.com

Poezi nga Zhuliana Jorganxhi

Këtë natë dashuri,
të prita më fort se kurrë!
Si bregu,
dallgët t’i derdhnin shkumën,
si nata,
gjoksin t’i çkopsitnin yjet,
si asnjëherë veten,
ndjeva të gënjyer!

Kush vallë nga rruga
të paska kthyer?!

gusht, 1974

*Titulli i origjinalit: “Këtë natë”/KultPlus.com

Poezi nga Anton Santori

S’mund të t’urrej

(Vjershëza e 12)

S’mund të t’urrej andaj tash po të lë, 

dhe mbanë detit thellë andej po shkoj. 
Natë edhe ditë, kur eci e flë, 

sikur jam afër, dhe kur larg qëndroj; 

në punë i kredhur, dhe kur s’bëj asgjë, 

n’anije vjelaçjerrë kur lundroj, 

fytyrën ta kam pranë gjithënjë:

je jeta ime andaj çdo ankth duroj./KultPlus.com

Poezi nga Guillaume Apollinaire

Ura Mirabo

Poshtë urës Mirabo lumi Senë shkon
pse m’u kujtua vallë
dashuria jonë pas hidhërimit gaz kishim gjithmonë

Le të bjerë nata ora të kumbojë
ditët seç po ikin, unë këtu qëndroj

Kapur dorë për dore le të rrimë përballë
ndërsa poshtë
urës së krahëve tanë
e lodhur vështrimesh, vala para çan

Le të bjerë nata ora të kumbojë
ditët seç po ikin, unë këtu qëndroj

Ikën dashuria si ky ujë që rrjedh
ikën dashuria si kjo jetë e qetë
dhe si shpresa që është kaq e sertë

Le të bjerë nata ora të kumbojë
ditët seç po ikin, unë këtu qëndroj

Treten ditët, edhe javët treten
as kohë e kaluar
as dashuritë s’kthehen
poshtë urës Mirabo shkon lumi i Senës

Le të bjerë nata ora të kumbojë
ditët seç po ikin, unë këtu qëndroj. / KultPlus.com

Poezi e shkruar nga Pablo Neruda

Nuk është se mendimet më janë mbyllur,
Nuk është se nuk dua te shoh dritë përsëri…
Është e thjeshtë, më mungon kjo,
Kjo që adhuroj – Më mungon ti!

Nuk është se fëmijët, nuk me pëlqejnë,
Por vdes morali, para syve të mi…
Edhe iluzionet e mia vdesin,
Përpara trishtimit – Më mungon ti!

Nuk është se kam harruar, qe për burrat,
Te mos tregosh qe dashuron, quhet trimëri…
Nuk është asnjë nga këto,
Por nuk me përgjigjesh,
Kur te thërras – Më mungon ti! /KultPlus.com

Raymond Carver

Tha që nuk duket mirë
tha që duket keq faktikisht shumë keq
i numërova tridhjetë e dy sosh në njërën mushkëri tha
para se të ndaloja së numëruari
i thashë më vjen mirë s’do të doja të dija
nëse do të kishte më shumë se aq
më pyeti nëse jam njeri religjioz a bie në gjunjë
nëpër zabele pyjesh duke kërkuar ndihmë
kur mbërrij te një mjegull pikëzash ujëvare
që më fryn drejt fytyrës dhe krahëve
a ndalem në ato çaste në kërkim të kuptimit
deri tash jo thashë por e kam ndër mend t’ia filloj sot
më vjen shumë keq tha
do të doja ta jepja ndonjë lajm të ndryshëm tha
unë thashë Amen ai tha diçka tjetër
nuk e dëgjova mirë dhe duke mos ditur ç’të bëja më
dhe duke mos dashur që ai ta përsëriste
dhe që unë ta shoshisja krejtësisht
sall e shikova për një minutë
dhe ai më shikoi gjithashtu
atëherë u çova dhe u dorështrëngova me këtë njeri që sapo më dha
diçka që kurrë askush në botë s’më kishte dhënë
bile edhe mund ta kem falënderuar shkaku i fuqisë së shprehisë

Përkthyer nga Artan Muhaxhiri/KultPlus.com

Poezi nga Mitrush Kuteli 

Jam shqiptar
e kosovar:
Zot e krenar,
-Zot e bujar-
mbi këtë Dhe,
që e kam fe
e përmbi fe:
e kam Vatan!
E kam Atdhe!
Që gjysh stërgjysh,
që brez pas brez,
që gjithëmonë!
Ti shkja thërret
ti shkja bërtet,
deri lart në retë:
se jam barbar.
Jo, s’jam!
si bërtet ti,
si buçet ti,
ti, Mal i Zi.

Po Vendin tim e dua,
lirinë e dua,-
e s’dua
zot
mbi mua.
Se jam këtu kur s’kish njeri,
kur s’kish kufi
as fqinjëri,
as shkja të zi.
Se jam këtu kur Mal i Zi
ish Iliri:
kur nga një det në tjatrin det
isha zot vetë!
Unë jam këtu nga moti
kur vetë Zoti
e bëri fushën fushë
e malin mal.
Unë jam këtu e do të jem
-dem baba dem-
sa mali të bëhet hi
e hiri mal përsëri. / KultPlus.com