Nga një derë e hapur për Krishtlindje tek një histori e përjetshme - rrëfimi prekës i çiftit britanik me një të pastrehë

Krishtlindjet shpesh shihen si një kohë për mirësi, por një akt i thjeshtë bujarie nga një çift i ri në Britani të Madhe, 50 vjet më parë, ndryshoi përgjithmonë jetën e tyre.
Më 23 dhjetor 1975, Rob Parsons dhe gruaja e tij, Dianne, po përgatiteshin për Krishtlindje në shtëpinë e tyre në Cardiff, kur dëgjuan një trokitje në derë.
Në pragun e tyre qëndronte një burrë me një qese mbeturinash në dorën e djathtë dhe një pulë të ngrirë në dorën e majtë, raporton BBC.
Robi e vĂ«shtroi fytyrĂ«n e burrit dhe e kujtoi nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« paqartĂ« si Ronnie Lockwood, njĂ« njeri qĂ« e kishte parĂ« herĂ« pas here nĂ« ShkollĂ«n e DielĂ«s kur ishte fĂ«mijĂ« dhe pĂ«r tĂ« cilin i kishin thĂ«nĂ« tĂ« sillej me mirĂ«si, sepse ai ishte âpak ndrysheâ.
âUnĂ« i thashĂ«: âRonnie, çfarĂ« ndodhi me pulĂ«n?â Ai tha: âDisa njerĂ«z ma dhuruan pĂ«r Krishtlindje.â Dhe pastaj unĂ« thashĂ« dy fjalĂ« qĂ« ndryshuan jetĂ«n tonĂ« tĂ« gjithĂ«ve.
âNuk jam i sigurt pse i thashĂ«, por i thashĂ«: âHajde brendaâ,â tha ai, transmeton Telegrafi.
Sapo i kishin mbushur 27 dhe 26 vjeç, çifti ndjeu se ishte detyruar ta merrnin nën kujdes Ronnien, i cili ishte autik.
Ata gatuan për të, e ndihmuan të lahej dhe ranë dakord ta mbajnë për Krishtlindje.
Ajo qĂ« filloi si njĂ« akt dhembshurie u shndĂ«rrua nĂ« njĂ« shoqĂ«ri tĂ« veçantĂ«, tĂ« mbushur me dashuri dhe kompromis, qĂ« zgjati 45 vjet â deri nĂ« ditĂ«n kur Ronnie vdiq.
Robi, tani 77 vjeç, dhe Dianne, tani 76 vjeç, ishin martuar katër vjet para se ta mirëprisnin Ronnien në shtëpinë e tyre.
Në atë kohë, Ronnie ishte pothuajse 30 vjeç dhe kishte mbetur pa shtëpi që në moshën 15-vjeçare, duke jetuar rreth Cardiffit dhe duke kaluar nga një punë te tjetra. Robi e shihte herë pas here në një klub rinor që ai drejtonte.
PĂ«r ta bĂ«rĂ« tĂ« ndihej sa mĂ« i mirĂ«pritur, ata i kĂ«rkuan familjes sĂ« tyre tâi sillte dhurata pĂ«r Krishtlindje â gjithçka, nga njĂ« palĂ« çorape deri te produkte pĂ«r kujdesin personal.
âE mbaj mend ende. Ai ishte ulur nĂ« tryezĂ«n e Krishtlindjes me ato dhurata pĂ«rpara dhe qau, sepse kurrĂ« mĂ« parĂ« nuk kishte pĂ«rjetuar njĂ« dashuri tĂ« tillĂ«, e kupton?â, tregoi Dianne, duke shtuar se âishte vĂ«rtet e jashtĂ«zakonshme ta shihjeâ.
Ăifti kishte planifikuar ta mbante deri ditĂ«n pas Krishtlindjes, por kur erdhi ajo ditĂ«, nuk patĂ«n zemĂ«r ta largonin Ronnien dhe vendosĂ«n tĂ« kĂ«rkonin kĂ«shilla nga autoritetet.
Sipas Robit, qendra pĂ«r personat e pastrehĂ« u tha se Ronnie kishte nevojĂ« pĂ«r njĂ« adresĂ« pĂ«r tĂ« gjetur punĂ«, por âpĂ«r tĂ« pasur njĂ« adresĂ«, duhet njĂ« punĂ«. Kjo Ă«shtĂ« njĂ« situatĂ« pa dalje ku gjenden shumĂ« njerĂ«z tĂ« pastrehĂ«â.
I vendosur në një shtëpi kujdesi që në moshën tetëvjeçare, Ronnie u zhduk nga Cardiff-i kur ishte vetëm 11 vjeç, tregoi Robi.
Vetëm shumë vite më vonë, ndërsa po bënte hulumtime për librin e tij "A Knock on the Door", ai zbuloi se çfarë i kishte ndodhur.
Ronnie ishte dĂ«rguar rreth 200 milje (321.8 km) larg, nĂ« njĂ« shkollĂ« qĂ« nĂ« njĂ« raport zyrtar pĂ«rshkruhej si âshkollĂ« pĂ«r djem me zhvillim tĂ« mangĂ«tâ, ku jetoi pĂ«r pesĂ« vjet.
âAi nuk kishte miq atje. Nuk kishte asnjĂ« punonjĂ«s social qĂ« ta njihte. Nuk kishte as mĂ«sues qĂ« ta njihninâ, tha ai.
Robi shtoi se Ronnie shpesh pyeste âA kam bĂ«rĂ« diçka tĂ« keqe?â, diçka qĂ« ata besojnĂ« se e kishte mĂ«suar gjatĂ« kohĂ«s sĂ« kaluar nĂ« atĂ« shkollĂ«.
âAi ishte gjithmonĂ« i shqetĂ«suar se mos kishte ofenduar dikĂ« ose kishte bĂ«rĂ« ndonjĂ« gjĂ« gabimâ, theksoi Robi.
NĂ« moshĂ«n 15-vjeçare, Ronnie u dĂ«rgua sĂ«rish nĂ« Cardiff âpa asgjĂ«â, thanĂ« ata.
Ăifti tregoi se, nĂ« fillim, Ronnie ishte pak i vĂ«shtirĂ« pĂ«r tâu afruar, pasi e kishte tĂ« vĂ«shtirĂ« tĂ« mbante kontakt me sy dhe bisedat i mbante shumĂ« tĂ« shkurtra.
âPor pastaj e njohĂ«m mĂ« mirĂ« dhe, sinqerisht, filluam ta donim vĂ«rtetâ, thanĂ« ata.
Ata e ndihmuan Ronnien të gjente punë si punëtor pastrimi dhe e çuan të blinte rroba të reja, pasi zbuluan se ai ende mbante të njëjtat rroba që i ishin dhënë kur ishte adoleshent në shkollë.
âNuk kishim fĂ«mijĂ« tanĂ«. Ishte sikur po vishnim fĂ«mijĂ«n tonĂ« pĂ«r ditĂ«n e parĂ« tĂ« shkollĂ«s â ishim prindĂ«r krenarĂ«â, tha Robi. Ai shtoi se, ndĂ«rsa po dilnin nga dyqani, Dianne i kishte thĂ«nĂ«: âAi ka gjetur punĂ« si pastrues dhe ne e kemi veshur sikur tĂ« ishte figura kryesore e Dorchester Hotel.â
Robi, i cili ishte avokat, zgjohej një orë më herët çdo mëngjes për ta çuar Ronnien në punë, përpara se të shkonte vetë në zyrë.
Kur kthehej nĂ« shtĂ«pi, Ronnie shpesh ishte ulur aty, thjesht duke buzĂ«qeshur. NjĂ« mbrĂ«mje, Robi e pyeti âRonnie, çfarĂ« po tĂ« bĂ«n tĂ« qeshĂ«sh kaq shumĂ«?â
Ronnie iu pĂ«rgjigj âRob, kur mĂ« çon nĂ« punĂ« nĂ« mĂ«ngjes, burrat e tjerĂ« pyesin: âKush Ă«shtĂ« ai qĂ« tĂ« sjell nĂ« punĂ« me atĂ« makinĂ«?â Dhe unĂ« u them: âOh, ky Ă«shtĂ« avokati imââ.
âNuk mendojmĂ« se ai ishte krenar sepse e çonte nĂ« punĂ« njĂ« avokatâ, tha Robi, âpor mendojmĂ« se ndoshta ai kurrĂ« nuk kishte pasur dikĂ« qĂ« ta çonte nĂ« ditĂ«n e parĂ« tĂ« shkollĂ«s. Dhe tani, gati 30 vjeç⊠mĂ« nĂ« fund, dikush Ă«shtĂ« tek portaâ.
Ronnie kishte shumë rituale me të cilat ata u mësuan me kalimin e kohës, përfshirë zbrazjen e makinës larëse të enëve çdo mëngjes, dhe Robi bënte sikur habitej çdo herë, për të mos e zhgënjyer Ronnien.
âĂshtĂ« e vĂ«shtirĂ« tĂ« dukesh i befasuar kur tĂ« bĂ«jnĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n pyetje tĂ« martĂ«n qĂ« ta kanĂ« bĂ«rĂ« edhe tĂ« hĂ«nĂ«n, por ky ishte Ronnie. Dhe ne e bĂ«mĂ« kĂ«tĂ« pĂ«r 45 vjetâ, tha ai me tĂ« qeshur.
âAi kishte qartazi vĂ«shtirĂ«si me leximin dhe shkrimin, por çdo ditĂ« blinte gazetĂ«n South Wales Echoâ, shtoi Dianne.
Ădo Krishtlindje, Ronnie u blinte gjithmonĂ« tĂ« njĂ«jtat kartela dhuratĂ« tĂ« Marks & Spencer, por çdo vit e pĂ«rjetonte me tĂ« njĂ«jtin gĂ«zim reagimin e tyre, sikur tĂ« ishte hera e parĂ«.
Ronnie kalonte njĂ« pjesĂ« tĂ« madhe tĂ« kohĂ«s sĂ« lirĂ« nĂ« kishĂ«n e tyre lokale, ku mblidhte donacione pĂ«r tĂ« pastrehĂ«t dhe pĂ«rgatiste sallĂ«n pĂ«r shĂ«rbesat, duke i rreshtuar karriget âme shumĂ« kujdesâ.
Dianne kujtonte njĂ« ditĂ« kur ai u kthye nĂ« shtĂ«pi me njĂ« palĂ« kĂ«pucĂ« tĂ« ndryshme dhe ajo e pyeti: âRonnie, ku janĂ« kĂ«pucĂ«t e tua?â
Ai iu përgjigj se ia kishte dhënë një burri të pastrehë që kishte nevojë për to.
âKy ishte lloji i njeriut qĂ« ishte. Ai ishte i mrekullueshĂ«mâ, thanĂ« ata.
Një nga periudhat më të vështira për familjen ishte kur Dianne u sëmur me ME, e njohur edhe si sindroma e lodhjes kronike, dhe kishte ditë kur nuk arrinte të ngrihej nga shtrati.
âKisha njĂ« vajzĂ« tĂ« vogĂ«l trevjeçare dhe Robi ishte larg pĂ«r shkak tĂ« punĂ«sâ, tregoi Dianne.
MegjithatĂ«, ajo tha se Ronnie ishte âi jashtĂ«zakonshĂ«mâ nĂ« atĂ« kohĂ«: ai pĂ«rgatiste shishet e qumĂ«shtit pĂ«r djalin e tyre, Lloyd, ndihmonte nĂ« punĂ«t e shtĂ«pisĂ« dhe luante me vajzĂ«n e tyre, Katie, duke u bĂ«rĂ« njĂ« mbĂ«shtetje e pazĂ«vendĂ«sueshme pĂ«r familjen.
Edhe pse pranuan se dinamika kishte sfidat e saj - përfshirë betejën 20-vjeçare të Ronniet me varësinë ndaj bixhozit - ata nuk mund ta imagjinonin jetën e tyre pa të.
âNuk Ă«shtĂ« diçka qĂ« do ta rekomandoja si strategji. Por Ronnie pasuroi jetĂ«n tonĂ« nĂ« shumĂ« mĂ«nyra. Ai kishte njĂ« zemĂ«r tĂ« madhe, Ronnie. Ishte i sjellshĂ«m, por edhe i zemĂ«ruar,â tha Dianne, duke shtuar ânganjĂ«herĂ« isha nĂ«na e tij, nganjĂ«herĂ« punonjĂ«sja sociale e tij, dhe nganjĂ«herĂ« kujdestarja e tij. NjĂ« ditĂ«, dikush u pyet fĂ«mijĂ«ve tanĂ«: âSi e pĂ«rballuat Ronnien kur shokĂ«t tuaj vinin nĂ« shtĂ«pi?â Dhe ata thanĂ«: âNuk mendojmĂ« shumĂ« pĂ«r kĂ«tĂ«, Ă«shtĂ« thjesht Ronnieââ.
Rob shtoi se âfĂ«mijĂ«t tanĂ« kurrĂ« nuk e kanĂ« njohur jetĂ«n pa Ronnie. Ai ishte aty para se ata tĂ« vinte dhe ishte aty edhe kur ata u larguan, madje edhe me fĂ«mijĂ«t e tyreâ.
NdĂ«rkohĂ« qĂ« fĂ«mijĂ«t e tyre po rriteshin dhe shtĂ«pia e tyre me njĂ« banjo dukej e ngushtĂ«, ata vendosĂ«n tâi sugjeronin Ronniet tĂ« merrte njĂ« apartament pranĂ« tyre.
Por kur hynĂ« nĂ« dhomĂ«n e tij, ai pĂ«rsĂ«riti pyetjen e njohur âA kam bĂ«rĂ« diçka tĂ« keqe?â
Rob tregoi se Dianne e qetĂ«soi duke e nxjerrĂ« nga dhoma, por pastaj shpĂ«rtheu nĂ« lot dhe tha âUnĂ« nuk mund ta bĂ«j kĂ«tĂ«â.
Disa net mĂ« vonĂ«, Ronnie hyri nĂ« dhomĂ«n e tyre dhe pyeti.: âNe tre jemi miq tĂ« ngushtĂ«, apo jo?â
âI thashĂ«: âPo, Ronnie, ne tre jemi miq tĂ« ngushtĂ«â,â tha Rob.
âDhe do tĂ« jemi bashkĂ« pĂ«rgjithmonĂ«, apo jo?â pyeti ai.
Pas njĂ« heshtjeje tĂ« vogĂ«l, ndoshta shumĂ« tĂ« gjatĂ«, Rob shikoi Dianne dhe i tha.âpo, Ronnie, ne do tĂ« jemi bashkĂ« pĂ«rgjithmonĂ«. Dhe kĂ«shtu ishteâ.
Ronnie vdiq nĂ« vitin 2020, nĂ« moshĂ«n 75-vjeçare, pas njĂ« goditjeje nĂ« tru. Ăifti thotĂ« se mungesa e tij ndjehet shumĂ« ende.
VetĂ«m 50 persona lejohej tĂ« merrnin pjesĂ« nĂ« funeralin e tij pĂ«r shkak tĂ« COVID-19, por âbiletat ishin mĂ« tĂ« kĂ«rkuara se njĂ« koncert i Coldplayâ, qeshi Rob.
Ata morĂ«n tĂ« paktĂ«n 100 kartolina ngushĂ«llimi, nga âprofesorĂ« tĂ« Universitetit tĂ« Oksfordit, te politikanĂ« dhe tĂ« papunĂ«â.
Pas vdekjes së tij, një qendër e re mirëqenieje me vlerë 1.6 milion funte (1.83 milion euro), e lidhur me Kishën Glenwood në Cardiff, u emërua Lockwood House, sipas dëshirës së Ronniet.
Megjithatë, ndërtesa e vjetër dhe ajo e re nuk përputheshin saktësisht, dhe ata kishin nevojë për fonde shtesë për të përfunduar rinovimin.
âPor nuk kishin pse tĂ« shqetĂ«soheshin,â tha Rob, duke shtuar se âgati deri nĂ« qindarkĂ«n e fundit, ishte saktĂ«sisht shuma qĂ« Ronnie kishte lĂ«nĂ« nĂ« testamentin e tij. NĂ« fund, njeriu i pastrehĂ« vendosi çatinĂ« mbi kokat tona tĂ« gjithĂ«ve. A nuk Ă«shtĂ« e mahnitshme?â
âUnĂ« mendoj se gjithçka ishte e destinuarâ, tha Dianne. âNjerĂ«zit na pyesin: si ndodhi â 45 vjet â por e vĂ«rteta e thjeshtĂ« Ă«shtĂ« se ndodhi ditĂ« pas dite. Ronnie solli njĂ« pasuri tĂ« jashtĂ«zakonshme nĂ« jetĂ«n tonĂ«â, pĂ«rfundoi ajo. /Telegrafi/






































