TERAPI E RE E BAZUAR TE DRITA
Një ekip shkencëtarësh të udhëhequr nga Dr. Artur Pinto në Universitetin e Portos në Portugali, në bashkëpunim me studiues të UT Austin, ka krijuar një trajtim të ri kundër kancerit që përdor dritën LED dhe grimca shumë të vogla të oksidit të kallaisë. Kjo metodë synon drejtpërdrejt qelizat e kancerit dhe nuk dëmton indet e shëndetshme. Trajtimi është jo invaziv dhe përfaqëson një hap të rëndësishëm në mjekësinë moderne.

SI FUNKSIONON TRAJTIMI
Drita LED në spektrin infra të kuq aktivizon nanoflakes brenda tumorit. Këto grimca e kthejnë dritën në nxehtësi të përqendruar, e cila shkatërron vetëm qelizat e kancerit, ndërsa lë të paprekura lëkurën dhe indet e shëndetshme përreth. Procesi është i kontrolluar, i synuar dhe jashtëzakonisht i sigurt.

EFEKTIVITET DHE SIGURI MBRESËLËNËSE
Sipas studimeve të publikuara në ACS Nano, vetëm 30 minuta ekspozim ndaj dritës mjaftuan për të eliminuar deri në 92 për qind të qelizave të kancerit të lëkurës dhe 50 për qind të qelizave të kancerit kolorektal, ndërsa qelizat e shëndetshme mbetën të paprekura. Rezultatet tregojnë potencial të madh dhe një profil sigurie shumë të favorshëm.

Edhe pse rezultatet më të forta të deritanishme janë vërejtur te qelizat e kancerit të lëkurës, kjo terapi nuk kufizohet vetëm në trajtimin e tyre. Testet laboratorike treguan efekt të ndjeshëm edhe te qelizat e kancerit kolorektal, duke hapur mundësinë që metoda të përdoret në shumë lloje të tjera tumoresh që janë të aksesueshme nga drita infra të kuqe ose përmes pajisjeve endoskopike. Kjo e vendos terapinë me dritë në një pozicion premtues për trajtimin e tumoreve sipërfaqësore, atyre që mund të arrihen me sondë dritore, si dhe të tjerë që kërkojnë shkatërrim të lokalizuar pa dëmtuar indet përreth.

PËRPARËSI KRAHASUAR ME TRAJTIMET KLASIKE
Ndryshe nga kimioterapia dhe kirurgjia, që shpesh shkaktojnë efekte anësore të rënda, kjo terapi është minimalisht invazive dhe shkatërron vetëm qelizat e sëmura. Rreziku është më i ulët, efektet anësore më të pakta dhe trajtimi mund të rezultojë më ekonomik. Në disa raste, pacientët madje mund të shmangin edhe shtrimin në spital.

E ARDHMJA E TRAJTIMIT: NGA SPITALI TEK SHTËPIA
Ekipi i Dr. Pinto po punon për zhvillimin e pajisjeve portative që do t’u lejonin pacientëve të marrin terapinë edhe në kushte shtëpie. Kjo do të rriste komoditetin, aksesin dhe mund të ulte ndjeshëm rrezikun e rikthimit të sëmundjes. Nëse teknologjia avancon sipas parashikimeve, ajo ka potencial të transformojë mënyrën se si trajtohet kanceri në mbarë botën.

Porto, qyteti ku po zhvillohet ky revolucion mjekësor, është sot një nga qendrat më të rëndësishme kërkimore të Evropës.

KUR PRITET TË JETË I DISPONUESHËM KY TRAJTIM PËR NJERËZIT?

Edhe pse rezultatet laboratorike janë shumë premtuese, terapia është ende në fazat e para të zhvillimit. Përpara se të përdoret te pacientët, duhet të kalojë në disa etapa të detyrueshme shkencore dhe rregullatore.

1. Faza para-klinike (testime në kafshë)

Do të vlerësohen siguria, doza optimale dhe mënyra se si nanoflakes sillen brenda një organizmi të gjallë. Kjo fazë zgjat zakonisht 1 deri në 3 vite.

2. Provat klinike te njerëzit

Përfshijnë tre faza:
• Faza 1: testim sigurie (10–50 pacientë)
• Faza 2: testim efektiviteti (100–300 pacientë)
• Faza 3: prova të gjera ndërkombëtare (300–3000 pacientë)

Vetëm pasi të kalohen këto faza, terapia mund të marrë miratimin e autoriteteve shëndetësore. Kjo mund të zgjasë 6 deri në 10 vite.

3. Miratimi, prodhimi dhe shpërndarja globale

Pasi trajtimi miratohet, duhen edhe 1 deri në 2 vite për:
• prodhimin e pajisjeve
• trajnimin e mjekëve
• krijimin e infrastrukturës së shpërndarjes

PRA, SA SHPEJT MUND TË OFROHET PËR PACIENTËT?

Nëse të gjitha fazat ecin sipas pritshmërive, terapitë me LED dhe oksid kallaisë mund të jenë të disponueshme për publikun: brenda 7 deri në 12 viteve të ardhshme.

Megjithatë, për raste të rënda ose të pashpresa, disa qendra kërkimore mund të kërkojnë autorizime të veçanta për përdorim të hershëm.

The post Zhvillim i madh! 92% e qelizave të kancerit të lëkurës mund të shkatërrohen me terapi të saktë me dritë appeared first on iconstyle.al.

Eurovizioni 2026 nuk është anulluar, të paktën jo zyrtarisht. Festivali i 70 vjetorit është planifikuar të zhvillohet në Vjenë të Austrisë, me finalen më 16 maj 2026, në Wiener Stadthalle. Vendimi për ta mbajtur pikërisht aty u mor pasi Austria fitoi Eurovizionin 2025 dhe EBU konfirmoi zyrtarisht qytetin pritës dhe datat.

Ajo që po ndodh është një krizë e madhe politike dhe morale brenda garës, e lidhur me pjesëmarrjen e Izraelit në kushtet e luftës në Gaza. Në Asamblenë e Përgjithshme të EBU, një sërë radiotelevizionesh kërkuan që Izraeli të përjashtohej, por nuk u mbajt asnjë votim i posaçëm për këtë. Në vend të kësaj, EBU miratoi disa rregulla të reja që kufizojnë promovimin e këngëve nga qeveri apo palë të treta, por ruajti të drejtën e Izraelit për të marrë pjesë. 

Ky vendim solli reagime zinxhir. Irlanda, Spanja, Holanda dhe Sllovenia njoftuan se do ta bojkotojnë Eurovizionin 2026, duke deklaruar se nuk mund të marrin pjesë në një garë ku, sipas tyre, injorohet kriza humanitare në Gaza dhe përdoret një event kulturor për të “normalizuar” një konflikt të përgjakshëm. Disa media ndërkombëtare e kanë quajtur këtë bojkot krizën më të madhe në historinë e Eurovizionit. 

Nga ana tjetër, vende të tjera si Gjermania dhe një pjesë e vendeve nordike kanë dalë hapur në mbrojtje të vendimit të EBU, duke argumentuar se Eurovizioni është krijuar pas Luftës së Dytë Botërore pikërisht për të bashkuar popujt dhe jo për t’i përjashtuar. Ata thonë se përjashtimi i Izraelit do ta politizonte edhe më fort garën dhe do të krijonte precedent të rrezikshëm. 

Kjo ndarje ka hapur një debat të madh: ku mbaron “United by Music” dhe ku fillon hipokrizia. Rusia mbetet e përjashtuar për shkak të agresionit në Ukrainë, ndërsa Izraeli lejohet të marrë pjesë pavarësisht thirrjeve nga shumë artistë, aktivistë dhe vetë radiotelevizione publike për ta suspenduar.

Pikërisht për shkak të këtyre bojkotimeve, në rrjete sociale janë përhapur lajme dhe thashetheme se “Eurovision 2026 është anulluar” ose se “festivali po bie”. Zyrtarisht, asgjë e tillë nuk ka ndodhur: EBU vazhdon përgatitjet për Vjenën, lista e vendeve pjesëmarrëse vijon të përditësohet dhe sistemi i përzgjedhjes së këngëve është në proces në shumë shtete, përfshirë edhe ato që kanë konfirmuar se do të marrin pjesë pavarësisht kontestit. 

Pra, situata reale është kjo: Eurovizioni 2026 mbahet, por me hijen e një bojkoti historik mbi kokë. Një pjesë e Evropës zgjedh të protestojë duke dalë nga gara, një pjesë tjetër zgjedh të qëndrojë “brenda” dhe ta përdorë skenën për mesazhe paqeje. 

The post Kriza më e madhe në historinë e Eurovizionit: A do të mbahet festivali në 2026? appeared first on iconstyle.al.

Në Athinë, tym gazi lotsjellës dhe goditje me shkopinj gome shoqëruan sërish përvjetorin e vrasjes së 15 vjeçarit Alexandros Grigoropoulos, që u ekzekutua nga një polic më 6 dhjetor 2008 në lagjen Exarcheia.

Qindra e mijëra qytetarë, kryesisht të rinj, marshuan nga universitetet drejt qendrës së kryeqytetit duke denoncuar dhunën policore dhe pandëshkueshmërinë. Si çdo vit, pjesë të marshimit u kthyen në përplasje të ashpra mes një grupi protestuesish me kapuç dhe policisë së trazirave, ku u përdorën kokteje molotov, granata zhurmuese dhe topa uji.

Për shumë grekë, kujtimi i Alexis nuk lidhet vetëm me një vrasje të padrejtë, por me gjithë periudhën e krizës, papunësinë dhe masat shtrënguese që e shoqëruan Greqinë në dekadën pas ngjarjes. 

Pak më në veri, në Bullgari, zemërimi shpërtheu për një arsye tjetër: projekt-buxheti 2026, i pari i përgatitur në euro përpara anëtarësimit të vendit në eurozonë.

Dhjetëra mijëra njerëz, shumica të rinj të brezit Gen Z, mbushën sheshet e Sofjes dhe qyteteve të tjera duke kundërshtuar rritjen e taksave, kontributeve të sigurimeve shoqërore dhe borxhit publik.

Ata thonë se nuk kanë besim që një qeveri e varur nga oligarkë të sanksionuar për korrupsion mund të menaxhojë paratë e tyre. Simbole si derri i madh plastik “kundër babëzisë” u kthyen në ikonë të protestave, ndërsa rrjetet sociale u përdorën si instrument kryesor organizimi. Pas presionit, kryeministri Rosen Zhelyazhov u detyrua ta tërheqë projekt-buxhetin dhe të premtojë një variant të ri, por protestuesit nuk u tërhoqën: tani kërkesat shkojnë nga transparenca fiskale deri te dorëheqja e qeverisë dhe zgjedhje të parakohshme.
Në të dyja rastet, në rrugë dalin mijëra njerëz për të kërkuar të drejtat më bazike: sigurinë fizike përballë armës së shtetit dhe sigurinë ekonomike përballë vendimeve fiskale që prekin jetën e përditshme. Greqia ngre zërin kundër një sistemi ku një adoleshent mund të vritet nga polici dhe, 17 vjet më pas, plagët shoqërore nuk janë mbyllur. Bullgaria shpërthen kundër një modeli qeverisjeje ku korrupsioni shihet si rregull, jo përjashtim, dhe ku kalimi në euro shoqërohet me frikën se çmimin do ta paguajnë qytetarët e zakonshëm.

Nga Athina në Sofje, mes tymit, sloganeve dhe sirenave, shoqëritë nuk pranojnë më të jenë spektatore të vendimeve që u ndryshojnë jetën. E drejta për të protestuar mbetet mjeti i fundit për të detyruar pushtetin të dëgjojë, qoftë për një djalë 15 vjeç që nuk jeton më, qoftë për një të ardhme ekonomike që rrezikon t’u vidhet brezave të rinj.

The post Greqia në këmbë për vrasjen e adoleshentit, Bullgaria kundër projekt-buxhetit 2026: bota digjet nga protestat appeared first on iconstyle.al.

Ajo është nëntë vjeçe, jeton në Monza me prindërit dhe motrën e saj të vogël Mia, dhe ëndërron të bëhet “piktore, stiliste mode”, por mbi të gjitha, do të donte të bëhej këngëtare, dhe tashmë është në rrugën e duhur për ta arritur këtë: Shqiptarja Emma Dakoli është fituesja e edicionit 2025 të Zecchino d’Oro, konkursit historik të këngës kushtuar fëmijëve.

E shoqëruar nga Piccolo Coro dell’Antoniano me regji nga Margherita Gamberini, vajza e vogël këndoi “Ci pensa il vento” në skenën e Antonianos në Bolonja (teksti nga Francesco Marruncheddu dhe Lodovico Saccol, muzika nga Lodovico Saccol), kushtuar temave të shpresës dhe paqes, të cilat janë më aktuale se kurrë.

“Edhe pse nuk mund ta shihni, era bën kaq shumë gjëra për ne. Than rrobat e varura dhe lotët në fytyrat tona, kthen faqet e librave, sjell polen dhe këngë”, këndoi artistja e vogël. “Dhe ndonjëherë, nëse ndalesh për të dëgjuar, do të ndjesh paqen që fryn përtej kufijve, ndërsa flamuj me shumë ngjyra valëviten në qiell”.

Një këngë që Emmës i pëlqeu shumë sepse “në fillim bëhet fjalë për një vajzë të vogël që mërzitet sepse nuk është verë dhe nuk mund të notojë më në det”, shpjegon ajo, “Por pastaj vjen gjyshja e saj dhe i shpjegon gjithçka që mund të bëjë era”.

Kënga u vlerësua në fund të finales, u transmetua drejtpërdrejt në Rai Uno dhe u prezantua nga drejtori artistik Carlo Conti. “Kur u zgjodh si soliste për Zecchino d’Oro të 68-të, vajza ime Emma përmbushi një nga ëndrrat e saj më të mëdha”, shkroi babai i saj Flori disa ditë më parë në grupin e Facebook-ut ‘Monza Info’. “Është një vajzë e vogël nga Monza. Nëse mundeni, ndiqeni dhe bëni tifo për të”.

Dhe bashkëqytetarët e këngëtares së vogël nuk u kursyen: fitorja e Emmës u përshëndet me dhjetëra komente entuziaste. “Çfarë emocionesh. Këtu në shtëpi kemi brohoritur me ju, na dëgjuan edhe fqinjët” shkroi dikush. Një tjetër përdoruese ia kthen: “Urime Emma, ky është vetëm fillimi i një karriere të jashtëzakonshme, vazhdo ta bësh zërin tënd të shkëlqejë”. Ka edhe nga ata që sigurojnë se “e kuptova që do të fitonte që kur e dëgjova. Kënga është shumë e bukur dhe ajo është fantastike. E ka merituar”.

Në videomesazhin e prezantimit, të publikuar në kanalet sociale të Zecchino d’Oro para garës, Emma shpjegoi se “kafsha ime e preferuar është macja sepse është shumë e lezetshme dhe ushqimi im i preferuar janë lazanjat. Kam një motër të vogël pesëvjeçare që quhet Mia dhe në kohën e lirë pas shkollës luaj gjithmonë me të dhe me shoqet e mia”. Për ta mbështetur atë nga shtëpia ishte edhe i gjithë Piccolo Coro MiMiSol i Monzas, ku vajza ushqen pasionin e saj për këngën: “Dhe jemi në tre. Pas Sara Maria Corrado dhe Diana Giorcelli, Emma Dakoli është fëmija i tretë i korit MiMiSol që fluturon drejt Zecchino d’Oro – shkruhej në postimin e shpërndarë në Facebook para se e vogla të niste aventurën e saj – Një arritje që dëshmon seriozitetin dhe suksesin e shoqatës sonë, që vazhdon t’i udhëheqë të rinjtë drejt sukseseve të mëdha”.

Për korin e Monzas, ky ka qenë “një vit galaktik në çdo kuptim: jemi futur në koralet e Galassia dell’Antoniano, për herë të parë koristët tanë kanë mundur të dëgjojnë dhe të votojnë këngët duke shprehur mendimin e tyre dhe ndonjëherë kanë qenë shumë të rreptë – kanë festuar dje nga MiMiSol – Dhe në fund të puntatës, Zecchino d’Oro u fitua nga kënga e kënduar nga mikja jonë e aventurave muzikore Emma, autore e një interpretimi të mrekullueshëm”. E intervistuar nga stafi i konkursit muzikor, ylli i vogël kishte bërë pak ditë më parë një apel: “Do të doja shumë një qen ose një mace, por mami nuk ma lejon, ndaj do të më mjaftonte edhe një hardhucë e vogël. Mami, të lutem, a ma dhuron një qen ose një mace?”. Kush e di nëse pas kësaj performance në Antoniano dëshira e saj do të realizohet. Ndërkohë ajo vazhdon të ëndërrojë: “Për ta ndryshuar botën, do të më pëlqente të kisha fuqinë e ujit. Do të duhej për t’u ushqyer dhe pastaj për t’u larë kur të doje, sepse mund të krijoje një det ku të notoje edhe në dimër. Dhe pastaj do të mund t’i ndihmoja zjarrfikësit me ujin”./La Repubblica

The post Sukses shqiptar në Itali/ Emma Dakoli, 9 vjeç, fiton Zecchino d’Oro: Ëndrra ime është kënga dhe fuqia e ujit appeared first on iconstyle.al.

Çdo 3 dhjetor bota ndalet për t’u kujtuar se dinjiteti dhe barazia nuk janë privilegj por të drejtë. Kjo ditë, e shpallur nga Kombet e Bashkuara që në vitin 1992, synon të sjellë në vëmendje sfidat e mëdha me të cilat personat me aftësi të kufizuara përballen çdo ditë, duke kërkuar përfshirje të vërtetë në shoqëri, arsim, punësim dhe në çdo hap të jetës publike. Në Shqipëri, realiteti i tyre është shumë larg asaj që duhet të ishte në një vend që pretendon barazi dhe respekt për të drejtat e njeriut.

Për një pjesë të madhe të personave me aftësi të kufizuar, vështirësitë nisin që në fëmijëri. Shumë shkolla nuk kanë rampa, ashensorë, tualete të përshtatura apo pajisje ndihmëse. Një nxënës që përdor karrocë nuk mund të hyjë dot në shkollën e vet pa ndihmën e të tjerëve. Gjithashtu mungojnë mësues ndihmës, terapistë dhe psikologë, duke e bërë integrimin real shumë të vështirë. Ka ende raste kur prindërve u thuhet me të nënqeshur se fëmija i tyre “nuk përshtatet” me klasën, duke nënkuptuar se struktura nuk mund, ose nuk do, të ofrojë mbështetjen e duhur. Në arsimin e mesëm dhe atë universitar situata bëhet edhe më kufizuese, pasi mungesa e infrastrukturës dhe mbështetjes akademike i lë shumë të rinj jashtë mundësisë për të ndjekur ëndrrat e tyre.

Vështirësitë shtrihen edhe në tregun e punës, ku diskriminimi është shpesh i heshtur, por i gjithanshëm. Shumë biznese private nuk i zbatojnë kuotat ligjore për punësimin e personave me aftësi të kufizuara. Punëdhënësit shpesh i shohin si barrë, jo si individë me potencial, aftësi dhe kualifikime. Vendstacionet e punës rrallë herë përshtaten, teknologjitë ndihmëse mungojnë dhe transporti i paaksesueshëm e bën të pamundur lëvizjen e tyre të pavarur. Si pasojë, pjesëmarrja e personave me aftësi të kufizuara në tregun e punës është ndër më të ulëtat në rajon, duke i shtyrë në varësi ekonomike dhe izolim social.

Aksesimi i shërbimeve shëndetësore dhe sociale është një tjetër barrë e rëndë. Terapitë rehabilituese shpesh janë të kushtueshme dhe jashtë mundësive të shumicës së familjeve. Qendrat publike janë pak dhe të mbingarkuara, ndërsa procedurat burokratike për përfitime ekonomike janë të lodhshme dhe shpesh poshtëruese. Në shumë institucione shëndetësore mungon infrastruktura bazë si rampa, ashensorë apo shërbime të përshtatura, duke i detyruar individët të varen nga të tjerët për veprime më elementare.

Edhe mbështetja nga shteti mbetet larg nevojave reale. Pagesat mujore për aftësinë e kufizuar janë të ulëta dhe nuk përballojnë as terapitë bazike që shumë familje i paguajnë vetë me sakrifica të mëdha. Qendrat publike të rehabilitimit janë pak dhe të tejngarkuara, ndërsa shërbimet sociale shpesh funksionojnë me mungesa të theksuara të stafit dhe të pajisjeve. Përfitimet ekonomike dhe ndihmat shtetërore kërkojnë procedura të gjata dhe të lodhshme, që shpesh përfundojnë duke i dekurajuar familjet. Në teori, Shqipëria ka ligje për mbrojtjen dhe integrimin e personave me aftësi të kufizuar, por në praktikë zbatimi i tyre mbetet i dobët dhe i pjesshëm. Ky hendek midis ligjit dhe realitetit i lë shumë individë të pambrojtur, duke e bërë pavarësinë e tyre një betejë të përditshme.

Në përditshmëri, vështirësitë më të dukshme i ofron vetë qyteti: trotuare të dëmtuara, makina të parkuara pa sens, autobusë urbanë pa platforma ngritëse, ndërtesa publike të paarritshme. Infrastruktura, që duhet të jetë e përbashkët për të gjithë, mbetet një mur i padukshëm por i fortë që i ndan nga normaliteti.

Përveç pengesave fizike, ekziston edhe një barrierë e rrënjosur thellë: paragjykimi. Shpesh shoqëria i sheh si individë që duhen “mëshiruar” dhe jo si qytetarë me të drejta, potencial dhe talent. Izolimi social dhe stigma e bëjnë edhe më të vështirë integrimin, duke krijuar ndarje që nuk kanë vend në një shoqëri që synon zhvillimin.

Kjo ditë duhet të jetë kujtesë se ligjet ekzistojnë për të mbrojtur dinjitetin e tyre, por zbatimi praktik është ende larg. Personat me aftësi të kufizuara nuk kërkojnë privilegje, por akses, respekt dhe mundësi të barabarta. Ata nuk kërkojnë të trajtohen si të dobët, por si qytetarë të njëjtë me të gjithë.

Barazia nuk matet me fjalë, por me derën që hapet dhe me pengesën që largohet. Në fund të ditës, forca e një shoqërie matet me mënyrën se si kujdeset për ata që kanë më shumë nevojë për mbështetje. Nëse e ndryshojmë realitetin për ta, e përmirësojmë për të gjithë.

The post 3 Dhjetori, Dita Ndërkombëtare e Personave me Aftësi të Kufizuar: Me cilat vështirësi përballen ende në Shqipëri? appeared first on iconstyle.al.

Prej më shumë se dy vitesh në Bashkimin Europian po zhvillohet një debat i madh, por shumë pak i kuptuar nga publiku i gjerë. Ai lidhet me një propozim ligjor që njihet si ChatControl, një rregullore që synon të luftojë abuzimin seksual ndaj fëmijëve online. Qëllimi është i drejtë, por mjeti që propozohet rrezikon të çojë Europën në një epokë të re kontrolli, ku privatësia e komunikimeve mund të zbehet deri në zhdukje.

Gjithçka nisi në vitin 2021, kur Komisioni Europian propozoi që platformat digjitale të kenë detyrim të skanojnë mesazhet e përdoruesve për të zbuluar përmbajtje të paligjshme. Ishte hera e parë që u kërkua publikisht ndërtimi i një mekanizmi që, në praktikë, hap derën për survejim të gjerë të komunikimeve private.

Debati shpërtheu menjëherë. Ekspertë të teknologjisë, organizata të të drejtave të njeriut dhe madje edhe figura brenda institucioneve europiane paralajmëruan se një mjet i tillë është jashtëzakonisht i rrezikshëm. Sepse nëse mesazhet tona, të çdokujt, mund të skanohen nga një algoritëm, atëherë bie parimi bazë i komunikimit privat dhe i enkriptimit. Dhe kur bie ky parim, hapet një precedent që vështirë se ndalet.

Ditët e fundit, shtetet anëtare të BE kanë rënë dakord për ndryshimet e fundit të rregullores. Pika më e diskutuar, skanimi i detyrueshëm i mesazheve private, është hequr. Por rreziku nuk është zhdukur. Kompanive u lejohet ende të kryejnë skanim masiv vullnetar dhe përjashtimi që u jep këtë të drejtë do të zgjatet përtej vitit 2026. Në praktikë, kjo do të thotë se teknologjia e mbikëqyrjes mbetet aty, funksionale dhe mund të zgjerohet me vendim politik në çdo moment.

Kritikët paralajmërojnë se kjo është faza më e rrezikshme: kur një mekanizëm vendoset në sistem, ai rrallë kthehet mbrapsht. Fillon si mjet për të luftuar një krim të rëndë, por më pas mund të përdoret për arsye të tjera, duke prekur gazetarë, aktivistë, opozita politike, apo thjesht qytetarë të zakonshëm që kërkojnë privatësi.

Ky debat na shqetëson edhe ne, sepse teknologjitë e komunikimit nuk njohin kufij. Rregullat e BE-së prekin edhe platformat globale që përdorim çdo ditë. Sepse një Europë me standarde të dobësuara të privatësisë përfundon duke krijuar modele kontrolli që mund të përhapen më tej. Dhe sepse liria digjitale është sot një pjesë thelbësore e lirisë individuale.

ChatControl është një pikë kthese për të ardhmen e komunikimit. Është pyetja nëse pranojmë që mesazhet tona, fotot, bisedat, mendimet më intime, të mund të kalojnë në filtrat e një sistemi skanimi, sado i sofistikuar apo qëllim-mirë të jetë.

Në emër të një qëllimi të drejtë nuk duhet të normalizohet një mjet që cenon lirinë themelore të njeriut: privatësinë.

Kjo është arsyeja pse debati po rritet, pse kritikat po shtohen dhe pse shumë qytetarë europianë thonë se BE po largohet nga parimi i të qenit “e popullit, nga populli, për popullin”.

Sepse kur kontrolli mbi komunikimet bëhet i mundur, gjithçka tjetër mund të ndryshojë pa zhurmë.

The post Po na lexojnë mesazhet? Europa po hap derën e mbikëqyrjes digjitale me ChatControl appeared first on iconstyle.al.

Shpërndarja e një broshure nga shërbimi psiko-social i shkollës 9-vjeçare “Lidhja e Prizrenit” në Tiranë ka ndezur një debat të madh publik, duke krijuar një shqetësim të thellë jo vetëm mes prindërve, por në të gjithë opinionin shoqëror. Një material informues, i shpërndarë në grupet WhatsApp të prindërve me synimin zyrtar për “luftimin e stereotipeve gjinore”, ishte për familjarët një hyrje e papritur, e paqartë dhe e rrezikshme në një temë tepër të ndjeshme për moshat e ulëta. Pa transparencë, pa njoftim, pa konsultim, pa maturi institucionale.

Prindërit reaguan fort. Dikush u shpreh:

“Po fillojmë t’iu mësojmë fëmijëve që femrat mund të duken si burra dhe burrat si femra. Nëse ne lëvizim diskutimin e gjinisë nga biologjia, pra po hoqëm këtë që është bazë shkencore, konteksti social pas 50 vitesh mund të jetë ndryshe nga sot. Çfarë do të thotë, që do ndryshojmë prapë konceptin e gjinisë?”.

Të tjerë u shprehën të tronditur se si një fëmijë 6-vjeçar mund të përballojë një informacion të tillë:

 “Duhej të na kishin njoftuar. Çfarë është kjo? A është zyrtare? A është e qëllimshme? Si t’ia shpjegoj unë? Ai është shumë i vogël”.

Përballë kësaj vale shqetësimi, psikologia e shkollës Irma Koçi u mundua të zbusë situatën, duke sqaruar se materiali nuk është trajtuar në klasa me nxënësit dhe se synon vetëm të udhëzojë prindërit për një rritje pa stereotipe. Sipas saj, keqinterpretimi vjen edhe nga fakti se prindërit kanë nivele të ndryshme kulturore e sociale. Megjithatë, ajo pranoi se fëmijët janë shumë të vegjël për tema të ngarkuara dhe se situata kërkon kujdes të posaçëm.

Por, pse pikërisht një material që prek çështje të gjinisë dhe identitetit gjinor shpërndahet pa strukturë, pa udhëzim qendror, pa hyrë më parë në fuqi ligji që e përcakton këtë fushë? Cilët janë ata që e miratojnë këtë qasje? Pse ndodh një veprim kaq i nxituar kur ligji për barazinë gjinore ende nuk është botuar në Fletoren Zyrtare dhe pret firmën e Presidentit? Kujt i intereson që debati t’i paraprijë ligjit dhe jo ligji t’i paraprijë debatit publik?

Kundërshtitë përshkuan edhe studiot televizive.

Teologu Kaon Serjani paralajmëroi “përplasje të pashmangshme mes prindërve dhe kurrikulave të reja”, duke shtuar se broshura është “e paligjshme para se ligji të hyjë në fuqi” dhe se kërkon nga prindërit të “bëhen me ne”, siç shprehet edhe teksti. Për të, kjo është një lëvizje e rrezikshme që shkëput gjininë nga biologjia dhe fut një ideologji të re në familjet shqiptare.

Analisti Arjan Curri e quajti broshurën “nxitim të papranueshëm”, një material që “i konsideron prindërit budallenj” dhe i ofendon. Ai paralajmëroi se nëse bie në duart e fëmijëve “do ishte kundër ligjeve të BE-së” dhe shtoi një paralajmërim të hidhur: “Do jetë tepër vonë kur fëmija të vijë dhe të thotë ‘O ba, unë ndihem gocë edhe pse jam çun’”.

Nga ana tjetër, psikologia Irida Rustemi mbrojti qasjen duke thënë se prindërit duhet të përshtaten me shoqërinë moderne dhe të kuptojnë identitetin që fëmija zgjedh për veten. Sipas saj, kjo qasje është ndërgjegjësuese dhe synon largimin e dhunës dhe diskriminimit, ndërsa rolet gjinore nuk duhet të jenë të ngurta. Ajo shpjegoi se identiteti gjinor fillon të formohet “që në moshën 0-3 vjeç”.

Në këtë pikë, Shqipëria gjendet para një dileme thellësisht shoqërore. Kurrikula gjinore nuk është një çështje që mund të futet tinëzisht në WhatsApp. Është një ndërhyrje e drejtpërdrejtë në familje, në formimin e fëmijëve, në identitetin e brezit që po rritet. Dhe asnjëherë më parë nuk kemi pasur një ndërhyrje kaq të menjëhershme, të paqartë dhe të pakontrolluar në një temë kaq delikate.

Rreziku nuk qëndron vetëm te përmbajtja, por edhe tek mënyra. Në mungesë transparence, e imponuar, në tentativë për indoktrinim.

Kush po merr vendime për fëmijët tanë? Kush ka vendosur se prindërit nuk duhen konsultuar?

Një letër e hedhur nuk na ndryshon as gjininë, as familjen, as mënyrën si rrisim fëmijët tanë. Ajo ndryshon vetëm diçka: Na kujton sa i rëndësishëm është zëri ynë dhe sa shpejt duhet të reagojmë sa herë dikush tenton të marrë vendime në emrin tonë.

The post Alarmi në shkollat publike: Broshura për “stereotipet gjinore” ndezi frikën e prindërve dhe hapi një debat që po trondit vendin appeared first on iconstyle.al.

Ndarja e parakohshme nga jeta e Shpat Kasapit ka tronditur botën e artit dhe publikun, por ka nxjerrë gjithashtu në pah një detaj rrëqethës nga historia e familjes së tij, duke e bërë dhimbjen edhe më të thellë. Fati tragjik që e goditi këngëtarin këtë muaj, rezulton të jetë i njëjtë me fatin që kishte prekur babain e tij dekada më parë.

Gazetari nga Maqedonia e Veriut, Tiron Alili, në një lidhje direkte për “Vip Magazine”, zbuloi se Shpati, i cili humbi jetën në moshën 40 vjeçare pas një ataku kardiak në Itali, kishte përjetuar një humbje të ngjashme në fëmijëri. Kur ishte vetëm 13 vjeç, ai kishte humbur babain, ndërsa ishte rritur vetëm në krahët e nënës. Sot, historia përsëritet në mënyrën më të dhimbshme të mundshme, duke e lënë djalin e tij të vogël, Roelin, të përjetojë të njëjtin fat tragjik.

Vetëm pak javë më parë, në intervistën e tij të fundit për emisionin “1 Kafe me Labin” në RTV21, Shpati foli me ndjenjë dhe mall për etapat e jetës së tij, duke përmendur babain e ndjerë:

Kur u pyet:

“Një kafe me kënd do doje ta pije, qoftë edhe me dikë që nuk jeton?”,

ai u përgjigj me emocion:

“Me babin do të kisha dashur një përqafim të fortë, pastaj një kafe… Kam qenë shumë i vogël. Ai ishte i veçantë.”

Në të njëjtën intervistë, me zemër plot mirënjohje, Shpati tha:

“Selvijes që më ke bërë Roelin dhe që je shumë e mirë… mamit, motrës, vëllait dhe shumë njerëzve që më kanë bërë të ndihem mirë… ju falënderoj, por kurrë nuk mund t’ua kthej.”

Duke folur për djalin e tij, Shpati tregoi dëshirat e thjeshta e të sinqerta të një babai:

“Roelin mund të mos bëhet këngëtar, por të bëhet sportist.”

Fjalë që sot tingëllojnë edhe më prekshëm, duke marrë parasysh tragjedinë e pashpjegueshme që preku të atin, dhe më pas të birin.

The post I njëjti fat tragjik si i ati që ndërroi jetë në të njëjtën moshë… Historia e dhimbshme që Shpat Kasapi e kujtoi në intervistën e tij të fundit appeared first on iconstyle.al.

Emma Heming-Willis ka treguar se si familja po përgatitet për sfidat e rënda që sjell sëmundja e Bruce Willis.

Aktori i njohur, 70 vjeç, u diagnostikua tre vite më parë me demencë frontotemporale, një çrregullim që prek kujtesën, komunikimin dhe aftësitë njohëse. Aktualisht ai ndodhet në një qendër të specializuar, ku merr kujdes të vazhdueshëm mjekësor, 24 orë në ditë.

Emma shpjegoi se ka planifikuar me kujdes çdo hap, në mënyrë që familja të përballojë më lehtë momentet më të vështira.

Ajo tha se kjo qasje u mundëson të fokusohen tek mbështetja emocionale e njëri-tjetrit, pa u humbur në detaje praktike kur situata bëhet e rëndë. Njëkohësisht, ajo po i udhëzon vajzat e tyre, Mabel 13 vjeçe dhe Evelyn 11 vjeçe, që të kuptojnë dhe t’i përshtaten gradualisht ndryshimeve në shëndetin e babait.

Familja njoftoi se, pas ndarjes nga jeta, truri i Bruce Willis do t’i dhurohet kërkimeve shkencore. Emma e përshkroi këtë vendim si “emocionalisht të dhimbshëm, por shkencërisht të domosdoshëm për të kuptuar demencën frontotemporale”. Synimi është të ndihmohet kërkimi mjekësor dhe shkencor për një sëmundje që ka prekur kaq thellë jetën e tyre.

Rumer Willis, vajza e madhe e aktorit, ndau një përditësim në Instagram, duke shpjeguar se nuk është e thjeshtë t’u përgjigjesh pyetjeve për gjendjen e tij. “Askush që vuan nga FTD nuk është vërtet mirë. Por babai po ia del, në mënyrën e tij, për dikë që jeton me këtë sëmundje”, u shpreh ajo.

Rumer Willis gives heartbreaking update on dad Bruce’s dementia battle: ‘Not doing great’ https://t.co/E62Zw0WG8e pic.twitter.com/7ZB5zJ9RmB

— New York Post (@nypost) November 21, 2025

Rumer shtoi se fraza të zakonshme si “ai është mirë” nuk përputhen me realitetin. Në një postim tjetër ajo shkroi: “Jam e lumtur dhe mirënjohëse që ende mund ta përqafoj. Edhe nëse nuk më njeh, ai e ndjen dashurinë që i jap dhe unë e ndiej përgjigjen e tij.”

Familja e Bruce Willis vazhdon ta përballojë së bashku këtë sfidë të rëndë, duke u përqendruar te dashuria, kujdesi dhe rritja e ndërgjegjësimit për demencën frontotemporale.

The post Familja e Bruce Willis do të dhurojë trurin e aktorit për kërkime shkencore, pas ndarjes së tij nga jeta appeared first on iconstyle.al.

Kërkesa e Prokurorisë u paraqit këtë mëngjes në Gjykatën e Milanos: Ferragni hyri në ndërtesë përpara hapjes së zyrave për të shmangur fotografët. Është kërkuar gjithashtu dënimi i ish-krahut të saj të djathtë, Fabio Damato. Pala civile është shoqata “Casa dei consumatori”; të gjitha palët e tjera kanë arritur marrëveshje jashtëgjyqësore.

Për akuzën e mashtrimit të rënduar, Prokuroria e Milanos kërkon që Chiara Ferragni “të dënohet me një vit e tetë muaj burg”. Kjo kërkesë u paraqit sot, 25 nëntor, nga prokurori i çështjes Eugenio Fusco, gjatë seancës paraprake lidhur me skandalin e pandoros Balocco dhe vezëve të Pashkëve të markës Dolci Preziosi. Produktet ishin promovuar nga agjencia e influencueses si të lidhura me dy nisma të ndryshme bamirësie.

Së bashku me Ferragnin, është kërkuar dënimi me të njëjtën masë (1 vit e 8 muaj) edhe për ish-drejtorin e saj të operacioneve, Fabio Maria Damato. Ndërsa për Francesco Cannillo, president i Cerealitalia, është kërkuar një vit burg. Seanca e radhës është caktuar më 5 dhjetor, ku do të flasin avokatët mbrojtës Marcello Iannaccone dhe Marcello Bana, të cilët do të synojnë shpalljen e pafajësisë.

Gjykatësi ka pranuar gjithashtu kërkesën e shoqatës “Casa dei consumatori” për t’u përfshirë si palë civile, pasi shoqatat e tjera kanë mbyllur çështjen me marrëveshje. Në total, mes gjobave të vendosura nga Autoriteti i Konkurrencës dhe pretendimeve për dëme, Chiara Ferragni ka paguar tashmë 3.4 milionë euro, përpara se procesi të hynte realisht në fazën kryesore.

Përmes avokatëve të tyre, tre të pandehurit kanë kërkuar gjykim të shkurtuar, i cili parashikon uljen e një të tretës së dënimit. Për akuzën e mashtrimit të rënduar, dënimi mund të variojë nga një deri në pesë vjet burg. Uljen e dënimit e favorizojnë edhe dëmshpërblimet e kryera dhe fakti që të tre janë pa precedentë penalë. Ferragni ishte e pranishme sot në sallë, por për të shmangur turmën e fotografëve, u fut në gjykatë përpara hapjes zyrtare të ambienteve.

“Gjithçka që kemi bërë, e kemi bërë me mirëbesim”, tha Ferragni në deklaratat e saj spontane në gjykatë.

The post “Pandoro-gate”/ Prokuroria kërkon një vit e tetë muaj burg për Chiara Ferragni-n, deri tani ka paguar 3.4 milionë euro appeared first on iconstyle.al.

Festivali i RTSH, i cili pritet të hapë siparin shumë shpejt, duket se këtë vit po e nis me një tjetër skenë para skenës. Jo me muzikë, por me debatet për zgjedhjen e moderatorëve. Ndërsa publiku pret emrat, në korridoret e televizionit publik diskutimet janë ndezur.

Sipas burimeve të “Pamfleti”, Këshilli Drejtues i RTSH ka preferencë të qartë për Flori Gjinin dhe Fjodora Fjorën. Të dy janë pjesë e stafit të RTSH, një zgjedhje që do të ulte kostot në një periudhë ku televizioni publik po kalon vështirësi financiare. Por ky propozim nuk është pritur njësoj mirë nga bordi i Festivalit.

Drejtoresha artistike, Elhaida Dani, flitet se ka një dëshirë të fortë për ta sjellë Salsano Rrapin në skenë, duke i dhënë festivalit energjinë e tij të humorit dhe spontanitetit. Salsano, nga sa mësohet, e ka siguruar edhe miratimin e drejtuesve të TCH për të marrë pjesë.

Debati zgjerohet edhe më tej me emrin që do të prezantojë krah tij. Fillimisht u mendua Jondia Shehu, por duke qenë se Festivali synon një frymë më të re këtë vit, është hedhur në tavolinë edhe emri i Arilena Arës. Megjithatë, pjesëmarrja e saj është ende e paqartë, pasi kërkesat financiare mund të jenë të papërballueshme për RTSH, i cili prej pak kohësh është shpallur në faliment.

Mes dëshirave artistike dhe realiteteve financiare, Festivali i RTSH mbetet në udhëkryq. Vendimi përfundimtar pritet të merret shumë shpejt, ndërsa publiku vijon të hamendësojë se cilët do të jenë fytyrat që do të hapin netët magjike të festivalit.

The post Kush do ta prezantojë Festivalin e RTSH? Prapaskenat, preferencat dhe dilemat që po nxehin skenën appeared first on iconstyle.al.

Ka vite që ne e ndjekim këtë histori. Ka vite që shohim të njëjtat pamje, dëgjojmë të njëjtin mohim, lexojmë të njëjtat deklarata dhe presim të njëjtat “hetime që janë në proces”. Ka vite që Greqia bën të njëjtën gjë: Merr jetë njerëzish në det dhe ia hedh pa asnjë pasojë. Dhe nëse dikush do të kishte dyshime pse kjo histori u përsërit sërish, përgjigjja është e kuptueshme: sepse asnjëherë nuk u ndëshkua.

Ngjarja e fundit është treguesi i pastër i kësaj kulture shtetërore. Një anije e rojes bregdetare greke i afrohet një varke të vogël me emigrantë, burra, gra e fëmijë dhe e përplas me qëllim. Këta njerëz nuk kishin armë, nuk kërcënonin askënd, nuk po shkelnin ligje që justifikojnë dhunë fizike.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Turning Point UK (@tpointuk)

Ky veprim është i paligjshëm në çdo nivel të së drejtës ndërkombëtare.

Neni 33 i Konventës së Gjenevës ndalon kthimin e refugjatëve drejt rrezikut. Është krim ndërkombëtar. Çdo shtet që e bën mban përgjegjësi të plotë. Dënimi? Padi ndërkombëtare dhe dëmshpërblime që arrijnë qindra mijëra euro për viktimë.

Neni 18 i Kartës së BE-së garanton të drejtën për të kërkuar azil. Greqia, me këtë veprim, ua mohoi këtë të drejtë. BE mund të hapë procedura shkeljeje, të vendosë gjoba milionëshe, të bllokojë fonde. Por nuk e ka bërë. Asnjëherë.

Protokolli 4 i KEDNJ ndalon dëbimet kolektive. Kjo që bën Greqia është fiks kjo: marrje dhe shtyrje e një grupi të tërë njerëzish me dhunë. GJEDNJ parashikon dëmshpërblime me mijëra euro për person. Por Greqia nuk është prekur kurrë, sepse nuk ka dashur askush ta çojë deri në fund.

Neni 98 i UNCLOS detyron çdo anije shtetërore të shpëtojë persona në rrezik. E kundërta e shpëtimit është sulmi. Ajo që u pa në video është shkelje e qartë e këtij neni, që në ligj çon në hetime ndërkombëtare dhe dënime shtetërore. Nuk është marrë asnjë masë.

Konventat SOLAS dhe SAR thonë qartë: shpëtimi i jetëve në det është detyrim absolut. Nëse sjellja e oficerëve shkakton vdekje, ata mund të dënohen deri në 20 vite burg për mosdhënie ndihme.

Neni 3 i KEDNJ ndalon trajtimin çnjerëzor dhe degradues. Kur përplas një barkë me gra e fëmijë, ky është trajtim çnjerëzor. Dënimi? Burgim i rëndë për individët. Por përsëri: zero pasoja.

Pra, në vetëm disa sekonda video, Greqia ka shkelur të gjitha ligjet që ekzistojnë për të mbrojtur jetën. Dhe për ironi, të gjitha këto ligje Greqia i ka nënshkruar vetë.

Fatkeqësisht, kjo ngjarje nuk është e vetmja.

Në 2024, BBC zbuloi se rojet greke i kishin hedhur emigrantët në det. I kishin rrahur. I kishin futur në gomone të çara dhe i kishin braktisur. Të paktën 40 vdiqën. Greqia i mohoi, si gjithmonë.

Në 2023, Adriana u mbyt me rreth 600 persona. Rojet greke thanë se “nuk kishte nevojë për ndihmë”. BBC Verify provoi se anija ishte në rrezik për orë të tëra. Të mbijetuarit thanë se u intimiduan që të mos tregonin të vërtetën. Asnjë hetim i mirëfilltë, asnjë përgjegjësi.

Në 2020, NYT tregoi se Greqia kishte marrë me forcë më shumë se 1,000 njerëz nga tokat e veta dhe i kishte braktisur në det në gomone pa motor. Prapë, asnjë ndëshkim.

Shqiptarët e kanë përjetuar këtë mentalitet në kurriz shumë më herët. Nga rrahjet, braktisjet, djegiet e dokumenteve, trajtimet çnjerëzore në Kakavijë e Kapshticë, rasti shqiptar është i dokumentuar prej vitesh. Greqia i ka keqtrajtuar shqiptarët gjatë krizës së tyre më të madhe, i ka trajtuar me nënçmim institucional dhe as sot nuk është shkëputur dot nga ky mentalitet. Historia e dhunës së rojeve greke ndaj shqiptarëve është pjesë e të njëjtës praktikë. Ndryshon vetëm kombësia e viktimës, jo sjellja e autorit.

Ana morale rëndon njësoj në këtë histori. Sepse nuk është vetëm shkelje e ligjit, por tallje me jetën. Është humbje totale e ndjenjës së humanizmit. Nuk ka dilema ideologjike. Ka vetëm një realitet: të rrezikosh jetë njerëzish në det është akt i ulët, i pamoralshëm, i papranueshëm për një vend që pretendon të jetë pjesë e Bashkimit Europian.

Europa e di këtë. E ka kritikuar Greqinë dhjetëra herë, por nuk ka marrë masa. Asnjë sanksion, asnjë pezullim fondesh, asnjë hetim serioz. Fjalë shumë, veprime zero.

Ky është realiteti. I zhveshur. I pistë. I patolerueshëm. Dhe ka ardhur koha të thuhet siç është: Greqia po shkel ligjin, po shkel moralin dhe po shkel njerëzit. Dhe po e bën sepse askush nuk e ka ndalur. Ende.

The post Pamjet tronditëse në Egje: Roja greke përplas qëllimisht varkën me emigrantë për t’i mbytur në det, pse Europa hesht sërish? appeared first on iconstyle.al.

Në vend që ditëlindja e 29-të Hailey Bieber të ishte një festë e qetë dhe e bukur për çiftin më të komentuar të showbiz-it, u kthye në një skenë tjetër të çuditshme, të diskutueshme dhe të përsëritur, ku Justin Bieber u zhduk pikërisht në momentin kur duhej të ishte më i dukshëm se kurrë.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Hailey Rhode Bieber (@haileybieber)

Teksa Hailey festonte me stafin e saj të Rhode, Justin nuk u pa askund: as në festë, as në ndonjë postim urimi, as në një gjest minimal të partnerit mbështetës. Asgjë. Heshtje totale. Dhe më pas, kur dikush do të mendonte se ai po ruhej për të shfaqur ndonjë surprizë private apo ndonjë urim publik, doli se Justin thjesht kishte qëndruar në shtëpi duke kënduar në livestream-in e tij. Ndërsa gruaja e tij festonte, ai zgjodhi të mos jetë pjesë e asnjë momenti. Ditëlindja kaloi, festa përfundoi dhe Justin vazhdoi të mos shfaqej.

Kjo sjellje e tij është një model i përsëritur sa herë që vëmendja shkon te Hailey.

Kohët e fundit, tabloidet kanë shtuar zërat për tensione të brendshme në martesën e tyre. Raportime të Globe Magazine pretendojnë se Hailey i është drejtuar babait të saj, Stephen Baldwin, për mbështetje në një moment të vështirë, ndërsa çifti po përpiqej të përballonte presionin e ardhjes së foshnjës së tyre, Jack Blues.

Sipas burimeve, ndryshimi i menjëhershëm drejt prindërimit e ka tronditur Justin-in, i cili është përballur me frikë, pasiguri emocionale dhe një barrë që nuk ka ditur si ta menaxhojë. Të njëjtat burime flasin për këshillim të përbashkët, për të gjetur një ekuilibër mes punës, jetës me një të porsalindur dhe marrëdhënies së tyre.

Por nëse këto raporte mbeten të pakonfirmuara, ajo që është e dukshme është sjellja publike e Justin-it. Kjo nuk është hera e parë që ai hesht në momentet e Hailey-t. Vetëm pak kohë më parë, kur ajo doli në kopertinën e Vogue, në vend të një urimi të qartë e të pastër, ai postoi një kujtim të hidhur nga e kaluara, ku i thoshte Hailey-t se “nuk do të ishte kurrë në kopertinë të Vogue”. (LEXO KËTU)

Një koment pasiv-agresiv që i riktheu botërisht një pasiguri, në një ditë që duhej të ishte triumf i saj. Me Kendall Jenner-in, në të njëjtën situatë, ai pati shkruar një urim të ngrohtë, të thjeshtë dhe të admiruar. Me Hailey-n, ai zgjodhi dramën dhe kujtimet negative.

Këto veprime të Bieber krijojnë një model ku suksesi i Hailey-t e vendos atë në prapavijë dhe i nxit sjellje mbizotëruese të xhelozisë dhe pasigurisë. Ndërkohë që Hailey punon, rrit markën e saj, shfaqet në kopertina, ndërton imazh profesional dhe ruan qetësi publike, Justin shfaq një lloj reagimi emocional që shpesh e devijon vëmendjen nga ajo drejt tij.

Heshtja e tij në ditëlindjen e saj, mosprezenca në festë, mungesa e një postimi urimi dhe fakti që preferoi të këndonte live nga shtëpia, flasin shumë më tepër sesa çdo status i munguar. Kjo është një sjellje që shihet shpesh në marrëdhënie ku partneri ndien nevojën të mbajë kontroll emocional duke u tërhequr pikërisht kur tjetri shkëlqen.

Në publik, Justin dhe Hailey shfaqen shpesh të lumtur, por këto detaje të vogla, të shpeshta dhe të përsëritura krijojnë kontrast të mprehtë me imazhin që duan të transmetojnë. Në momentet kur Hailey ka më shumë të drejtë se kurrë të ndjehet e mbështetur, ajo shfaqet e vetme, ndërsa ai ose zhduket, ose përdor momentet e saj për të rrëfyer gabimet e veta. Nuk është çudi që fansat po ngrenë sërish pyetjen që nuk shuhet dot: mos vallë kjo martesë ka më shumë krisje sesa pranojnë?

Në fund të ditës, partneriteti i vërtetë tregohet në momente të thjeshta: në një urim, në një praninë, në një gjest që nuk kërkon vëmendje por jep vëmendje. Dhe Justin, për të disatën herë, zgjodhi të mos jetë aty kur Hailey kishte ditën e saj.

/Iconstyle

The post Justin zhduket sërish kur është radha e Hailey-t: xhelozi, sabotim emocional apo një krizë që s’fshihet dot më? appeared first on iconstyle.al.

Ka ngjarje që i mbijetojnë kohës dhe ka krime që nuk shuhen kurrë. Historia e “Sarajevo Safari” është një prej plagëve më të errëta të ndërgjegjes sonë kolektive, një dëshmi e një poshtërimi njerëzor që sfidon çdo kuptim të moralit, çdo pritshmëri të logjikës dhe çdo ndjesi të humanizmit.

Në qendër të zhvillimeve të fundit, që kanë rikthyer këtë histori në mediat ndërkombëtare, qëndron edhe emri i presidentit serb Aleksandar Vuçiç, i cili sipas gazetarit investigativ kroat Domagoj Margetiq, ka qenë i pranishëm në një prej pozicioneve të snajperëve në Sarajevë në vitet 1992–1993, në periudhën kur fenomeni i “safarit njerëzor” dyshohet të ketë ndodhur. Vuçiçi i ka mohuar kategorikisht akuzat, duke deklaruar se në atë kohë punonte si gazetar dhe se pamjet që qarkullojnë janë keqinterpretuar. Megjithatë, hetimi penal i Milanos i ka marrë këto pretendime seriozisht, duke verifikuar çdo provë të dorëzuar nga Margetiq.

E kemi trajtuar këtë temë edhe kur u publikua dokumentari slloven në vitin 2022, por sot, me zhvillimet e reja, me hetime zyrtare dhe me emra të përfshirë në qendër të skandalit, historia merr përmasa të tjera, shumë më të rënda, shumë më të pakapërcyeshme.

Në thelbin e kësaj historie të tmerrshme qëndron një praktikë e paimagjinueshme: të pasur nga Italia, Rusia, SHBA, Franca, Gjermania e Britania udhëtonin drejt Bosnjës për “safari njerëzore”, ku paguanin shuma të mëdha parash për të qëlluar me snajper mbi civilë boshnjakë. Sipas hetimeve që po zhvillohen në Milano, disa prej tyre udhëtonin nga Trieste për në Beograd, prej nga milicitë serbo-boshnjake i shoqëronin drejt kodrave të Sarajevës. Aty, mbi qytetin e rrethuar, vendosej çmimi i jetës. Një njeri. Një nënë. Një prind. Një fëmijë. Dhe për një fëmijë, sipas dëshmive, çmimi ishte më i larti.

Rrethimi i Sarajevës zgjati 44 muaj, më i gjati në historinë moderne, më i gjatë edhe se rrethimi nazist i Leningradit. Mbi 11.000 civilë u vranë, prej të cilëve 1.600 fëmijë. Një në dhjetë fëmijë u vra nga snajperët. Fëmijë që vraponin nëpër rrugë, që luanin, që kërkonin bukë, që mbanin duart e nënave të tyre. Për ta, dikush kishte paguar para. Dhe dikush shtinte mbi ta.

Në vitet 1990, gazetarët e “Oslobodjenje” alarmonin publikun për fenomenin makabër, por bota nuk reagoi. Më pas, shërbimi sekret italian SISMI informoi se të paktën pesë italianë ndodheshin në kodrat rreth Sarajevës për të qëlluar civilë. Një serb i arrestuar deklaroi se kishte shoqëruar të huajt nga Beogradi në pozicionet e snajperëve. Dëshmi të shumta flasin për një rrjet të tërë “turizmi lufte”. Por vitet kaluan dhe çështja ra në heshtje.

Deri tani.

Historia shpërtheu përsëri pas kallëzimit të gazetarit investigativ kroat Domagoj Margetiq, i cili i ka dorëzuar Prokurorisë së Milanos prova, fotografi, video, dëshmi dhe materiale të tjera që, sipas tij, lidhin presidentin serb Aleksandar Vuçiç me pozicionet e snajperëve në Sarajevë në vitet 1992–1993. Ai pretendon se Vuçiçi ishte pjesë e një formacioni paramilitar të Partisë Radikale Serbe dhe se ka qenë i pranishëm tek Varrezat Hebraike, një nga pikat kryesore të snajperëve serbë.

Në qarkullim janë dy video të viteve ’90: njëra e tregon atë në një automjet ku është vendosur një kafkë njeriu me helmetë të OKB-së. Tjetra interpretohet nga disa si moment kur ai mban një pushkë snajperi. Vuçiçi i mohon kategorikisht akuzat, herë duke thënë se ishte gazetar dhe se objekti ishte “një tripod kamere” e herë se ishte “një çadër”. Zëdhënësja e tij i quan akuzat “dezinformim politik”.

Por Prokuroria e Milanos nuk po heton politikë. Po heton vrasje me paramendim, të rënduara nga mizoria dhe motivet e ulëta. Po heton nëse turistë të pasur, italianë, rusë, amerikanë, kanë paguar për të vrarë civilë, gra, burra, dhe fëmijë. Po heton se kush i çonte atje. Kush i udhëhiqte. Kush përfitonte. Kush ishte prezent. Kush mbante armë. Kush shënjestroi. Kush shtiu.

Kjo është një prej pikave më të ulëta ku ka rënë ndonjëherë qenia njerëzore, momenti kur jeta kthehet në një objekt argëtimi për një njeri të pasur nga një vend tjetër.

Gazetari boshnjak Dragan Bursaq thotë:

 “Po, është e vërtetë. Të huaj të pasur vinin në Sarajevë dhe nga pozicionet serbe vrisnin njerëz. ‘Sarajevo Safari’ është dëshmia më morbide e pamëshirës njerëzore.”

Regjisori boshnjak Dino Mustafiq e përmblodhi në mënyrë të dhimbshme:

“Edhe nëse gjysma e kësaj është e vërtetë, është një aktakuzë ndaj vetë civilizimit që pa dhe heshti.”

Ku ishte bota atëherë?
Ku janë institucionet sot?
Si ka mundësi që Prokuroria e Bosnjës ka heshtur për 30 vite?
Si ka mundësi që kjo çështje të rikthehet vetëm falë këmbënguljes së disa gazetarëve, shkrimtarëve dhe hetuesve italianë?

Hetimi i Milanos ka forcën të rikthejë drejtësinë. Të nxjerrë emrat e atyre që kanë paguar për të vrarë fëmijë. Të sqarojë nëse Aleksandar Vuçiçi ka qenë apo jo pjesë e një prej momenteve më të errëta të historisë moderne. Të hapë dosje në disa vende njëkohësisht. Të vendosë para përgjegjësisë një krim që nuk duhet të harruar, që nuk duhet relativizuar, që nuk duhet normalizuar.

Dhe mbi të gjitha, të kujtojë se në Sarajevë, në ato muaj të gjatë terrori, jeta u bë mall tregu. U shit. U ble. U vra.

Kjo është pika ku historia dhe ndërgjegjja ndahen. Dhe në këtë pikë, nuk ka vend për harresë. Nuk ka vend për justifikim. Vetëm përballje.

The post Rihapet dosja e turizmit makabër “Sarajevo safari”: Presidenti serb Aleksandar Vuçiç akuzohet për pjesëmarrje në pozicionet e snajperëve/ Të pasurit paguanin për të vrarë civilë boshnjakë, me çmim më të lartë për fëmijët appeared first on iconstyle.al.

Elon Musk ka dhënë një prej deklaratave më tronditëse të viteve të fundit mbi të ardhmen e njerëzimit. Duke folur në Forumin e Investimeve SHBA-Saudite në Uashington, miliarderi i teknologjisë tha se inteligjenca artificiale dhe robotët humanoidë do të transformojnë kaq thellë ekonominë globale, sa brenda 10 deri në 20 viteve puna tradicionale nuk do të jetë më e domosdoshme. Sipas tij, njerëzit do të punojnë vetëm për qejf, ashtu siç luajnë sporte apo lojëra kompjuterike.

Musk u shpreh se përparimi i robotikës dhe AI do të eliminojë varfërinë, duke e kthyer mungesën e mjeteve në një “problem inxhinierik” dhe jo shoqëror. Sipas tij, robotët do të kryejnë shumicën dërrmuese të punëve, ndërsa njeriu do të ketë luksin ta zgjedhë vetë nëse dëshiron të punojë apo jo. Ai e krahasoi të ardhmen me mundësinë për të shkuar në dyqan dhe për të blerë gjithçka që të duhet, ose për t’i rritur vetë perimet në oborr, thjesht sepse të pëlqen procesi.

Në të njëjtën skenë, Musk foli edhe për një partneritet të madh teknologjik: kompania e tij xAI do të bashkëpunojë me Humain, një firmë të mbështetur nga shteti saudit, për të ndërtuar qendrën më të madhe të të dhënave të xAI jashtë SHBA-së. Projekti do të mundësohet nga deri në 500 megavat energji elektrike dhe po zhvillohet në bashkëpunim me Nvidia. Ky është një sinjal i qartë se gara globale për inteligjencën artificiale po bëhet edhe më intensive, me investime që shkojnë shumë përtej industrisë së teknologjisë.

Megjithëse vizioni i Musk është tejet optimist, ai e pranoi se ky ndryshim kërkon kohë, infrastrukture të re dhe riorganizim të të gjithë sistemit shoqëror. Por sipas tij, drejtimi është i pandalshëm: shoqëria do të evoluojë drejt një realiteti ku puna fizike nuk do të jetë më e nevojshme dhe ku koncepti i parasë mund të humbasë gradualisht rëndësinë.

Nëse këto parashikime realizohen, brezat e ardhshëm mund të jetojnë në një botë ku puna nuk është më detyrim, por zgjedhje. Për momentin, mbetet vetëm të shohim sa shpejt do të ecë teknologjia drejt këtij revolucionit të ri.

The post Elon Musk: Brenda 20 viteve, puna do të jetë vetëm një hobby appeared first on iconstyle.al.

“Dhemb. Jam i befasuar… gjeja e fundit që prisja, sidomos këtu në shtëpi.”

Me këto fjalë reagoi Granit Xhaka pas ndeshjes në stadiumin “Fadil Vokrri”, ku kapiteni i Zvicrës u prit me fishkëllima sa herë prekte topin. Një atmosferë e papritur, e padenjë dhe e pashpjegueshme për një lojtar që konsiderohet prej vitesh ndër futbollistët më të mirë që ka prodhuar kombi shqiptar.

Ndeshja e Grupit B ndërmjet Kosovës dhe Zvicrës duhej të ishte një sfidë sportive e mbushur me respekt, emocione dhe kujtesë historike. Në vend të kësaj, u kthye në një skenë tensioni të panevojshëm, të nxitur prej një keqinterpretimi të pastër dhe një reagimi impulsiv nga tribuna. Publiku zgjodhi ta shënjestrojë Xhakën pas deklaratave të tij për Albian Hajdarin dhe Leon Avdullahun, ku kishte thënë se lojtarët e rinj ende nuk janë gati për nivele të tilla. Një koment normal futbollistik u trajtua si provokim, duke prodhuar një sjellje që fyeu lojtarin dhe deformoi thelbin e ndeshjes.

Ky reagim ishte një shembull i turpshëm papërgjegjshmërie. Të njëjtët tifozë që dikur shpërthenin në ovacione për Xhakën kur ai bënte simbolin e shqiponjës dykrenare në Kampionatin Botëror, sot e fishkëllyen pa asnjë arsye të vlefshme. Një tregues i qartë i një pjese të shqiptarëve hera herës pa bosht, pa koherencë dhe pa ndjenjën minimale të mirënjohjes.

Në këtë histori ka edhe një dimension më të thellë njerëzor. Familja e Granit Xhakës u detyrua të largohej nga Kosova për shkak të represionit politik. Ai vetë u rrit në Zvicër, në një kohë kur Kosova as nuk kishte ekip kombëtar. Zgjedhja e tij për të luajtur për Zvicrën ishte një e drejtë legjitime dhe e pakontestueshme. Pavarësisht kësaj, Graniti kurrë nuk ka fshehur rrënjët e tij dhe as nuk ka hequr dorë nga lidhja e tij me shqiptarët. Përkundrazi, ai ka qenë gjithmonë ndër figurat që e ka ngritur flamurin kuqezi në arenat më të mëdha të futbollit botëror.

Ndaj, ajo që ndodhi mbrëmë në “Fadil Vokrri” ishte një akt i pastër mosmirënjohjeje. Një moment i shëmtuar që dëmton imazhin e tifozëve shqiptarë të Kosovës dhe i jep një goditje të padrejtë një futbollisti që ka bërë krenar çdo shqiptar, pa dallim kufiri. Një futbollist i nominuar për Topin e Artë, një lider i padiskutueshëm dhe një emër që ka shkruar histori.

Xhaka e quan Kosovën “shtëpi”. Por shtëpia nuk ta kthen shpinën. Nuk të fishkëllen. Nuk të poshtëron sa herë preket topi. Çfarë ndodhi mbrëmë ishte e turpshme dhe duhet thënë hapur…

The post “Dhemb… Sidomos këtu në shtëpi”: Turpi i tifozëve ndaj Granit Xhakës appeared first on iconstyle.al.

Një video e rëndë ka tronditur opinionin publik, duke treguar kafshë të rrugës të helmuara dhe të lëna të ngordhin në agoni. Pamjet kanë ndezur një alarm të madh dhe kanë rikthyer në qendër të vëmendjes një problem të heshtur prej vitesh, të cilin institucionet ende e trajtojnë me indiferencë të frikshme.

Shiko videon e plotë

Bashkia e Tiranës, e kritikuar shpesh për mënyrën se si i trajton kafshët endacake, u përpoq ta paraqiste si zgjidhje inaugurimin e një strehëze moderne në zonën e Tufinës. Aty janë investuar dhjetëra milionë lek për infrastrukturë, medikamente dhe shërbime që duhej të garantonin trajtim të denjë për çdo kafshë të braktisur. Po ashtu, çdo vit Agjencia e Mbrojtjes së Konsumatorit miraton fonde të konsiderueshme për funksionimin e kësaj qendre.

Por realiteti i treguar në video i përmbys të gjitha premtimet. Në pamje shfaqet drejtoresha e qendrës, Hermiona Hajdini, së bashku me veterinerin Dhimitër Papi dhe punonjësen Arbëresha Kaimi, të cilët shihen duke helmuar qen e mace në zonën e Çajupit. Personat që duhet të siguronin mbrojtjen e tyre, duken duke bërë të kundërtën, duke i eliminuar në mënyrë të dhunshme.

Një veprim i tillë është kriminal dhe i pajustifikueshëm. Ndërkohë që ekzistojnë ligje që mbrojnë jetën e kafshëve dhe ndërkohë që paguhen miliona lek nga taksat e qytetarëve për kujdesin ndaj tyre, është e papranueshme që drejtues të strehëzës të shfaqen në rrugë si ekzekutorë të katërputroshëve të pafajshëm.

U bëjmë thirrje organeve të rendit të veprojnë pa vonesë. Personat e përfshirë nuk mund të mbeten të pahetuar dhe ky rast nuk duhet të shuhet si shumë të tjerë që kanë kaluar në heshtje.

Ky është një krim i përsëritur dhe i bërë me vetëdije. Heshtja para një mizorie të tillë është bashkëfajësi. Kjo plagë duhet trajtuar sot!

The post Alarmante në Tiranë/ Drejtoresha e Strehëzës së Kafshëve kapet duke helmuar qen e mace, ndërsa miliona lek zhduken pa asnjë përgjegjësi appeared first on iconstyle.al.

Në emisionin e mëngjesit në Top Channel, treshja Blendi Salaj, Enxhi Nasufi dhe Neada Muçaj dukej se kishin krijuar një dinamikë të qëndrueshme para kamerave. Energjia e tyre në studio jepte përshtypjen se gjithçka funksiononte mirë dhe se mes vajzave kishte harmoni profesionale.

Por mesa duket, kjo harmoni publike ka qenë më shumë fasadë sesa realitet. Sipas zërave që qarkullojnë lart e poshtë në rrjet, raportet mes Enxhit dhe Neadës kanë qenë të tensionuara, aq sa situata thuhet se ka degraduar deri në përplasje fizike në korridoret e Top-it. Fatkeqësisht, konflikti nuk është ndalur më vetëm te fjalët.

Të njëjtat burime shtojnë se edhe gjatë transmetimit të fundit, ftohtësia mes vajzave ishte e dukshme, ndërsa Blendi përpiqej të mbante balancën mes tyre. Një situatë aspak profesionale dhe jo e hijshme për imazhin e dy moderatoreve të njohura, figura publike, të cilat shikuesi i ka parë gjithmonë si shembull qytetarie, figura të qeta dhe komunikative.

Megjithatë, deri në këtë moment gjithçka mbetet në nivel aludimesh. Nuk ka asnjë reagim zyrtar nga Enxhi apo Neada, as rrëfim personal dhe as sqarim publik.

Deri sa vajzat të flasin vetë dhe të tregojnë versionin e tyre të ngjarjes, heshtja nga të dyja palët mbetet një formë pohimi.

The post Përplasje fizike mes vajzave të ekranit: Çfarë ndodhi në prapaskenë me Enxhi Nasufin dhe Neada Muçajn? appeared first on iconstyle.al.

The post Kur shteti mat ‘muskujt’ me qytetarin: Kevin Muçllari dhe prova se komunizmi jeton, thjesht shkruhet ndryshe appeared first on iconstyle.al.

Një foto e buzeqeshur nga salla e Kuvendit të Shqipërisë po qarkullon si simbol i një bashkimi të rrallë mes të majtës dhe të djathtës shqiptare. Por ky bashkim nuk ndodhi për rritjen e pagave, për pensionet e ulëta, për shëndetësinë që rrënohet çdo ditë, për familjet që largohen masivisht nga vendi, apo për korrupsionin që gërryen çdo qelizë të shtetit. Ndodhi për Izraelin.

Shqipëria është bërë zyrtarisht vendi i 64-të që i bashkohet “Israel Allies Foundation”, një rrjet ndërkombëtar lobues që promovon kauza të forta pro-Izrael, shpesh përtej diplomacisë klasike. Në këtë rrjet, që operon në mbi 50 shtete, deputetë nga forca të ndryshme politike bashkohen për të mbështetur agjendën izraelite, përfshirë njohjen e Jerusalemit si kryeqytet të përjetshëm të popullit hebre dhe kundërshtimin e bojkotit global (BDS) ndaj shtetit të Izraelit.

Në Tiranë, kjo nismë është firmosur nga një grup deputetësh të të dy kampeve politike:

Romina Kuko (Partia Socialiste), Gazment Bardhi (Partia Demokratike), Ina Zhupa (PD), Elda Hoti (PD), Erion Malaj (PS), Iris Luarasi (PS), Bledjon Nallbati (PD) dhe Erald Kapri (Partia Mundësia). Të gjithë, të buzëqeshur e krenarë, shfaqen në një foto të përbashkët me flamurin e Shqipërisë në sfond, flamurin e Bashkimit Europian dhe logon e “Israel Allies Foundation”.

Askush nuk ka dhënë asnjë shpjegim për publikun shqiptar se çfarë nënkupton realisht ky bashkim, cilat janë detyrimet që Shqipëria merr përsipër, dhe pse kjo është bërë pa asnjë debat publik, pa asnjë transparencë, dhe pa asnjë njoftim zyrtar nga Kuvendi apo Ministria e Jashtme.

Asnjë vendim, asnjë rezolutë e publikuar në faqen zyrtare të Kuvendit, asnjë dokument që të përcaktojë objektivat, buxhetin, apo marrëveshjet e këtij “Grupi të Aleatëve të Izraelit”. Vetëm një njoftim nga mediat izraelite “The Jerusalem Post” dhe “Ynet News” që e përshkruajnë Shqipërinë si “vendin e ri në rrjetin global lobues për forcimin e lidhjeve me Tel Avivin”. Pra, opinioni shqiptar mëson për një vendim të Kuvendit të tij jo nga Kuvendi, por nga mediat e huaja.

Për ironi, në një vend ku PS dhe PD nuk kanë arritur dot konsensus për të miratuar një ligj që mbron familjet në varfëri ekstreme, ku nuk kanë rënë dakord për reformën zgjedhore, ku çdo ligj për drejtësinë, median, arsimin apo shëndetësinë është bërë fushëbetejë për pushtet, papritur deputetët bashkohen unanimisht për një kauzë të huaj.

Shqiptarët nuk panë kurrë një foto të përbashkët të PS dhe PD për uljen e çmimeve, për mjekët që largohen, për qytetarët që jetojnë me paga mizerabël. Por panë një foto të përbashkët, të buzëqeshur, për një fondacion që promovon axhendën politike dhe fetare të Izraelit në mbarë botën.

Pse? Çfarë interesi ka Shqipëria që të marrë pjesë në një rrjet që promovon pozicione politike përtej linjës së Bashkimit Europian, me të cilin ne përpiqemi të harmonizohemi për t’u bërë vend anëtar? BE nuk e njeh Jerusalemin si kryeqytet të Izraelit dhe e konsideron statusin e tij çështje të hapur për negociata. Shqipëria, si vend kandidat, është e detyruar të ruajë neutralitetin dhe të ndjekë qëndrimet e përbashkëta të politikës së jashtme evropiane. Por me këtë nismë, ne rrezikojmë të devijojmë nga ky pozicion.

Kush e miratoi këtë vendim? Kush e propozoi? A është Kuvendi i Shqipërisë pjesë e një lobimi fetar dhe politik të jashtëm? Kush financon aktivitetet e këtij grupi parlamentar? A do të ketë takime, udhëtime, fonde, evente të paguara nga vetë fondacioni apo nga palë të treta? Nuk ka asnjë përgjigje. Nuk ka asnjë shifër. Nuk ka asnjë raport.

Ky “bashkim pro-Izrael” është zhvilluar në mënyrë të mbyllur, në një tryezë të vogël, ku deputetët socialistë dhe demokratë gjejnë papritur gjuhën e përbashkët. Dhe kjo ndodh në një moment kur Shqipëria vetë ka një përbërje të thellë fetare të përzier: myslimanë, katolikë, ortodoksë dhe një traditë të gjatë tolerance fetare që krenohet për neutralitetin. Çfarë mesazhi dërgon kjo foto për një vend që, në dokumentet e veta themeluese, ka refuzuar të bëhet pjesë e çdo aleance fetare ose ideologjike të huaj?

Nëse PS dhe PD do të ishin bashkuar me të njëjtin entuziazëm për një ligj që ndihmon fermerët, për një nismë që ul çmimin e energjisë, për një plan të përbashkët për shëndetësinë, ndoshta Shqipëria do të kishte sot më shumë dinjitet e më pak varësi. Por ata nuk u bashkuan për ne. U bashkuan për një tjetër flamur…

The post PD dhe PS u bashkuan më në fund, por jo për shqiptarët: Shqipëria hyn në rrjetin pro-Izrael pa transparencë, mes heshtjes së institucioneve appeared first on iconstyle.al.